Paul Young (63) toonde in zijn eentje in wat voor een spreidstand de Roma terechtgekomen is een jaar na het afscheid van Paul Schyvens. De Brit verkocht moeiteloos de zaal in Borgerhout uit maar zette een wanprestatie neer die een – en dan drukken we ons nog zacht uit – aanfluiting is voor het live circuit. De Roma zit dus in een spagaat: kwaliteit bewaken en passen voor bepaalde acts zoals Young die zangtechnisch niet langer voldoen aan wat je van hen kan verwachten, of plat opportunistisch kiezen om vooral veel volk te trekken, sold out-bordjes boven te halen en na een seizoen alweer kunnen pronken met record bezoekcijfers. Dat is de crisis waar de Roma nu al mee zit. En Paul Young? Die had beter jaren geleden al afscheid van het live circuit genomen want wat ie in de Roma bracht was om het in een woord samen te vatten… zielig.

Soap and Skin heet het muziekproject van de 29-jarige Oostenrijkse Anja Plaschg die 10 jaar geleden haar debuut ‘Lovetune for Vacuum’ op ons losliet. In 2010 won ze een European Border Breakers Award. In de Botanique kwam ze haar derde album ‘From Gas to Solid / you are my friend’ voorstellen waarmee ze de experimentele kaart die ze trekt in haar muziek die neoklassieke dark wave, dark ambient, sadcore en martial industrial combineert, moeiteloos wist te onderstrepen. Plaschg had maar liefst 7 live muzikanten bij: een trompettist en bugelspeler, trombonist, twee violisten, een celliste, een contrabassiste, een drummer en vibrafroonspeler. Met hen bracht ze een erg dynamisch optreden waarbij ze bij momenten dissonante zang (bv. tijdens ‘Cynthia’) via haar karakteristieke hese stem combineerde met harmonieus en melodieus musiceren. Het leverde een totaalplaatje op dat je zo om een uur of half twaalf ’s middags op een festival in een tent zou kunnen programmeren, wanneer die jongste festivalgangers nog maar net hun puistenkoppen hebben ingezeept.

Het concert van Crystal Fighters in de AB was zeer goed.

< Bert Hertogs >

Vier jaar hebben de fans moeten wachten op ‘Remind me tomorrow’, de opvolger van ‘Are we there’, het vijfde album van de New Yorkse Sharon Van Etten dat meer de elektronische kaart trekt. Hongerig als een coyote bleek het Belgische publiek want de Orangerie kon moeiteloos het bordje ‘uitverkocht’ bovenhalen. Van Etten heeft in die tijd geacteerd (o.a. The OA en Twin Peaks), schreef filmmuziek voor ‘Strange weather’, nam de cover ‘The end of the world’ van Skeeter Davis op, heeft een zoontje gekregen en aan de jongste plaat gewerkt die ze in Brussel liet horen in combinatie met ouder materiaal. Na ‘No one’s easy to love’ slaakte een fan een dierlijk kreetje. ‘Iemand heeft de coyotes naar hier gebracht. Brussel staat gekend om zijn coyotes’ zei de Amerikaanse die naar het einde van de reguliere set de man in kwestie gewoon antwoordde door de kreet na te bootsen. Dat paste wonderwel ook bij het optreden. Van Etten combineert immers de wat grotere gebaren (kijk naar haar hand- en armexpressie) tijdens het wat ruiger deel zoals in ‘Comeback kid’, ‘Hands’ en ‘You shadow’ terwijl ze de rust opzoekt in ‘One day’ waarbij ze zelf op gitaar speelt en vooral een met – terecht – laaiend enthousiast applaus ontvangen ‘Tarifa’ onderstreept dat ze een ijzersterke performer is die haar songs het juiste gevoel meegeeft. Die interpretatie zorgt er mee voor dat haar boodschap ondersteund wordt.

Drie jaar was het geleden dat Empress Of, ofwel de in LA wonende Hondurese-Amerikaanse Lorely Rodriguez , nog in ons land stond, wist ze in de Rotonde van de Botanique. Na haar debuut ‘Me’ dat vier jaar geleden verscheen waarin ze haar R&B- en synthpopinvloeden liet horen via haar minimal aanpak en zong over thema’s als eenzaamheid en idealisme, focust ze op de opvolger ‘Us’ op liefde, contact maken met de andere, gemeenschap. Ook dat wou ze met haar Belgisch publiek, liet ze weten als reactie op een liefdesbetuiging van een fan op een kartonnen bordje. ‘Ik wil gaan voor een lange afstandsrelatie (geen seksuele zo verduidelijkte ze al snel n.v.d.r.) waarbij ik zo veel mogelijk naar hier kom om op te treden.’ Daarna zei ze meteen dat ze verder vooral zou focussen op optreden en niet op praten want anders ‘komt er iets beschamend uit’.