In de nieuwe voorstelling van Wim Vandekeybus en Ultima Vez ligt het accent op film. Eén danser gaat op scène een interactie met de beelden aan. Monkey Sandwich is een samenvoeging van de meest uiteenlopende en ongelooflijke verhalen. Deze voorstelling bundelt namelijk een groot aantal zogenaamde ‘broodje aap’ verhalen. Monkey Sandwich, begrijpt u? Deze urban legends leiden de personages langsheen verhalen en emoties.

William Forsythe stak altijd al behoorlijk wat theatraliteit in zijn dansvoorstellingen. Maar met “I don’t believe in outer space” gaat ie wel zeer ver. Soms vergeet je immers als toeschouwer dat je wel degelijk naar een choreografie aan het kijken bent. Forsythe Company zuigt ons dus mee in hun wereld – die in de voorstelling nochtans tamelijk bizar is om een understatement te geven – waardoor de bewegingen natuurlijk overkomen, hoewel ze dat niet zijn. De choreograaf beseft dat het leven, de mens en zijn taal, ook de danstaal eindig is en zal sterven. De titel “I don’t believe in outer space” verwijst enerzijds naar het heelal, de kosmos, moleculen die in sneltempo rond elkaar draaien en die elkaar afstoten als ze een tegenpool tegenkomen. Maar het is vooral een link naar een tekstfragment van “I will survive” van Gloria Gaynor. “Ik geloof niet dat ik zal overleven” kan je het statement dan interpreteren.

IT 3.0. is ondertussen de derde versie van de dansvoorstelling IT die Wim Vandekeybus en Sidi Larbi Cherkaoui in 2002 realiseerden. Toen danste Cherkaoui nog alleen, nu vroeg ie Vandekeybus om hem te vergezellen op het podium. Maar dat levert nauwelijks een extra dimensie op. Vooral het contrast tussen beide dansers valt erg op, zodat de ene stijl de andere bijna in de weg staat. Zelden een zo pover applaus gehoord na een dansvoorstelling van een uurtje. “Is this it?” spookte dan ook in ons hoofd toen we naar huis gingen. En wellicht niet alleen bij ons.

“Insane in the brain” is niet alleen een nummer van Cypress Hill. Het is ook de titel van een streetdancevoorstelling van Bounce die in 2006 het levenslicht zag. Het gezelschap baseerde zich daarvoor op “One flew over the Cuckoo’s nest” en combineert dus dans met theater.

Hoe ver kan je gaan als je de vierde muur tussen publiek en artiest neerhaalt? Zeer ver zou het antwoord luiden van choreograaf Dave St-Pierre. Die stuurt in zijn jongste creatie “Un peu de tendresse bordel de merde!” 9 dansers met blonde pruik naakt het publiek in. Dames in het publiek krijgen op hun vers gestreken rokje een blote kont. Op minder dan 30 centimeter voor je neus bengelt een penis. Verderop vraagt iemand aan een toeschouwer om zijn vinger in zijn aars te steken. En dan komen de vrouwen ook het podium af, de bh gaat uit. En ze slaan elkaars borsten af.