Als een wagon die zich loskoppelt van een ander in station Gent-Sint Pieters zodat ze elk hun richting uit kunnen gaan, zo voelt de muziektheatervoorstelling ALL. van Lisa Verbelen aan. De actrice die performance aan de Toneelacademie van Maastricht en muziektheater aan het Conserva­torium in Den Haag studeerde, scheidt haar gevoelswereld van haar gedachten. Dat levert een mix op van woordjes die ze tot zinnen vormt met kaartjes terwijl een camera van bovenuit alles vastlegt. Dat doet ze zo secuur en met een behoorlijk vleugje mysterie met haar vingers dat het lijkt alsof ze als een croupier in het casino of beter: een goochelaar ze magisch tevoorschijn tovert. Maar het repetitieve karakter van de handeling - en eerlijk zo’n aanpak zagen we elders al eens - doet na een tijdje toch ook wel wat vervelen hoe allesomvattend ze probeert te geraken met haar gedachten. De muziek die ze tussendoor brengt, bouwt naarmate de voorstelling vordert op. Van een simpele tadada of no no no-toonladder maakt ze na verloop van tijd via een loopstation een mooie a capella meerstemmige song met zichzelf die uiteindelijk uitmondt in uiterst soulvol materiaal waarbij ze solo een bandje met zichzelf vormt. Maar de muzikale intermezzo’s – inspiratie vond ze bij de muziek uit de film ‘Ascenseur pour l’échafaud’ (Lift naar het schavot) van Miles Davis - komen dwingend over. Wanneer Lisa nog haar gedachten aan het uiten is via haar woordjes wordt ze door haar eigen stem die al aan het tellen is: ‘one, two, three’ schijnbaar onderbroken alsof de plicht roept. Alsof het denken plots gedwongen wordt te stoppen zodat er plaats gemaakt kan worden voor de emotie, en haar gevoelswereld die denkwereld even om een onderbreking vraagt vanuit de hunkering gehoord te worden, opdat haar gevoelens zouden uitgesproken kunnen.

23 jaar is de monoloog Henry van Peter De Graef die dit jaar de eer heeft om als Golden Oldie opnieuw gepresenteerd te worden aan het publiek in het kader van het Theaterfestival. De tekst, over een bewaarengel die zich er probeert uit te praten in een wat barokke taal via fantasie dat een mens een erge daad verricht heeft, ademt uiteraard zijn tijd uit en de auteur zag zich dan ook logischerwijze genoodzaakt om hier en daar een update te doen. In deze versie vermeldt hij Google en Facebook in plaats van Philips en Unilever. Maar om nog voldoende te refereren naar het origineel behoudt hij woorden als ‘dactylo’ en ‘tekstverwerkstertje’ die toch ook niet meteen de 2020-toets doorstaan maar wel zijn personage een archaïsch karakter – net als toen - doet behouden.

24 jaar is Harold Pinters Ashes to Ashes op 12 september. Een stuk dat Stefaan Degand in eigen beheer samen met Elien Hanselaer brengt. Een voorstelling waar de routine in het dagelijks leven van een koppel aan de oppervlakte komt, onder andere te zien in het patatten schillen door Elien en in de dialoog waarbij Stefaans personage nadat ie haar complimenten gaf over haar groene en mooie vingers vraagt om opnieuw te beginnen wat resulteert in een discussie of je opnieuw kan beginnen of eindigen. Ashes to ashes is complexer dan de sleur die in relaties sluipt. Het gaat niet alleen over twee mensen die in een eigen universum, los van de realiteit en de rest van de wereld leven, maar ook over de liefde (eros en thanatos) en de geheimen die elke partner daarin nog meesleurt. Hier een gewelddadig verleden dat Rebecca (gespeeld door Elien) meemaakte toen ze een affaire met een andere man had. Devlin (Stefaan), die voor het eerst daar iets over hoort en de dagelijkse verhalen die constant terug opgeroepen worden in een eindeloze lus, door dit nieuwe element doorbroken ziet, vraagt haar als een bezetene uit.

Een aanklacht tegen de anti-sociale politiek in Frankrijk. Zo leest Wie heeft mijn vader vermoord van Édouard Louis, die geboren werd als Eddy Bellegueule in 1992. Feit is dat Ivo Van Hoves jongste regie, een monoloog met Hans Kesting die op 1 juni in wereldpremière ging in Amsterdam, de eerste dag na de lockdown dat er terug theater opgevoerd mocht worden voor een publiek in Nederland – wat vooral erg belangrijk op symbolisch vlak was voor de Belgische topregisseur - pas helemaal op het einde die kaart trekt in een wat drammerig stuk waarbij de recente politieke beslissingen in Frankrijk die de afbouw van de sociale zekerheid inluiden, bekritiseerd worden terwijl het Franse volkslied als een sneer daarbij te horen is. De voorstelling zoekt nog wat richting in het begin, en weet ons dan ook niet meteen bij ons nekvel vast te pakken, laat staan ons niet te lossen. Néén, helaas haken we mentaal meermaals af tijdens de productie maar slaagt Kesting die zowel de zoon, vader als moeder speelt, en het prima decor- en lichtontwerp van Jan Versweyveld dat net als de tekst strakker en beter wordt naar het einde toe (hoewel we ons afvragen of die Holocaust erbij sleuren nu écht hoefde), er toch steeds weer in ons terug te boeien. Maar voor een Ivo van Hove-productie verwacht je gewoon meer en beter dan dat.

14 jaar geleden speelde Comp. Marius De Sunshine Boys van de Amerikaanse auteur Neil Simon al. Nu herneemt het gezelschap die met dezelfde cast. Kris Van Trier is Willy Clark, Herwig Ilegems Al Lewis. Samen vormden Clark en Lewis 48 jaar lang het komische duo De sunshine boys. Maar veel zonneschijn schiet er niet meer over nadat de jarenlange ergernissen zich opgestapeld hebben. Clark verwijt Lewis dat ie altijd zat te ‘stoempen’ met zijn vinger en zo in zijn huid porde waardoor ie lang een blauwe plek had en pijn, om maar te zwijgen van de vele zinnen van Lewis waar een ‘t’ in zat waardoor ie speekte. Seniel vindt ie hem ook, terwijl het net Clark is die namen niet kan onthouden.