Elvis, het jongste biografische muzikale drama is Baz Luhrmanns (59) zesde langspeelfilm als regisseur. Zijn debuut kende hij in 1992 met Strictly Ballroom. Je kan dus bezwaarlijk stellen dat hij een productief regisseur is. Maar met kleppers als Moulin Rouge! (2001) en vooral het uitmuntende Romeo + Juliet uit 1996 heeft ie wel al behoorlijk wat sterke én kwaliteitsvolle films afgeleverd. Wat daarbij vooral steeds opvalt is de hippe montage, die bijna aanvoelt alsof je naar één lange videoclip aan het kijken bent. Ook bij Elvis is het niet anders en is het zeker de eerste minuten wat wennen aan de schreeuwerige tekst in verschillende lettertypes, de gigantische vertelsnelheid en de verschillende stijlen (zo integreert hij even de look and feel van een strip). Komt daar nog eens bij dat wij de film in Screen X zagen in Kinepolis Antwerpen waarbij er ook links en rechts op de muren geprojecteerd wordt en je komt ogen en oren te kort in deze duizelingwekkende rit. Maar dé verdienste van Elvis – en daar wordt te weinig bij stilgestaan door velen – is dat ie het stof afveegt dat toch wel wat op zijn catalogus de voorbije jaren is komen te liggen.

Lightyear van Pixar is wat van alles en niets tegelijkertijd. Vis noch vlees dus. De film bevat karakteristieken van een superheldenfilm à la Marvel of Star Wars, bezit elementen of ideeën die refereren naar Wall-E uit 2008 en een robotics film à la Bumblebee uit 2018. Maar wat vooral ontbreekt is de sprankel, de magie, de warmte die je van een Toy Story-prequel zou verwachten.

‘Elke dag vechten we om de mens die we al zijn, en elke dag werken we om een beter mens te worden.’ Het is maar een van de vele interessante quotes die we Koen De Bouw horen zeggen in Nowhere de derde film van Peter Monsaert, tien jaar na diens magistrale debuut Offline, een prent die we met stip tot een van de beste Belgische films rekenen van het voorbije decennium.

The Secrets of Dumbledore, de derde in de rij Fantastic Beasts-films, is een humoristische (het zit ‘m vaak ook in kleine, visuele details) bij momenten zelfs hilarische fantasyfilm geworden. Het vertelritme is helaas wat aan de trage kant, wat het met zijn twee uur en twintig minuten bij momenten het een lange zit maakt. Daarnaast is de timing dat deze prent in de bioscoop uitkomt wat vreemd hoewel het soms ook sneeuwt in april zoals we onlangs merkten. Je zou ‘m eerder rond Kerst dan rond Pasen verwachten. Waarden als trouw, vertrouwen, liefde (hoe loopt het af tussen Queenie en bakker Jacob die in een verschillend kamp terecht zijn gekomen?) en de warme banden tussen tovenaars en mensen staan hier centraal.

Ambulance, de Amerikaanse actiethriller die Michael Bay (Bad Boys, The Rock, Armageddon, Pearl Harbor, Transformers …) regisseerde, is vooral interessant omwille van zijn nerveuze, flitsende en best wel vernieuwende cameravoering. Maar ook dat went na verloop van tijd zodat je na drie kwartier toch al naar de klok gaat kijken tijdens de prent die makkelijk een kwartier korter kon. Centraal staat de vraag tussen leven en dood, goed en slecht en de soms flinterdunne grens daartussen.