De Duitse romantische sci-fi film Ich bin dein Mensch heeft een bijzonder interessant uitgangspunt. Alleen vonden we de uitwerking én de uitkomst tegenvallen. De prent van Maria Schrader houdt er namelijk een behoorlijk gezapig verteltempo op na. De film gaat over een archeologe, dokter Alma Felser (Maren Eggert) die zich heeft ingeschreven voor een experiment waarbij ze 3 weken zal samenleven met een robot die helemaal geprogrammeerd is naar haar wensen en ook van statistische data voorzien is wat de meerderheid van de vrouwen willen (93% houdt bijvoorbeeld van een romantisch bad nemen bij kaarslicht, rozenblaadjes, champagne en aardbeien: alleen, Alma houdt daar niét van en behoort dus tot de 7% andere vrouwen).

Het Franse drama Peter von Kant is losjes gebaseerd op The Bitter Tears of Petra von Kant, een toneelstuk uit 1971 van Rainer Werner Fassbinder. Regisseur François Ozon is daarmee aan zijn tweede prent toe die zich baseert op het werk van deze Duitse toneelschrijver. Eerder verfilmde hij in 2000 immers Water Drops on Burning Rocks naar het stuk Tropfen auf heiße Steine uit 1966. In Peter von Kant maakt hij van het hoofdpersonage een man, Peter (neergezet door Denis Ménochet) die passioneel verliefd wordt op de acteur Amir (Khalil Gharbia).

Een beeld zegt meer dan 1.000 woorden. In het geval van H4Z4RD onthouden we vooral de bedenkelijke blik die de blondine voor ons de zaal inwierp toen de aftiteling begon en het zaallicht terug aangefloept was. De Johnny-prent van Jonas Govaerts is wat van alles en niks tegelijkertijd. Komedie, actiefilm, slasherfilm en misdaadfilm met onder andere liefdesverklaringen aan Space Jam (in een scène waarin Jeroen Perceval als Carlos aan de experimentele drugs zit en begint te trippen), Jurassic Park (bij gebrek aan dino’s hier met de Achturenhond) en films als Trainspotting. Het is vooral die spreidstand die je van de ene sfeer in de andere brengt, die niet helemaal werkt.

Het minste wat je kan zeggen is dat Everything Everywhere All at Once een bevreemdende arthouse sci-fi-film is. Deze avontuurlijke actiekomedie van Daniel Kwan en Daniel Scheinert doet vooral aan The Matrix denken, verliest zichzelf in het razend snelle tempo van de dialogen die afwisselend in het Chinees en het Engels zijn en het verteltempo, naast het feit dat het hoofdpersonage Evelyn (Michelle Yeoh) en haar man Waymond (Ke Huy Quan) in zo veel andere werelden een ander leven leiden in de multiverse dat je soms moeite hebt om die hoeveelheid en de snelheid waarmee er van de ene naar de andere wereld gesprongen wordt nog te volgen. Om kort te gaan: wij raakten de draad meermaals kwijt en haakten naar het einde toe ook gewoon mentaal af omdat het gewoon too much werd en té chaotisch druk qua montage.

Het minste wat je kan zeggen, is dat The Gray Man een ambitieuze actiefilm is. In die zin brengt Netflix ‘m vandaag uit in de bioscoop om ‘m volgende week beschikbaar te stellen aan zijn abonnees. De prent van Anthony en Joe Russo, met Ryan Gosling in de hoofdrol mocht duidelijk ook wat kosten qua special effects, voer- en vliegtuigen die neergehaald worden alsook de vele verschillende locaties die wereldwijd gebruikt worden. Het is dan ook de duurste Netflixprent ooit. The Gray Man gaat over Six die in de cel is beland omdat ‘m zijn vader die hem mishandelde heeft omgebracht. Hij komt vervroegd vrij om voor de CIA te gaan werken en zal dus in een legaal grijze zone opereren. Maar tijdens een opdracht verneemt ie van zijn slachtoffer dat ie een collega, Four heeft moeten ombrengen. Die heeft namelijk een USB stick in zijn bezit met informatie dat iemand bij de CIA de inlichtingendienst gebruikt voor eigen gebruik …