Lemi Ponifasio heeft zijn roots op Samoa in de Stille Zuidzee. In 1995 richtte hij het gezelschap MAU op. In Nieuw-Zeeland geldt hij als pionier in de hedendaagse dans en theater. In deSingel zien we zijn Tempest: Without a Body, dat in 2007 in Wenen in première ging.

Het Koninklijk Ballet van Vlaanderen is 40 geworden en viert dat met de voorstelling Grands Egards, wat zoveel wil zeggen als “met veel ontzag”. Het ballet toont zijn veelzijdigheid, met 3 compleet verschillende choreografieën, van het neo-klassieke Theme and Variations van Balanchine tot moderne choreografieën van Kylián en Dawson.

Vasthouden of loslaten is het thema dat de Gentse choreograaf Koen Augustijnen aftast in de dansvoorstelling Ashes. Recent stierf de vader van de kunstenaar. Zijn leefomgeving veranderde waardoor hij opnieuw moest zoeken naar een nieuw evenwicht. Hoe omgaan met verlies,  wegen die scheiden, omgaan met vergankelijkheid,… ?  Op die vraag zijn verschillende antwoorden mogelijk, antwoorden die Augustijnen met Les Ballets C de la B probeert te formuleren.

Brr, het was geen weer om een husky door te jagen: koud, grillig en donker. Maar gelukkig was er niets van dit alles te bemerken op het podium. Bij het binnenkomen van de zaal stonden de artiesten van Le Groupe Acrobatique de Tanger zich nog op te warmen. Of maakte dit al deel uit van de show? Een man liep ondertussen rondjes en gooide telkens een lege PET-fles op een rommelige stapel van nog meer lege PET-flessen. Een eerste statement?

“Thou shall not kill” is één van de tien geboden uit de Bijbel en meteen ook de onderliggende boodschap van Foi. De woorden worden weliswaar uitgesproken door Darryl Woods, die als black momma een ganse voorstelling op de bühne staat. Regisseur Sidi Larbi Cherkaoui laat hem die zin na een scène op zo’n typische Momma-toon zeggen dat het humoristisch werkt. Foi zoekt dus net als Myth een evenwicht tussen sérieux en humor, en slaagt daar weliswaar beter in dan het recentere Myth.