‘Je hebt concerten. Je hebt tours. En je hebt Vorst Nationaal. Je moet het zien om het te geloven.’ Het zijn de woorden van de Franse popzanger Patrick Bruel die volledig uit zijn sokken geblazen werd door het gigantisch enthousiaste publiek in Vorst Nationaal. Elke lettergreep zongen de toeschouwers mee, en als er in de handen meegeklapt kon worden of meegezwaaid (o.a. tijdens ‘She’s gone’ waarbij Bruel de Union Jack op zijn linkerschouder droeg), deden de fans dat gezwind. In bijna 11 jaar hebben we al erg veel meegemaakt, maar dit optreden sloeg werkelijk alles qua energie en publieksambiance. Al van bij de start met de uptemposongs ‘Comment ça va pour vous ?’, ‘Alors regarde’ en ‘Tout recommencer’ voelde je dat het publiek enorm veel zin had in dit verjaardagsfeest. Bruel werd namelijk 60 en vierde dat samen met zijn fans, vrienden en familie die speciaal voor de gelegenheid afgezakt waren naar onze hoofdstad. Een waar volksfeest werd het met ‘Marre de cette nana’ en het werd helemaal te gek tijdens ‘Mon amant de Saint-Jean’ waarbij toeschouwers met elkaar aan het walsen sloegen. Maar vooral: de fans hadden een verrassing van formaat voorbereid. Zo kreeg iedereen een A4’tje met verliefde smileys of ‘Happy 14’ erop die getoond werden voor ‘Mon amant de Saint-Jean’ begon. Daarbij zong men Happy Birthday en Bon anniversaire tegelijkertijd uit volle borst, applaudisseerde het publiek én begon het de oh’s uit Seven Nation Army te zingen. De gitarist van Bruel zocht even de akkoorden en begeleidde het publiek verder. ‘C’était dingue’ zei Bruel daarover, de initiatiefnemers bedankend voor dit mooie gebaar. Die hadden nog meer in petto later op de avond want op het einde van ‘Stand up’ werd aan iedereen gevraagd om met een gekleurde pompon te zwaaien wanneer de zanger aftelde en eigenlijk verwachtte van zijn fans dat ze elkaar zouden kussen. Om kort te gaan: het werd een on-ver-ge-te-lijke avond voor fans en artiest in Brussel.  Wat. Een. Concert. Wat. Een. Feest.

Kermis in een uitverkocht Koninklijk Circus dat bracht Alvaro Soler die in Vlaanderen goed is voor drie top 10 hits met Sofia, La cintura en El mismo sol. Toegegeven, productioneel pakte de 28-jarige Spaans-Duitse zanger deze keer een stuk groter uit dan tijdens zijn vorige passage in Brussel, in La Madeleine twee jaar geleden. Aan de backdrop hingen enkele cirkels, op het podium stonden enkele parallellogrammen en links en rechts zagen we pijlen zoals die exemplaren die een scherpe bocht aankondigen bij een afrit van de autostrade. Voor de gelegenheid zaten in die figuren blauwe lichtjes die zo uit een kermisattractie leken te komen. Voor het uit voornamelijk Vlaams publiek mag Soler dan wel prediken dat we te snel gaan, en iedereen adviseren om het wat rustiger aan te doen, zoals een vinylplaat opzetten of zo, in aanloop van een stevig meegezwaaid ‘Te quiero lento’ dat ie schreef voor iemand in Madrid, toch viel vooral het hyperkinetische tempo van de show op, vooral in het begin. Een show die halfweg tijdens een akoestisch gedeelte wat stilviel waarbij Soler als special guest Milow uit zijn hoed toverde en samen ‘Lay your worry down’ brachten om naar het einde toe weer voluit de hysterische opgefokte kaart te trekken. Om kort te gaan: de ganse show las als een rit op de Turbo Polyp. Swingend startend, halfweg wat ter plaatse schommelend om op het einde nog eens volle gas te geven. Verrassend is dat voor geen meter, en de song met Milow voelde vooral als een mega stijlbreuk met de rest van de set aan, maar dat Soler ondertussen uitgegroeid is tot een meesterlijk live entertainer die alle truken van de foor onder de knie heeft, staat buiten kijf.

Paul Young (63) toonde in zijn eentje in wat voor een spreidstand de Roma terechtgekomen is een jaar na het afscheid van Paul Schyvens. De Brit verkocht moeiteloos de zaal in Borgerhout uit maar zette een wanprestatie neer die een – en dan drukken we ons nog zacht uit – aanfluiting is voor het live circuit. De Roma zit dus in een spagaat: kwaliteit bewaken en passen voor bepaalde acts zoals Young die zangtechnisch niet langer voldoen aan wat je van hen kan verwachten, of plat opportunistisch kiezen om vooral veel volk te trekken, sold out-bordjes boven te halen en na een seizoen alweer kunnen pronken met record bezoekcijfers. Dat is de crisis waar de Roma nu al mee zit. En Paul Young? Die had beter jaren geleden al afscheid van het live circuit genomen want wat ie in de Roma bracht was om het in een woord samen te vatten… zielig.

Soap and Skin heet het muziekproject van de 29-jarige Oostenrijkse Anja Plaschg die 10 jaar geleden haar debuut ‘Lovetune for Vacuum’ op ons losliet. In 2010 won ze een European Border Breakers Award. In de Botanique kwam ze haar derde album ‘From Gas to Solid / you are my friend’ voorstellen waarmee ze de experimentele kaart die ze trekt in haar muziek die neoklassieke dark wave, dark ambient, sadcore en martial industrial combineert, moeiteloos wist te onderstrepen. Plaschg had maar liefst 7 live muzikanten bij: een trompettist en bugelspeler, trombonist, twee violisten, een celliste, een contrabassiste, een drummer en vibrafroonspeler. Met hen bracht ze een erg dynamisch optreden waarbij ze bij momenten dissonante zang (bv. tijdens ‘Cynthia’) via haar karakteristieke hese stem combineerde met harmonieus en melodieus musiceren. Het leverde een totaalplaatje op dat je zo om een uur of half twaalf ’s middags op een festival in een tent zou kunnen programmeren, wanneer die jongste festivalgangers nog maar net hun puistenkoppen hebben ingezeept.

Het concert van Crystal Fighters in de AB was zeer goed.

< Bert Hertogs >