Liefhebbers van blote gele billen: goed nieuws! De minions zijn terug in Minions 2: The Rise of Gru. Het is de sequel van Minions uit 2015 die de spin-off prequel vormt voor de Despictable Me-franchise. In deze prent komen we te weten hoe Gru een superschurk werd in de seventies.

De meest overbodige film over overbodige mensen: influencers, synoniem wat ons betreft voor goedkope hoeren van de reclame-industrie. Dat is FOMO, de prent die Leander Hanssen Jr. regisseerde naar een verhaal van Ilse Schooneknaep en Maximiliaan Verheyen dat hij samen met Niels Snoek in een scenario goot. FOMO staat voor The Fear of Missing Out, en zou net als Yummy moeten behoren tot het slasherhorror-genre. Alleen boezemt de film geen angst uit. Integendeel, je ziet mensen die geen star quality bezitten (op Nora Dari na, wiens putje in haar voorhoofd net als bij Shakira erotiserend werkt) – bij gebrek aan opleiding – slecht acteren, de continuïteitsfouten stapelen zich op, en je ziet daardoor de ganse tijd door de prent die zo slecht is, dat het hilarisch wordt. In dit eerste deel (want later komt er een vervolg op Streamz) komt ook nog eens het thema: de impact van sociale media op de mentale gezondheid van jongeren onvoldoende uit de verf. Dat komt omdat de personages te weinig body/achtergrond hebben meegekregen en we onder andere het raden hebben naar waarom de dader(s) doen wat ze doen: een massamoord uitvoeren.

Elvis, het jongste biografische muzikale drama is Baz Luhrmanns (59) zesde langspeelfilm als regisseur. Zijn debuut kende hij in 1992 met Strictly Ballroom. Je kan dus bezwaarlijk stellen dat hij een productief regisseur is. Maar met kleppers als Moulin Rouge! (2001) en vooral het uitmuntende Romeo + Juliet uit 1996 heeft ie wel al behoorlijk wat sterke én kwaliteitsvolle films afgeleverd. Wat daarbij vooral steeds opvalt is de hippe montage, die bijna aanvoelt alsof je naar één lange videoclip aan het kijken bent. Ook bij Elvis is het niet anders en is het zeker de eerste minuten wat wennen aan de schreeuwerige tekst in verschillende lettertypes, de gigantische vertelsnelheid en de verschillende stijlen (zo integreert hij even de look and feel van een strip). Komt daar nog eens bij dat wij de film in Screen X zagen in Kinepolis Antwerpen waarbij er ook links en rechts op de muren geprojecteerd wordt en je komt ogen en oren te kort in deze duizelingwekkende rit. Maar dé verdienste van Elvis – en daar wordt te weinig bij stilgestaan door velen – is dat ie het stof afveegt dat toch wel wat op zijn catalogus de voorbije jaren is komen te liggen.

Lightyear van Pixar is wat van alles en niets tegelijkertijd. Vis noch vlees dus. De film bevat karakteristieken van een superheldenfilm à la Marvel of Star Wars, bezit elementen of ideeën die refereren naar Wall-E uit 2008 en een robotics film à la Bumblebee uit 2018. Maar wat vooral ontbreekt is de sprankel, de magie, de warmte die je van een Toy Story-prequel zou verwachten.

‘Elke dag vechten we om de mens die we al zijn, en elke dag werken we om een beter mens te worden.’ Het is maar een van de vele interessante quotes die we Koen De Bouw horen zeggen in Nowhere de derde film van Peter Monsaert, tien jaar na diens magistrale debuut Offline, een prent die we met stip tot een van de beste Belgische films rekenen van het voorbije decennium.