Een combinatie van spel, dans, filmanalyse en - kritiek (‘nu volgt de geen probleem-scène’, ‘jij Irak. Ik Iran. Op podium geen probleem.’) én een blik op hoe het er informeel aan toe zou kunnen gaan tussen acteurs tijdens repetities, dat brengt theatermaakster Scarlet Tummers met A Separation naar Asghar Farhadi’s veelvuldig bekroonde film uit 2011. Twee actrices die het publiek van hun tv werk kent, staan op de planken. De andermaal sublieme Evgenia Brendes (o.a. Over Water) zien we onder andere aan het werk die haar spel omzet naar zeer gevoelig spel met vingers en handen. Spel dat ze omzet naar een eigen, fragiele bijna dansante taal om zo haar breekbare personage Razieh, een vrome vrouw, van een extra emotionele laag te voorzien (te zien wanneer ze haar hand naar de hemel reikt bv.). Zeer recent kwam de Belgisch-Iraanse Sachli Gholamalizad (o.a. De Bunker) door een castwissel in deze productie terecht, een troef of excuus als je wil die ze dan ook vakkundig uitspeelt. En haar roots, daar doet ze net als alle andere spelers ook wat mee. Zo duidt ze onder andere dat mannen en vrouwen elkaar niet mogen aanraken in Iran terwijl dat wel het geval is in een bepaalde scène. Verder hekelt ze het feit dat ze twee kinderrollen Termeh, de dochter van Nader en Simin en  Somayeh, de dochter van Razieh en Hodjat – soms zelfs samen in dezelfde scène - moet spelen en achter de zaken wat moet aanhollen terwijl zij als Iraanse zo’n affectieve band heeft met deze film.

Wat een weelde dit weekend in Antwerpen! Want er vinden maar liefst drie festivals op hetzelfde moment plaats. Enerzijds is er na-Zomer van Antwerpen, Love at first sight, een festival voor jonge makers & het dakenfestival DakKan (dat o.a. sport, yoga, muziek, theater en vertellingen op haar programma heeft staan en plaatsvindt op verschillende Antwerpse daken). CC Berchem koos voor het dak van Freinetschool De Kring waar ze de Nederlandse Marte Boneschansker uitnodigden om haar voorstelling Bloos te brengen.

Een sublieme vindingrijke voorstelling met humor, die kleine kantjes van mensen toont, en die vakkundig inzet op de nieuwsgierigheid die toeschouwers hebben naar het persoonlijke verhaal achter voorwerpen. Dat levert studio Orka af met het Pentaccordeon. Al van bij de start weet Ilse De Koe als Emma Van Overschelde je in te pakken om de erg – weliswaar gespeelde – menselijke trekjes, een combinatie van hyperactieve opwinding omdat er op haar try-out zo veel volk is, maar ook het verzwijgen, ja zelfs wat liegen tegen haar broer Knut (Greg Timmermans). En dan is er nog haar gebrek aan tact, zo voert ze haar broer bemoederend op als een soort rariteit waar ze overdreven fier over is: ‘toon ne keer uw spieren?’ en kleineert ze hem ook wat: ‘Het is nogal een week diertje’. Knut is dan ook niet meteen wat je een durfal kan noemen, een wat teruggetrokken zonderling die net als zijn zus kennelijk niet al te veel contact met andere mensen lijkt te hebben. Hij flipt nogal snel als ‘flipochonder’ en doet kortom nogal snel in zijn broek. Terwijl Emma het credo van haar grootmoeder Jenny (gespeeld door Tania van der Sanden) altijd hoog in het vaandel draagt: ‘Je moet durven durven in het leven’.

Één van de vermoeiendste voorstellingen dit jaar om naar te kijken, dat moet wellicht Gekken & Specialisten van Toneelhuis en tibaldus zijn geweest. Om deze tekst van de Nigeriaanse schrijver Wole Soyinka uit 1970 die gekoppeld wordt aan teksten van Friedrich Nietzsche op het podium neer te zetten, koos het gezelschap voor een wel erg minimalistische aanpak die meer weghad van een kleutervoorstelling. Twee huisjes, uit hout, het ene iets groter dan het ander met een voor- en zijgevel, een deur die uitgesneden is en een raam. En tussen die twee trekt een weg een diagonale lijn op het speelvlak. Witte theaterspots hangen in een boog eroverheen. Zij beelden het zonlicht uit. Links vooraan hangt een lamp die bij nacht brandt.

Op papier lijkt Stukken van Mensen een avond die niet fout kan gaan, een waarbij de acteurs zelf niet weten waar ze gaan eindigen. Een virtuele grabbelton bepaalt namelijk telkens welk stuk tekst er door wie opgevoerd wordt. Het levert een avond op die je het gevoel geeft in een karaokebar te zitten. Met dat verschil dat er geen drank in de zaal is, en dat de teksten op de autocue niet gezongen worden. Wat qua idee fris en speels lijkt, blijkt in de praktijk vis noch vlees. Zelf vindt Pieter Genard dat ze als groep acteurs hun kwetsbaarheid, nieuwsgierigheid en het ontwapenende tonen door te doen alsof ze hun tekst van buiten kennen, wat de essentie is van theater maken. Improvisatietheater is het echter niet helemaal terwijl echt spel, intonatie en tempo nauwelijks aan de orde is (bij gebrek aan tekstkennis). Finaal herleiden de acteurs zichzelf dan ook tot de marionetten – ‘kan je een beetje terug gaan, Marjolijn? – van Marjolijn Hectors die de teksten over het scherm laat rollen. Het autocue format verstikt de spelers net in hun artistieke vrijheid dus.