Ja het was koud daar in openlucht achter de KVS. Maar er was thee. Gemberthee nog wel. En het zorgde meteen ook voor het enige ontwapenende en “echte” moment tijdens de voorstelling. Die taakverdeling tussen Maaike Neuville en Roy Aernouts, waarbij zij het initiatief nam en hij vooral toekeek en uiteindelijk door haar geregisseerd moest worden hoe hij kon helpen. Maar vooral ook het moment dat ze het gevoel had dat de thermoskannen niet langer meewilden. Die dekselse pompsystemen toch. Dat het een première was en dat ze dat stuk nog niet eerder konden oefenen, klonk het dan. En ook, grappend, dat er om half negen nog een voorstelling was voor zij die naast een bekertje hadden gegrepen.

Een zeer aangename tijdsbenutting is De Nijl is in Caïro aangekomen. De tekst is van de hand van Peter Van den Eede en Frank Focketyn en dateert van 1998. Franks inbreng destijds is nog steeds voelbaar en je merkt als toeschouwer dat de combinatie van ratio, filosofie en absurdisme, slapstick hem ook niet vreemd is. Het maakt dat deze voorstelling die Willem de Wolf en Peter samen herschreven nog steeds iets universeels heeft. In se gaat de dialoog over leven en dood: ‘De dood is voorwaarde van uw schepping’ en hoe je naar de twee kijkt, hoe je invult wat je tussen je geboorte en je dood doet en afscheid nemen. De Koe haalde haar inspiratie bij teksten van Schopenhauer, Montaigne en Pascal en ideeën uit Schijn bedriegt van Thomas Bernhard.

Het eind van het begin van het einde van hetpaleis, Theater Artemis, Het Zuidelijk Toneel/ Jetse Batelaan is een gitzwarte voorstelling – ‘Annie is in de twaalfde coronagolf overleden’ - met enkele humoristische kenmerken voor achtplussers die beroep doet op hun verbeelding: ‘Zien jullie het woud nog?’ Wanneer het publiek plaatsneemt in de zaal klinkt er muziek achterstevoren door de luidsprekers. Na de voorstelling zal blijken om welke muziek dat ging. Al van bij de start is de teneur erg donker en de humor navenant. Het scènebeeld oogt troosteloos leeg, een technicus die eigenlijk vanuit het ander standpunt bekeken afgaat komt nu achteruit wandelend op. Het werklicht wordt niet meer uitgedaan, een vuilzak niet meer ververst … dat gaat zo door tot we de acteurs zien in een zwaar beschadigd kostuum van een stripfiguur. In de ‘voorstelling’ in de voorstelling zijn alle mensen dood nadat er een soort apocalyps heeft plaatsgevonden die de mensheid heeft weggevaagd op aarde waardoor de natuur het terug heeft overgenomen in 2365.

In de marketing is 1+1=3, in de wiskunde is dat twee en bij het tweeluik Antigone in Molenbeek + Tiresias van Guy Cassiers is dat 1,5. Daar waar twee afzonderlijke monologen het potentieel hebben om elkaar te versterken en complementair te maken, staan ze elkaar hier helaas wat in de weg. Het is een beetje kort door de bocht die vergelijking die we willen maken, maar als je de twee monologen zou vergelijken met een radiostation dan kom je bij Antigone in Molenbeek **** uit bij de stevige rock van Studio Brussel terwijl Tiresias *** Klara ten voeten uit is, ja zelfs wat barok aanvoelt. De ene tekst is van oorsprong Nederlandstalig, de andere vertaald uit het Engels. Ook dat is een wezenlijk verschil en voel je in details. En hoewel beide monologen over mensen gaan die buiten de samenleving geplaatst worden, visueel naar elkaar refereren (zowel Katelijne Damen als Ikram Aoulad draaien met hun handen), doen ze beroep op quasi hetzelfde decor van Charlotte Bouckaert met 4 led schermen waarop we telkens een muzikant van het Danel kwartet Dmitri Sjostakovitsjs vijftiende strijkkwartet zien spelen, is er een doorschijnende bak met witte korrels, en plexiglas waarop bijvoorbeeld geprojecteerd wordt.  

Een heerlijk maatschappijkritisch stuk met absurdistische kenmerken is Points de rupture van Françoise Bloch dat het kantoorleven humoristisch bekritiseert. Vooral Léa Romagny schittert in de naturel, in de lach, het spelplezier dat ze uitstraalt op het podium terwijl ze het theatervak ook gewoon uitkleedt op het einde door te stellen dat een decorwissel er eigenlijk helemaal niet toe doet, het blijft allemaal immers hetzelfde. Wanneer ze op een bed ligt en in zwart wit in beeld gebracht wordt in de live video, zien we alleen maar bevestigd dat ze het heeft, die sprekende ogen, die lach, die uitstraling: the camera loves her kortom.