Na tien jaar bracht Studio 100 de musical “Robin Hood” opnieuw uit. Het was een schot in de roos. En hoewel deze show vooral voor kinderen geschreven was, beschikte hij over de kwaliteiten van een grote musical die ook door volwassenen erg gesmaakt kan worden. Jelle Cleymans en Free Souffriau schitterden als Robin Hood en Lady Marianne in een productie die het beste van musical wist te integreren: leuke dansjes, afwisselende muziek, een sterk verhaal met heel veel emotie en een prachtig decor dat de moderne technieken vakkundig wist te integreren. Je werd meegezogen in de sprookjeswereld van het Engeland uit 1105 om achteraf met een goed gevoel terug te ontwaken in 2012.

Zelden zo goed gelachen, genoten van de songs als tranen in de ogen gekregen tijdens een musical als bij Domino de musical. De voorstelling die de vormeigenschappen aanneemt van een romcom is ingebed in een soapstructuur (inclusief product placement) met verschillende verhaallijnen die door elkaar lopen. Centraal staat het wel en wee van de dorpsbewoners van Swentibold, waar het sappige Gents gebezigd wordt en de variëteit aan mensen wonen. Erg aangedaan waren we toen het thema euthanasie ter sprake kwam wanneer leraar en leider van het buurtcomité Geert (Ivan Pecnik) te horen kreeg dat ie kanker heeft. Samen met Anne-Mie Gils zet Pecnik zo’n sterke scènes neer die recht naar het hart gaan, warm, menselijk, maar ook verscheurd rond zo’n moeilijke levensvraag. Overweldigend. 

Heerlijk, die nieuwste Piet Piraatshow en het geheim van de verzonken stad. Een opgave als volwassene weliswaar om die 3D-bril op te houden terwijl twee meisjes links en rechts volop de luchtbellen, zeepaardjes, hartjes en nog veel meer proberen te vangen die in 3D op hen afkomen. Ze maken zich groter, gaan dan weer van links naar rechts in hun stoeltje alsof ze een videogame aan het spelen zijn. “Is da echt water?” en “Ey cool hé.” hoorden we het jongetje al achter ons tegen zijn papa zeggen wanneer de eerste zeemeeuw op ons kwam afvliegen bij het begin van de show. Studio 100 heeft na Alice in Wonderland en de Mega Mindyshow zijn  3D-animaties verder verfijnd, en creëert er een zinnenprikkelende onderwaterwereld mee die tevens knipoogt naar “Finding Nemo”.  Erg knap van het bedrijf dat zich gerust de Vlaamse Disney mag noemen. 

Meermaals fronsten we onze wenkbrauwen tijdens de première van de Producers. Want hoe ver kan je gaan in het genre parodie? Wanneer je net het tegenovergestelde bereikt van wat oorspronkelijk het doel was – een lach opwekken bij het publiek – ben je er fameus over gegaan of is je humor net te flauw. Weerzinwekkend vonden we het in carrouseldansen van het ensemble en poppen in de vorm van een groot hakenkruis. Martin Michel mag dan nog – letterlijk - een spiegel voorhouden voor het genre musical en in deze scène verwijzen naar het werk van Busby Berkeley, toch zijn er grenzen, al was het maar uit respect voor de miljoenen mensen die stierven in de Tweede Wereldoorlog. 

Het Huis Anubis eindigt met zijn allerlaatste theatershow “Het geheim van de verloren ziel” even sterk als het 4 jaar geleden begonnen was. Een sterk ultiem en spannend verhaal, met bijzonder veel humor –  Marcel (Juliann Ubbergen) en de hyperactieve Appie (Kevin Wekker) in één voorstelling: dolletjes – , een best of van songs en vriendschap als centraal thema maken deze show áf. Iris Hesseling werd in Antwerpen wegens ziekte vervangen door Nathalie De Mey wat even voor ontgoocheling zorgde bij de kinderen. Maar Hesselings afwezigheid was al snel vergeten.