Een van de meest bevreemdende Nederlandstalige films van het jaar. Dat is Nr. 10 van regisseur Alex van Warmerdam ongetwijfeld. Daarin volgen we Günter (Tom Dewispelaere) die zijn dochter Lizzy (Frieda Barnhard) en haar vriend over de vloer krijgt. Zij meldt hem dat onderzoek heeft uitgewezen dat ze maar één long heeft en raadt haar vader aan zich ook te laten onderzoeken in het ziekenhuis. Maar daar voelt ie niets voor.

De waarschuwing voor Animals begint dat er beelden te zien zijn in de jongste film van Nabil Ben Yadir die gevoelige kijkers als choquerend kunnen ervaren, is er niet voor niets. Animals is dan ook een bijzonder rauwe en ruwe prent die vanaf de eerste seconde een zeer onrustige indruk maakt. De regisseur kiest immers niet alleen voor het vierkante 4:3 formaat, wat sowieso al beklijvend en verstikkend werkt qua cinematografie. Daarenboven zien we het verhaal in beeld gebracht met een handcamera die constant op schouderhoogte de scenes die op waargebeurde feiten gebaseerd zijn registreren en de indruk geven dat alles in een shot werd ingeblikt. Het schokkend effect van de cameravoering versterkt het realisme en dus ook de schokkende beleving van de kijker. Tijdens de homofobe moord na een lange marteling op hoofdpersonage Brahim (Soufiane Chilah), switcht de film naar een langwerpig smal smartphone beeldformaat. Die beelden maakten de acteurs zelf waardoor het realiteitsgehalte verhoogt. Helaas worden sommige merken (bv. in de auto) wazig gemaakt, wat net het realiteitsgehalte fnuikt. In een zeldzaam rustig moment (wanneer Brahim naakt in de kofferbak gegooid is en de camera secondenlang zijn hulpeloze en radeloze blik in de ogen registreert) geeft de regisseur zich bloot dat ie aan de kant van het slachtoffer staat. Animals is opgedragen aan Ihsane Jarfi die omwille van zijn geaardheid tien jaar geleden in Luik doodgemarteld werd.

Oorspronkelijk zou Turning Red in de bioscoop verschijnen, maar de omikronvariant van het coronavirus deed het Huis van de Muis besluiten om de jongste Pixar-film die Domee Shi regisseerde meteen op Disney+ uit te brengen. Daar valt zeker iets voor te zeggen, want qua thematiek komt deze computergeanimeerde fantasierijke coming of age komedie bijzonder dicht in de buurt van Frozen. Met dat verschil, dat wat Elsa de ganse tijd probeert te beheersen of onderdrukken – haar donkere kant – hier net gestimuleerd wordt om met al je facetten van je persoonlijkheid (ook al is die bij een puber van 13 nog in prille ontwikkeling) te omhelzen: het vreemde, luide en rommelige van je bijvoorbeeld. Voor de liedjes tekende niemand minder dan Billie Eilish.

Het beste openingsweekend voor een film dit jaar tot nog toe. Dat kan The Batman van Matt Reeves voorleggen. De prent haalde wereldwijd een omzet van 248,5 miljoen dollar. In ons land alleen al werden er ruim 100.000 tickets verkocht. Ook in Kinepolis bleek achteraf dat de fans best wel tevreden tot zeer tevreden zijn met het eindresultaat. De Britse acteur Robert Pattinson vertolkt de hoofdrol, maar het is vooral de dochter van Lenny Kravitz, Zoë, die als Catwoman onze aandacht wist te behouden bij deze toch wel lange en bij momenten behoorlijk trage film.

De Japanse dramafilm Drive my car van regisseur Ryusuke Hamaguchi won op de Golden Globes de prijs voor beste buitenlandse film. Voor de Oscars dingt die ook mee in die categorie maar tevens ook als beste film wat een unicum is voor een Japanse film, beste regie en beste aangepaste script. Dat zijn de vier categorieën waar Parasite, de Zuid-Koreaanse film van Bong Joon-ho 3 jaar geleden telkens met een beeldje naar huis ging. Vraag is of deze Japanse prent dat zal kunnen evenaren.