Een optreden waarna je al je Hooverphonic-platen meteen naar de kringloopwinkel wil doen of op een tweedehandssite gooien, leverde de band op BSF af. Zeker, Alex Callier riep het Paleizenplein op om zijn infantiel ‘lalala’-deuntje te zingen voor tolerantie zodat koning Filip en koningin Mathilde – die hij aanvankelijk verkeerdelijk nog als prins en prinses bestempelde tot grote hilariteit van het publiek overigens - dat tot aan de andere kant van de stad zouden horen. Die vlieger ging niet op en Callier ging mega zwaar op de bek, kreeg niet de publieksinteractie waar ie op gehoopt had en moest dat zelf erkennen met een beteuterd ‘het is ok’ waarin hij eigenlijk het tegenovergestelde zei van wat ie écht voelde. Kijk, als het al zover is gekomen dat je je kinderachtig melodietje moet slijten en het publiek moet aanporren om mee te doen zogezegd voor de goede zaak, terwijl de goede zaak alleen maar om het ego van Callier te plezieren draait, heeft het overwegend Franstalige publiek gewoon gelijk om die plat opportunistische man die schaamteloos zogezegd wil meesurfen op de vibe van de goede zaak eens goed in zijn hemd te zetten. Absoluut, wij zijn voor tolerantie. Maar een schandalig slecht optreden, dat zo bedroevend was dat zelfs de weergoden er van begonnen te huilen (zo klonk de samenzang tussen Luka en gitarist Pieter Peirsman tijdens ‘The night before’ bijvoorbeeld erg vals en werkte het wandelingetje tussen de twee op de catwalk bij ‘Badaboum’ voor geen meter), hoeven wij niet te tolereren. Shame on you Hooverphonic.

De laatste dag van Lokerse Feesten stond in het teken van artiesten met stemproblemen. Nadat Jess Glynne eerder deze week – niet geheel onverwacht, zo goed als haar ganse festivalzomer lijkt ze op haar buik te kunnen schrijven ondertussen, ook op Balaton Sound Festival cancelde ze om dezelfde medische redenen – liet verstaan niet naar Lokeren te kunnen komen, werd ze vervangen door Arsenal. In allerijl werd ook nog op zondagmiddag naar een vervanger gezocht voor de opener van de Main Stage. Bizzey bleek in hetzelfde bedje ziek als de Britse singer-songwriter en ook hij moest dus forfait geven. Jan Maarschalk Lemmens, de Antwerpse rapper die de vocals voor zijn rekening neemt bij Glints en die nul podiumuitstraling heeft, verving hem. Jan was bijna volledig in het zwart gekleed en rapte voor een zwarte backdrop iets wat persfotografen collectief de max vinden omdat er op doe manier voldoende contrastkleur en diepte gecreëerd kan worden  in de foto’s – not! Arsenal bleek behoorlijk wat aanlooptijd nodig te hebben in Lokeren, maar kreeg uiteindelijk de handen wel in de lucht van de Grote Kaai, ook al kampten John Roan en co met technische problemen (een versterker wou het niet doen), en ging de zanger af als een gieter toen ie ‘Melvin’ wou mengen met ‘Don‘t be so hard on yourself‘, een nummer van Glynne. Daarvoor had ie de tekst nodig op het podium maar zelfs dan nog – op zijn knieën om de zaak te kunnen aflezen - ging ie hopeloos de mist in. ‘This is ridiculous’ riep ie hardop. Het is inderdaad ridicuul als je zo’n dingen niet of onvoldoende repeteert. Dan ga je voor duizenden pijnlijk op je bek. Straf dat Arsenal dat toch al twintig jaar meedraait nog steeds zo’n basisfout maakt!

De voorlaatste dag van Lokerse Feesten stond in het teken van Belgische bands die afscheid nemen. Ghost Rockers deed dat een jaar te laat. The Van Jets naar ons gevoel een jaar te vroeg want ze klinken nog steeds lekker strak en weten het publiek goed te bespelen met als kers op de taart het crowdsurfen van de frontman. En Arno? Die werd 70 dit jaar en moet stilaan opletten dat ie geen karikatuur van zichzelf gaat worden. Op tijd ermee ophouden, is dan ook ons devies. The Van Jets droeg ‘Pink and Blue’ overigens op aan Arno. Want wat heeft de groep rond Johannes Verschaeve en Arno met elkaar gemeen? Inderdaad, ze komen allebei uit Oostende.

‘Dat rocken was een beetje flauw’ zegt Tinne Oltmans van Ghost Rockers op de gratis kindernamiddag van Lokerse Feesten aan haar publiek. Dat moet luider vindt ze dus maant ze de paar overgebleven fans van de jeugdserie – een blik op het grotendeels lege terrein van Lokerse Feesten oogt troosteloos - om luider ‘Rockers!’ te roepen wanneer zij ‘Ghost’ zegt. Kijk, dat het publiek wat flauw reageerde komt ook door de geluidsmix die bijna uitsluitend hoge tonen en middentonen liet horen. De bassen kwamen dus nauwelijks door waardoor je het gevoel kreeg naar een wel erg softe, vlakke show te kijken. De weergoden mochten het dan wel erg stormachtig maken op zaterdagmiddag, Studio 100 slaagde daar op het podium hoegenaamd niet in.

6 jaar duurde de break van de Britse melancholiepopband Keane. Frontman Tom Chaplin ging in die tijd even solo en bracht in 2016 ‘The Wave’ en het jaar daarop ‘Twelve Tales of Christmas’ uit. Keanes laatste album dateert alweer van 2012 met ‘Strangeland’. In september komt hun vijfde studioplaat uit: ‘Cause and effect’ waarvan de eerste single ‘The Way I Feel’ nog voor de zomer uitkwam. Op de Lokerse Feesten trok Keane vooral de best of-kaart aangevuld met een klein beetje (‘Love too much’ en ‘The way I feel’) aan nieuw materiaal. Chaplin moest zich echter stevig uit de naad werken om de Grote Kaai in Lokeren mee te krijgen, moest het applaus constant oppoken door een luider applaus te vragen met een handgebaar alsof ie ondertussen vergeten was hoe bedaard Belgen doorgaans op  concerten reageren in vergelijking met Britten. Maar met afsluiters ‘Crystal ball’ (die outro!) en ‘Sovereign light café’ kreeg ie de handen van het publiek in de finale na een concert waarin ie hard moest trekken en sleuren, moeiteloos op elkaar.