Het is ondertussen al meer dan elf jaar geleden dat de legendarische cabaretier Toon Hermans overleed. De man die bekend werd met liedjes als “Een ballonnetje”, “Mien waar is mijn feestneus”, “Mediteranee” en “24 rozen”. De man die onsterfelijke conferences naliet zoals “Ornitholoog” en “Wat ruist er door het struikgewas?”. En toch stond Toon gisteren nog één keer op de planken van de Stadsschouwburg in Antwerpen. Zanger-acteur Alex Klaasen kroop in de huid van Toon Hermans om het publiek nog één keer mee te nemen op een tocht doorheen het leven van deze geboren entertainer. Het werd een gevarieerde voorstelling met muziek, teksten, versjes en conferences van Toon die aangevuld werden met een korte blik achter het rode toneeldoek. En hoewel het een uiterst aangename voorstelling was, hadden we toch de indruk dat er een kleinigheid ontbrak … Toon zelf.

Een wel zeer goede Piet Piraatshow serveert Studio 100 ons dit jaar. Perfect afgeklokt op iets meer dan een uur, een boeiend verhaal, sterke songkeuze, fijne humor en voor de ouders ook wel wat knipoogjes hier en daar. En dan is er nog de boodschap die Piet Piraat en zijn vrienden mee willen geven: dat je beter van dingen afblijft waar je niet aan mag komen en ook al maak je wel eens ruzie, dat niet meteen het einde moet betekenen. Twee uiterst belangrijke elementen voor de doelgroep, de kleuters dus.

Een roze loper die uitgerold is in de Kon. Elisabethzaal. Het moet de première zijn van de K3 musical Alice in Wonderland: het paradepaardje van Studio 100. Buiten het 3D-gegeven waarin het creatieve team blijkbaar pioniert voor theater, is er verder bitter weinig om mee uit te blinken. De songs zijn op 4 nummers na te middelmatig, de spanningsboog volledig zoek, de dramaturgie laat te wensen over, de acteerprestaties ondermaats, de zang van Koen Crucke in “De allermooiste vlinder” toont aan dat ie veruit de beste zanger op de bühne is, en gek genoeg komt het geheel veel te statisch over. Maar wat wil je als je nauwelijks diepte hebt op het podium om je ensemble volop te kunnen laten bewegen. Conclusie: hoewel Studio 100 graag de term gebruikt, is dit eenvoudigweg geen musical, wel een gepimpte K3-show.

Weet u wat zo heerlijk is om een familievoorstelling zoals “Sprookjesboom de musical” te recenseren? De blikken van de mama’s, papa’s en ook wel de kindjes. “Wat een vreemde meneer die hier helemaal alleen naast ons gaat zitten” zie je hen denken. Heerlijk is dat. Twee jaar geleden was het echt hilariteit alom toen ik een plaatsje kreeg tussen twee vriendinnen die hun dochter op de schoot hadden bij de Plopshow. Het leverde stiekem gefluister in het oor van de mama’s op met vragen in de trend van “Waarom heeft die meneer papier en balpen vast?”

Pampers die ververst worden boven de lavabo’s in het mannentoilet. Kleutermeisjes die zich al op jonge leeftijd emanciperen (met dank aan de mama of papa die hen daartoe aanzet) en hun boodschap achterlaten in deze “men’s only zone” van de Elisabethzaal. Een leger kinderwagens die netjes op een rij geparkeerd staan aan de drank- en merchandisingstand. Het kan niet anders dan dat Studio 100 de Elisabethzaal ingepalmd heeft voor de nieuwste Plopshow: Plop gaat trouwen.