Kijk, er zijn artistieke keuzes die bij sommige voorstellingen gemaakt worden die er bij mij totaal niet in kunnen, laat staan dat ik ze kan vatten. Neem nu Dances with my mother van Neal Leemput dat hij samen met zijn moeder Claudine brengt. Een hoogstpersoonlijke tekst over onder andere zijn coming out, zijn ontmaagding op de eerste verdieping op de eerste nacht dat ie op internaat was, de scheiding van zijn ouders en het jaar dat ie niet met zijn moeder gesproken had. Dan zou je denken dat beiden hun tekst van buiten kennen en die uit het hoofd zouden brengen wat het nog persoonlijker zou maken. Niet dus. Beiden zijn zeer tekstgebonden, Neal doet halfweg het verhaal over zijn ontmaagding beroep op zijn mama om de tekst verder te lezen: ‘mama, kan je even lezen want anders is dat een super lange tekst.’ Kijk, dat neigt naar vluchtgedrag, naar een gemakkelijke oplossing zoeken (voor andere scènes heeft ie ook soms zijn moeder als souffleur nodig), ja toch ook wat naar een zekere vorm van artistieke luiheid. Het gevolg is dat Dances with my mother uiteindelijk - erg contradictorisch - een zeer gescript gevoel bezorgt en al even vlak, afgelikt en fake aanvoelt als alles wat James Cooke de afgelopen jaren in de media uitgespookt heeft. Van die man beginnen wij spontaan de badkuip, lavabo, gang en de trap bijeen te kotsen.

Wat een fenomenale prestatie zette Julian Jan Daenen neer op de première van het woordeloze Edward in Bronks. De voorstelling voor zes-plussers naar een concept en in een regie van Christiaan Mariman brengt enkele klassieke visuele grappen die nog steeds werken. Zo zien we Julian samen met Atta Nasser rond een machinekamer achter elkaar hollen, zich verschuilen voor de ander, waarna ze plots rug tegen rug tegen elkaar aanbotsen. Nog zo een is die wanneer Julian heel kort achter Atta sluipt en volledig diens bewegingen nadoet. Het komt uit een klassieke sketch die nog steeds werkt. Idem voor Atta die even mag doen alsof ie een ingebeelde trap afdaalt. En wanneer ze met z’n twee op het dak zitten, Julian koffie drinkt uit de thermos van Atta (Edward) die niet te drinken blijkt, leidt hij hem af door naar rechts achter te wijzen zodat ie stiekem de tas kan uitgieten ... Het is dit soort humor dat er nog altijd als zoete koek ingaat bij de allerjongsten die het dan ook uitproesten. Maar Julian is niet alleen erg sterk op humoristisch vlak samen met zijn volwassen tegenspeler, qua spel en beweging (dans) is hij ronduit subliem. En vooral: je ziet ‘m genieten, ook nadien op de receptie wanneer hij terechte complimentjes in ontvangst mag nemen, zie je zijn ogen gewoon blinken van trots. Terecht. Wat een talent!

‘Uw wet komt niet van de goden. Zij is onrechtvaardig. Ik vrees de goden. Ik vrees u niet.’ zegt Antigone (Soraya Van Welsenis), een van de vier kinderen (de anderen zijn Eteokles, Polyneikes en Ismene) die voortkomt uit de incestueuze relatie tussen Oedipus en Iocaste in het Grieks mythologisch drama van Sophocles. Daarbij geeft ze aan dat ze Kreon, haar schoonvader die tevens de koning van Thebe is niet zal gehoorzamen. Hij roept namelijk op om Eteokles te begraven, maar Polyneikes – die volgens de koning een landverrader is - niet. Daar mogen de roofvogels zich op storten. Antigone gaat niet akkoord en vindt dat haar twee broers die beiden omkwamen wanneer ze in een gevecht met elkaar geraakten, allebei begraven moeten. Ze roept haar zus Ismene op om haar te helpen. Haar zus tot andere gedachten brengen, lukt Ismene niet. Ze gaat ook niet op het verzoek van haar zus in.  Wanneer dit Grieks drama tot een grandioze finale komt waarbij de lijken op een vleeshoop zich opstapelen in de tuin van deSingel, lijken de weergoden Antigones tekst van extra kracht te voorzien door de hemelsluizen helemaal open te gooien alsof Kreon eeuwen later ook voor hen er opnieuw voor had gezorgd dat de druppel de emmer deed overlopen.

Een knappe inhoudelijke en vormelijk uitgewerkte voorstelling is Mia Kermis van beeldend kunstenares, theaterregisseur, illustrator en performer Stefanie Claes. De dertiger studeerde plastische kunsten in Gent en daarna toneelregie aan het Rits. Niet zo ver van waar ze woonde, is er een vondelingenschuif. Ze dook het archief van het OCMW in en stelde vast dat vroeger ambtenaren vondelingen van een naam voorzagen, vaak verwees de achternaam naar de plek waar het kind gevonden werd. Er heeft echt een Anne Theresia Kermis bestaan, die naam inspireerde Stefanie voor de titel van haar voorstelling. Een kind dat geboren wordt en achtergelaten vormt immers de rode draad doorheen deze intieme miniatuurvoorstelling met expressionistische en groteske poppen uit ijzerdraad en papier-maché die ze zelf maakte. Een intens creatief proces van vier jaar ging er aan vooraf. Claes zorgt zelf voor het lichtplan (ondersteund door enkele toeschouwers naar het einde toe) en staat ook in voor de soundtrack en de bruitage via een loop station. Het vergt uiterste concentratie en precisie om die prachtige puzzel te leggen. Wanneer alle stukken op hun plaats staan en het zaallicht terug aangaat, kan je niet anders dan met een combinatie van kinderlijke verbazing, en het respect en ontzag van een volwassene de handen stevig op elkaar doen en haar belonen met een dik verdiend applaus. Dat het Theaterfestival deze beeldige fantasierijke voorstelling selecteerde als een van de beste van het afgelopen seizoen is dan ook niet meer dan terecht.

Het leven in een tehuis voor kinderen, die thematiek brengt Aminata Demba op een tekst van Hanneke Paauwe in een regie van Jo Roets in de binnenkamer van Binta. Het meisje wacht op haar moeder waar ze een cadeau voor heeft gekocht want het is haar verjaardag. Maar de vrouw daagt niet op hoewel haar dochter vijf minuten voor het bezoekuur voorbij is er nog in blijft geloven dat de trein vertraging of zo zou hebben.