Soms is een tribute zoveel meer dan zomaar een eerbetoon en dat gold zeker voor Glennis Grace’s hulde aan haar grote voorbeeld Whitney Houston. Wat een optreden! Maar vooral: wat een stem en wat een persoonlijkheid! Glennis Grace smeet zich volledig en trakteerde een uitverkochte Lotto Arena op een carrièreoverzicht en een best of van Whitney Houston. Ze reeg de hits aan elkaar en spaarde daarbij de vocaal moeilijkere stukken niet op tot het einde … integendeel. Al bij het tweede nummer, ‘All At Once’, mocht ze uitpakken met die fenomenale kracht die ze in haar stem heeft. We waren toen al verkocht. En dan moesten liedjes als  ‘I Have Nothing’, ‘Didn‘t We Almost Have It All‘ en ‘Run To You’ nog komen. Een betoverend ‘I Will Always Love You’ wist een volle zaal eerst diep te ontroeren en deed het daarna uitbarsten in een verdiende, minutenlange, staande ovatie. We moeten het ook nog hebben over het pakkende en sterke ‘One Moment In Time’ met de 15-jarige Sezina Steur en over de uitvoering van ‘I’m Every Woman’ samen met Berget Lewis en Edsilia Rombley die nieuwe dimensies gaf aan de term ‘girlpower’. U leest het al: we komen superlatieven tekort om ‘Whitney a tribute by Glennis Grace’ de eer aan te doen die het verdient.

De heren van Il Divo zijn al vijftien jaar samen en dat mocht gevierd worden. Daarom trakteerden Urs Bühler, Carlos Marín, David Miller en Sébastien Izambard hun fans op een groots concert in de Lotto Arena waarbij ze niet alleen nummers uit hun nieuwste album ‘Timeless’ zongen, maar ook een hele schare hits brachten uit hun vijftienjarige carrière. De heren voelden zich op hun gemak en de sfeer zat er op het podium zo goed in, dat ze links en rechts door een gebrek aan concentratie wel eens een steekje, of beter gezegd: een nootje, lieten vallen. Gelukkig waren de fans niet te kritisch voor het sympathieke viertal en werd er zichtbaar genoten van een mooi ‘Caruso’, een warm ‘Bésame mucho’, een nostalgisch ‘Toi et moi’ en een geweldig sterk ‘Amazing Grace’. Als de vier heren hun stemmen verenigen, hebben ze best wel wat power in huis.

Hebt u in een nostalgische bui soms ook een verlangen naar de liedjes van Wim Sonneveld, Conny Stuart, Leen Jongewaard, Jenny Arean en Frans Halsema? Wel, dan zit u bij ‘Liedjes van Annie’ aan het juiste adres. In een avondvullend programma brengen Maike Boerdam, Lucas Van den Eynde en Sam Verhoeven onder de muzikale leiding van Pol Vanfleteren in de Rode Zaal van het Fakkeltheater een hommage aan de vrouw die een hele generatie Nederlandse artiesten voorzag van memorabele liedjes: Annie M.G. Schmidt. Samen grasduinen ze in het collectieve geheugen van het Nederlandse lied en brengen ze hits als: ‘In een rijtuigje’, ‘Marjolijne’, ‘Op een mooie Pinksterdag’, ‘Vluchten kan niet meer’ en ‘Nikkelen Nelis’. Al moeten we bij dat laatste nummer toegeven dat de tekst niet van Annie M.G. Schmidt is. Maar de muziek is wel van Harry Bannink en … het is gewoon een te leuk nummer voor Lucas Van den Eynde om het niet in dit programma op te nemen.

Vijftig jaar nadat The Fab Four in de legendarische studio’s op Abbey Road hun laatste studioalbum opnamen, trakteerden The Analogues hun fans op een set waarbij ze in het eerste deel de hele plaat ‘Abbey Road’ integraal naspeelden. De bandleden zien er niet uit als The Beatles en proberen ook geen imitatie te zijn. Wel brengen ze het geluid dat de fans herkennen van de elpees door er plichtsbewust voor te kiezen om alles op de originele instrumenten na te spelen. Wanneer tijdens ‘Maxwell‘s Silver Hammer’ niet alleen de Moog van onder het stof werd getoverd, maar ook het aambeeld van stal werd gehaald, kwamen we helemaal in de magische sound van de jaren ’70. Die hard fans van de mannen uit Liverpool hebben ongetwijfeld duimen en vingers afgelikt tijdens het eerste deel. Gewone liefhebbers van The Beatles, zoals wijzelf, vonden ongetwijfeld meer hun gading in het tweede deel van de show. Daar gaven The Analogues een bloemlezing van enkele hoogtepunten uit de studiojaren en weerklonken heel wat meer bekende nummers.

Dé publiekstrekker op Parkhappening Schoten was met stip Willy Sommers. Met een set van 75 minuten bracht ie zijn hits voor de allereerste keer naar het Gemeentepark. De zestiger zat duidelijk op een wolk. Rammstein, Ed Sheeran, #LikeMe en Billie Eilish heeft ie deze week namelijk allemaal geklopt met zijn nieuwe album ‘Sommers of ‘69’ want die komt op twee de Ultratop binnengevlogen. In dat album gaat ie terug naar het einde van de jaren ’60, naar zijn roots als zanger ook, toen ie bij The Yeats Engelstalige covers van onder andere Creedence Clearwater Revival en The Rolling Stones zong. Daaruit bracht ie ‘Je brengt me van de wijs’, een cover van ‘Judy In Disguise (With Glasses)’ van John Fred & His Playboy Band waar de basgitaar lekker in mocht doorklinken. Sommers bracht een jukeboxconcert om u tegen te zeggen dat zowel jong en oud kon plezieren in Schoten. Hij trok onomwonden de kaart van het positivisme en de ambiance. De ene keer in een folky, dan weer in een rock-, of in een schlagerjasje. Hulde aan zijn live band waar hij ondertussen een jaar mee op tour is. De arrangementen klinken erg fris, jong en modern, denken we maar aan die meebruller ‘Als een leeuw in een kooi’ waar het publiek spontaan mee meezwaait, die onder andere via die gitaren rockachtig klinkt, terwijl ‘Het water is veel te diep’ met die heerlijke synthesizerriff en aanzwellende gitaren, nog steeds een dijk van een song is, ook dertig jaar na datum.