Totaal los. Zo gingen de Romeo’s tijdens hun vuurdoop op Maanrock. Voor de allereerste keer in hun zestienjarige carrière als trio mochten Chris Van Tongelen, Davy Gilles en Gunther Levi de Grote Markt in Mechelen in lichterlaaie zetten. Dertig graden en een brandende zon of niet, dat hield de fans niet tegen om eens goed te feesten. Eerder zagen we dat Mechelaars op Maanrock weten wat feesten is, denken we maar aan de passages van The Magical Flying Thunderbirds aan het grootste gratis stadsfestival in Vlaanderen. ‘Het wordt een topfeest!’ beloofden de Romeo’s en ze hielden woord. Al vanaf de eerste seconde had de ambiancegroep het publiek in hun zak. Meezwaaien? Check. Het publiek ‘Hey Hey. Hoo Hoo.’ laten scanderen alsof ze op Tomorrowland stonden? Check.

Door onze collega’s wordt de onversneden rechttoe rechtaan-rock zoals die te horen is in het geweldige ‘Ricochet’ van Sons soms verkeerdelijk beschreven als ‘simpele gitaarlijnen’ en ‘rock muziek die niet al te moeilijk is’. Na hun openbare repetitie op het marginaal studentikoos zuipfestijn in Kiewit dat tijdens haar 34e editie het vendelzwaaien ontdekte, waren de vier uit Melsele klaar voor het échte werk op het belangrijkste en gezelligste gratis stadsmuziekfestival dat de Antwerpse provincie rijk is: Maanrock. De maan was dan nog wel niet zichtbaar van de partij tijdens hun optreden, de rock des te meer. Band én publiek hadden er zin in. Topoptreden.

De Britse drum ’n bass band Rudimental zagen we eerder deze zomer al een puik optreden afleveren op Balaton Sound Festival in Hongarije. Of ze dat nog eens dunnetjes konden overdoen op het Paleizenplein in Brussel tijdens BSF? Reken maar! Met ‘Let’s have some fun’ spoorde de band ons aan om plezier te hebben tussen kwart voor negen en kwart voor tien ‘s avonds. En hoewel de bassen zeker tijdens de eerste nummers – ‘Bloodstream’ van Ed Sheeran verzoop er bijvoorbeeld in - veel te zwaar de rest overstemden, werd het ook gewoon een feestje voor het koninklijk paleis waar de vlag deze keer gehesen was. Een feestje waarbij Rudimental het beste opspaarde voor het laatst.

Een optreden waarna je al je Hooverphonic-platen meteen naar de kringloopwinkel wil doen of op een tweedehandssite gooien, leverde de band op BSF af. Zeker, Alex Callier riep het Paleizenplein op om zijn infantiel ‘lalala’-deuntje te zingen voor tolerantie zodat koning Filip en koningin Mathilde – die hij aanvankelijk verkeerdelijk nog als prins en prinses bestempelde tot grote hilariteit van het publiek overigens - dat tot aan de andere kant van de stad zouden horen. Die vlieger ging niet op en Callier ging mega zwaar op de bek, kreeg niet de publieksinteractie waar ie op gehoopt had en moest dat zelf erkennen met een beteuterd ‘het is ok’ waarin hij eigenlijk het tegenovergestelde zei van wat ie écht voelde. Kijk, als het al zover is gekomen dat je je kinderachtig melodietje moet slijten en het publiek moet aanporren om mee te doen zogezegd voor de goede zaak, terwijl de goede zaak alleen maar om het ego van Callier te plezieren draait, heeft het overwegend Franstalige publiek gewoon gelijk om die plat opportunistische man die schaamteloos zogezegd wil meesurfen op de vibe van de goede zaak eens goed in zijn hemd te zetten. Absoluut, wij zijn voor tolerantie. Maar een schandalig slecht optreden, dat zo bedroevend was dat zelfs de weergoden er van begonnen te huilen (zo klonk de samenzang tussen Luka en gitarist Pieter Peirsman tijdens ‘The night before’ bijvoorbeeld erg vals en werkte het wandelingetje tussen de twee op de catwalk bij ‘Badaboum’ voor geen meter), hoeven wij niet te tolereren. Shame on you Hooverphonic.

De laatste dag van Lokerse Feesten stond in het teken van artiesten met stemproblemen. Nadat Jess Glynne eerder deze week – niet geheel onverwacht, zo goed als haar ganse festivalzomer lijkt ze op haar buik te kunnen schrijven ondertussen, ook op Balaton Sound Festival cancelde ze om dezelfde medische redenen – liet verstaan niet naar Lokeren te kunnen komen, werd ze vervangen door Arsenal. In allerijl werd ook nog op zondagmiddag naar een vervanger gezocht voor de opener van de Main Stage. Bizzey bleek in hetzelfde bedje ziek als de Britse singer-songwriter en ook hij moest dus forfait geven. Jan Maarschalk Lemmens, de Antwerpse rapper die de vocals voor zijn rekening neemt bij Glints en die nul podiumuitstraling heeft, verving hem. Jan was bijna volledig in het zwart gekleed en rapte voor een zwarte backdrop iets wat persfotografen collectief de max vinden omdat er op doe manier voldoende contrastkleur en diepte gecreëerd kan worden  in de foto’s – not! Arsenal bleek behoorlijk wat aanlooptijd nodig te hebben in Lokeren, maar kreeg uiteindelijk de handen wel in de lucht van de Grote Kaai, ook al kampten John Roan en co met technische problemen (een versterker wou het niet doen), en ging de zanger af als een gieter toen ie ‘Melvin’ wou mengen met ‘Don‘t be so hard on yourself‘, een nummer van Glynne. Daarvoor had ie de tekst nodig op het podium maar zelfs dan nog – op zijn knieën om de zaak te kunnen aflezen - ging ie hopeloos de mist in. ‘This is ridiculous’ riep ie hardop. Het is inderdaad ridicuul als je zo’n dingen niet of onvoldoende repeteert. Dan ga je voor duizenden pijnlijk op je bek. Straf dat Arsenal dat toch al twintig jaar meedraait nog steeds zo’n basisfout maakt!