Nostalgie is in. Dat maken we toch uit de prachtserie “Marsman” die op dit moment op één loopt op. Ook in het theater smaakt de tijd van toen oproepen naar meer. Pauline en Paulette kreeg na de film, een muziektheaterversie. Subtiel, integer, liefdevol, met verfijnde humor en spelplezier én ook een tikkeltje melancholie en verdriet in verwerkt. Dat is die “muzikale praline” zoals regisseur Frank Van Laecke zijn jongste kindje noemt. Dat klopt meer dan ooit, Pauline en Paulette is zo’n praline die in de mond verschillende intensiteiten en smaken laat proeven na elkaar.

Cynisme. Er zijn weinig journalisten waar het gif niet in sluipt. Veel gezien. Veel gehoord. Veel (denken we te) weten. Toch zijn er momenten waarvan je niet verwacht dat ze komen. Momenten dat je als journalist volledig uit je rol valt omdat datgene wat rondom je gebeurt je zo raakt dat het onmogelijk is het te negeren. Dat hoe toeschouwers een voorstelling beleven sterker wordt dan de voorstelling zelf. Dat het onmogelijk wordt om nog met enige afstandelijkheid het evenement te verslaan, met de zogenoemde objectieve, kritische blik die lezers van je verwachten. Wanneer ik dit schrijf , ben ik na de première van Disney On Ice Durf te dromen in de Lotto Arena wenend gaan slapen. Niet zo zeer om wat ik op het ijs zag, wel om een meisje dat net voor me zat. Dit was haar dag.

“Pauline en Paulette” was een hartverwarmende voorstelling. Liliane Dorekens, Marilou Mermans, An Vanderstighelen, Charline Catrysse, Dirk Van Vaerenbergh en in het bijzonder Erna Palsterman in de rol van de mentaal beperkte Pauline zetten stuk voor stuk sterke acteerprestaties neer. Erna ‘s vertolking was zo realistisch dat we in haar mimiek en haar bewegingen ook effectief dat kinderlijk geluk en die wereldvreemde onschuld zagen die zo mooi werden omschreven in het lied “Er was eens”. Met “Pauline en Paulette” leverden Frank Van Laecke en Allard Blom een vertederend stuk muziektheater af waarin ondanks de serieuze thematiek toch ook heerlijk en oprecht kon gelachen worden. Tsjaikovski en Dirk Brossé tekenden voor de muziek.

Een opéra bouffe als Les Mamelles de Tirésias – die de Munt opdraagt aan Eva Ganizate die de rol van La Grosse Dame had moeten vertolken maar nog voor de repetities om het leven kwam door een verkeersongeval - leunt sterk aan bij wat we tegenwoordig een musical noemen. Niet alleen omwille van de dialogen – het werk is niet doorgecomponeerd -  ook door het luchtige karakter, een vroege vorm van absurdisme, en stevige maatschappijkritiek. De Munt bracht de versie die in oktober 2012 op het Aldeburgh festival in première ging naar Brussel. Met Emily Hindrichs die tekende voor de arrangementen naar Benjamin Brittens versie voor twee piano’s en 12 zangers dat op zijn beurt gebaseerd is op de originele muziek van Francis Poulenc. Niet zelden zien we in oude MGM- musical films uit de jaren ’40 dansnummers in een bar, en dus koos regisseur Ted Huffman om de handeling in deze locatie te laten doorgaan.

In 1971 schreven Jim Jacobs en Warren Casey de musical “Grease” die enkele jaren later onsterfelijk zou worden door de verfilming met John Travolta en Olivia Newton-John. Music Hall vond het tijd om deze klassieker opnieuw van onder het stof te halen en in de eenentwintigste eeuw binnen te halen. Weg met de oubollige petticoats en vetkuiven. In “Grease The Arena Spectacular” lijken de Pink Ladies op popsterretjes van nu die schaars gekleed staan te dansen voor een enorme LED-wand. Het tempo werd opgevoerd en de muziek kreeg een modern tintje. Het geheel eindigde in een grote Sandy-show met ware Britney Spears-allures. Het oogde en klonk allemaal erg modern. Maar had men daarmee het kind niet met het badwater mee weggegooid?