“Thou shall not kill” is één van de tien geboden uit de Bijbel en meteen ook de onderliggende boodschap van Foi. De woorden worden weliswaar uitgesproken door Darryl Woods, die als black momma een ganse voorstelling op de bühne staat. Regisseur Sidi Larbi Cherkaoui laat hem die zin na een scène op zo’n typische Momma-toon zeggen dat het humoristisch werkt. Foi zoekt dus net als Myth een evenwicht tussen sérieux en humor, en slaagt daar weliswaar beter in dan het recentere Myth.

Origine, de titel van deze dansvoorstelling van Sidi Larbi Cherkaoui, laat het al vermoeden: afkomst is het thema dat de choreograaf hier bespeelt. 4 Dansers selecteerde hij uit de vier verschillende windrichtingen. Voor het Noorden staat de IJslandse Valgerdur Rúnarsdóttir (Vala). Het Zuiden wordt vertegenwoordigd door de Zuid-Afrikaan Shawn Mothupi. De Amerikaanse Daisy Phillips staat voor het Westen en de Japanner Kazutomi Kozuki (Tsuki) voor het Oosten.

nieuwZwart is de nieuwste voorstelling van Wim Vandekeybus en zijn gezelschap Ultima Vez. Deze voorstelling trok al doorheen half Europa en kende een Belgische première afgelopen zomer bij Theater Aan Zee in Oostende. Nu was de Antwerpse deSingel aan de beurt.

20 juni 2007 ging Myth in première in deSingel. Twee en een half jaar later zagen wij de 12 dansers in de Bourla. Wat meteen al opvalt is het veel kleiner speelvlak. Vooral tijdens groepsdansen, wanneer 6 of meer dansers op de scène staan, heb je het gevoel het overzicht kwijt te zijn. Veel bewegingsruimte is er niet. Af en toe wordt er gedanst een de rechterzijkant waarbij de danseres een muur voor zich heeft. Niet alle bezoekers kunnen haar in het publiek zien. Cherkaoui wordt hier dus ruimtelijk beperkt terwijl zijn voorstelling duidelijk voor bredere en misschien ook wel diepere podia gemaakt is. Dat is meteen het grote minpunt.

Vrienden kies je, je familie niet. Het is een cliché van formaat, maar er zit een grond van waarheid in. Wie kent ze niet, die familiebijeenkomsten waarbij plezier en verveling even snel kunnen toeslaan.

Iedereen is zoon of dochter, vader of moeder, zus of broer. Voor haar laatste productie gaat de van oorsprong Amerikaanse choreografe Meg Stuart dieper in op deze familiale relaties. Een ouder die z’n kinderen goede raad geeft, een kind dat eindeloos vragen stelt. Zoals: Do Animals Cry?