Sinterklaas heeft een pakjesmachine. Hij stopt een tekening in de machine en datgene wat er op de tekening staat, komt uit de machine. Dat is kortweg de plot van de Grote Sinterklaasshow 2012 van Studio 100. Uiteraard loopt er behoorlijk wat mis, niemand die de handleiding van het toestel kent, ook de Hoofdpiet niet.

Er werd al lang naar uitgekeken en eindelijk was het dan zover: de première van “Ben X”. We hadden vooraf toch wel wat twijfels en bedenkingen bij dit nieuwste product van “Musical van Vlaanderen” en regisseur Frank Van Laecke. Kan je een volwaardige musical maken over autisme en pesten zonder de mensen met een belerend vingertje de zaal uit te jagen? Kan een video LED wall een klassiek decor zomaar vervangen? Het antwoord op deze vragen was een volmondig: ja! “Ben X” greep ons al vanaf de start bij de keel door een sterke enscenering, voortreffelijke acteerprestaties van Leendert De Vis en Peter Van De Velde, de prachtige stem van Jorien Zeevaart, fascinerende beelden op de decorwand en het ongelooflijk realistische en vaak harde verhaal over de invloed van pestgedrag op het leven van alle betrokkenen. We zagen een grensverleggende, moderne musical mét inhoud waarbij we letterlijk in de gedachtewereld konden kijken van het hoofdpersonage.

Na successen op Broadway en in Londen, was de musical “Unforgettable” opnieuw in originele uitvoering te gast in Antwerpen. Acteur en zanger Monroe Kent III bracht begeleid door een heerlijk jazz-trio het levensverhaal van Nat King Cole. Monroe kroop hiervoor in de huid van de Nat King Cole en zijn hulpje Sparky en vertelde aan de hand van kleine anekdotes het leven van deze legendarische zanger. Het geheel werd doorspekt met fragmenten  uit grote hits als “Route 66”, “Smile” en “When I fall in love” en … een vleugje humor.  Het werd een rustige voorstelling waarbij we konden genieten van de diepe vertelstem van Monroe Kent III, zijn warme zangstem en vooral ook van een sterke acteerprestatie. 

Na tien jaar bracht Studio 100 de musical “Robin Hood” opnieuw uit. Het was een schot in de roos. En hoewel deze show vooral voor kinderen geschreven was, beschikte hij over de kwaliteiten van een grote musical die ook door volwassenen erg gesmaakt kan worden. Jelle Cleymans en Free Souffriau schitterden als Robin Hood en Lady Marianne in een productie die het beste van musical wist te integreren: leuke dansjes, afwisselende muziek, een sterk verhaal met heel veel emotie en een prachtig decor dat de moderne technieken vakkundig wist te integreren. Je werd meegezogen in de sprookjeswereld van het Engeland uit 1105 om achteraf met een goed gevoel terug te ontwaken in 2012.

Zelden zo goed gelachen, genoten van de songs als tranen in de ogen gekregen tijdens een musical als bij Domino de musical. De voorstelling die de vormeigenschappen aanneemt van een romcom is ingebed in een soapstructuur (inclusief product placement) met verschillende verhaallijnen die door elkaar lopen. Centraal staat het wel en wee van de dorpsbewoners van Swentibold, waar het sappige Gents gebezigd wordt en de variëteit aan mensen wonen. Erg aangedaan waren we toen het thema euthanasie ter sprake kwam wanneer leraar en leider van het buurtcomité Geert (Ivan Pecnik) te horen kreeg dat ie kanker heeft. Samen met Anne-Mie Gils zet Pecnik zo’n sterke scènes neer die recht naar het hart gaan, warm, menselijk, maar ook verscheurd rond zo’n moeilijke levensvraag. Overweldigend.