Vijftig jaar nadat The Fab Four in de legendarische studio’s op Abbey Road hun laatste studioalbum opnamen, trakteerden The Analogues hun fans op een set waarbij ze in het eerste deel de hele plaat ‘Abbey Road’ integraal naspeelden. De bandleden zien er niet uit als The Beatles en proberen ook geen imitatie te zijn. Wel brengen ze het geluid dat de fans herkennen van de elpees door er plichtsbewust voor te kiezen om alles op de originele instrumenten na te spelen. Wanneer tijdens ‘Maxwell‘s Silver Hammer’ niet alleen de Moog van onder het stof werd getoverd, maar ook het aambeeld van stal werd gehaald, kwamen we helemaal in de magische sound van de jaren ’70. Die hard fans van de mannen uit Liverpool hebben ongetwijfeld duimen en vingers afgelikt tijdens het eerste deel. Gewone liefhebbers van The Beatles, zoals wijzelf, vonden ongetwijfeld meer hun gading in het tweede deel van de show. Daar gaven The Analogues een bloemlezing van enkele hoogtepunten uit de studiojaren en weerklonken heel wat meer bekende nummers.

Dé publiekstrekker op Parkhappening Schoten was met stip Willy Sommers. Met een set van 75 minuten bracht ie zijn hits voor de allereerste keer naar het Gemeentepark. De zestiger zat duidelijk op een wolk. Rammstein, Ed Sheeran, #LikeMe en Billie Eilish heeft ie deze week namelijk allemaal geklopt met zijn nieuwe album ‘Sommers of ‘69’ want die komt op twee de Ultratop binnengevlogen. In dat album gaat ie terug naar het einde van de jaren ’60, naar zijn roots als zanger ook, toen ie bij The Yeats Engelstalige covers van onder andere Creedence Clearwater Revival en The Rolling Stones zong. Daaruit bracht ie ‘Je brengt me van de wijs’, een cover van ‘Judy In Disguise (With Glasses)’ van John Fred & His Playboy Band waar de basgitaar lekker in mocht doorklinken. Sommers bracht een jukeboxconcert om u tegen te zeggen dat zowel jong en oud kon plezieren in Schoten. Hij trok onomwonden de kaart van het positivisme en de ambiance. De ene keer in een folky, dan weer in een rock-, of in een schlagerjasje. Hulde aan zijn live band waar hij ondertussen een jaar mee op tour is. De arrangementen klinken erg fris, jong en modern, denken we maar aan die meebruller ‘Als een leeuw in een kooi’ waar het publiek spontaan mee meezwaait, die onder andere via die gitaren rockachtig klinkt, terwijl ‘Het water is veel te diep’ met die heerlijke synthesizerriff en aanzwellende gitaren, nog steeds een dijk van een song is, ook dertig jaar na datum.

Totaal los. Zo gingen de Romeo’s tijdens hun vuurdoop op Maanrock. Voor de allereerste keer in hun zestienjarige carrière als trio mochten Chris Van Tongelen, Davy Gilles en Gunther Levi de Grote Markt in Mechelen in lichterlaaie zetten. Dertig graden en een brandende zon of niet, dat hield de fans niet tegen om eens goed te feesten. Eerder zagen we dat Mechelaars op Maanrock weten wat feesten is, denken we maar aan de passages van The Magical Flying Thunderbirds aan het grootste gratis stadsfestival in Vlaanderen. ‘Het wordt een topfeest!’ beloofden de Romeo’s en ze hielden woord. Al vanaf de eerste seconde had de ambiancegroep het publiek in hun zak. Meezwaaien? Check. Het publiek ‘Hey Hey. Hoo Hoo.’ laten scanderen alsof ze op Tomorrowland stonden? Check.

Door onze collega’s wordt de onversneden rechttoe rechtaan-rock zoals die te horen is in het geweldige ‘Ricochet’ van Sons soms verkeerdelijk beschreven als ‘simpele gitaarlijnen’ en ‘rock muziek die niet al te moeilijk is’. Na hun openbare repetitie op het marginaal studentikoos zuipfestijn in Kiewit dat tijdens haar 34e editie het vendelzwaaien ontdekte, waren de vier uit Melsele klaar voor het échte werk op het belangrijkste en gezelligste gratis stadsmuziekfestival dat de Antwerpse provincie rijk is: Maanrock. De maan was dan nog wel niet zichtbaar van de partij tijdens hun optreden, de rock des te meer. Band én publiek hadden er zin in. Topoptreden.

De Britse drum ’n bass band Rudimental zagen we eerder deze zomer al een puik optreden afleveren op Balaton Sound Festival in Hongarije. Of ze dat nog eens dunnetjes konden overdoen op het Paleizenplein in Brussel tijdens BSF? Reken maar! Met ‘Let’s have some fun’ spoorde de band ons aan om plezier te hebben tussen kwart voor negen en kwart voor tien ‘s avonds. En hoewel de bassen zeker tijdens de eerste nummers – ‘Bloodstream’ van Ed Sheeran verzoop er bijvoorbeeld in - veel te zwaar de rest overstemden, werd het ook gewoon een feestje voor het koninklijk paleis waar de vlag deze keer gehesen was. Een feestje waarbij Rudimental het beste opspaarde voor het laatst.