Het sterkste concert dat Elton John de jongste 20 jaar (tellend vanaf zijn One Night Only-tour) in ons land heeft afgeleverd. Dat bracht ie met zijn Farewell Yellow Brick Road-tour waarbij hij afscheid nam van zijn Belgische fans. Het Sportpaleis met zittend middenplein was tot de nok gevuld, goed voor zo’n 17.000 toeschouwers en die kregen hits, erg veel hits van de Brit voorgeschoteld. Elton zoomde daarbij weliswaar vooral in op zijn samenwerkingen met Bernie Taupin. Wie recenter werk wilde horen, waaronder ‘Can you feel the love tonight’ en ‘the Circle of Life’ die hij mee voor Disney’s The Lion King schreef, was er aan voor de moeite. Na een fenomenaal optreden van twee uur en half klonk ‘Don’t go breaking my heart’ door de luidsprekers toen het zaallicht aan was. Om maar te zeggen dat Elton nog langer had door kunnen blijven gaan. Zijn catalogus die ie op een halve eeuw opbouwde is dan ook erg rijk gevuld.

15 jaar heeft Dido niets van zich laten horen als artieste. En dat had allemaal onder andere te maken met haar privéleven, zo zei ze in een uitverkocht Koninklijk Circus in Brussel waar ze haar jongste plaat ‘Still On My Mind’ kwam voorstellen. ‘Have to stay’, de eerste toegift van de avond schreef ze dan ook voor haar zoon en gaat over de liefde die ze voor hem voelt wat met niets te vergelijken valt. De Britse zevenenveertigjarige zangeres herinnerde haar jongste passage aan ons land nog levendig meer dan tien jaar geleden. Toen was ze zo ziek als wat, wat ze zich kennelijk ook in het hotel nog herinnerden waar ze ook nu weer verbleef. En ook zij was die avond blijkbaar niet vergeten: ‘I nearly collapsed in the hotel’.

Een ganse dag zag het er naar uit dat wereldster David Bisbal zijn optreden in het Koninklijk Circus moest annuleren. De luchtleiders in Zaventem vonden het alweer nodig om het werk neer te leggen en de 39-jarige Bisbal zat dus vast. Hij kwam immers met het vliegtuig. Uiteindelijk geraakte ie toch nog in Brussel maar moesten de fans een half uurtje langer geduld hebben. Bisbal oogde overigens opmerkelijk fris. Er was niets te merken aan hem, ook niet in zijn humeur of zo, die je deden herinneren aan de frustraties die bij vliegtuigvertragingen komen. Kortom: de man bleek hier erg professioneel mee om te gaan. Voor hun geduld werden de fans rijkelijk beloond. Een erg straf optreden dat uptemposongs afwisselde met (piano)-ballads bracht de Spanjaard die zes studioalbums op zijn naam heeft en die in Brussel bewees een ras-performer te zijn die erg attent bleek voor zijn (voornamelijk vrouwelijke) fans. Handjes geven aan de eerste rijen? Check! Een aantal keren met het achterwerk zwaaien? Check! Een sensueel, ja zelfs erotisch geladen choreografietje neerzetten wanneer ie naar voor op het podium springt terwijl ie daarbij een seksuele beweging uitvoert? Check!

‘Je hebt concerten. Je hebt tours. En je hebt Vorst Nationaal. Je moet het zien om het te geloven.’ Het zijn de woorden van de Franse popzanger Patrick Bruel die volledig uit zijn sokken geblazen werd door het gigantisch enthousiaste publiek in Vorst Nationaal. Elke lettergreep zongen de toeschouwers mee, en als er in de handen meegeklapt kon worden of meegezwaaid (o.a. tijdens ‘She’s gone’ waarbij Bruel de Union Jack op zijn linkerschouder droeg), deden de fans dat gezwind. In bijna 11 jaar hebben we al erg veel meegemaakt, maar dit optreden sloeg werkelijk alles qua energie en publieksambiance. Al van bij de start met de uptemposongs ‘Comment ça va pour vous ?’, ‘Alors regarde’ en ‘Tout recommencer’ voelde je dat het publiek enorm veel zin had in dit verjaardagsfeest. Bruel werd namelijk 60 en vierde dat samen met zijn fans, vrienden en familie die speciaal voor de gelegenheid afgezakt waren naar onze hoofdstad. Een waar volksfeest werd het met ‘Marre de cette nana’ en het werd helemaal te gek tijdens ‘Mon amant de Saint-Jean’ waarbij toeschouwers met elkaar aan het walsen sloegen. Maar vooral: de fans hadden een verrassing van formaat voorbereid. Zo kreeg iedereen een A4’tje met verliefde smileys of ‘Happy 14’ erop die getoond werden voor ‘Mon amant de Saint-Jean’ begon. Daarbij zong men Happy Birthday en Bon anniversaire tegelijkertijd uit volle borst, applaudisseerde het publiek én begon het de oh’s uit Seven Nation Army te zingen. De gitarist van Bruel zocht even de akkoorden en begeleidde het publiek verder. ‘C’était dingue’ zei Bruel daarover, de initiatiefnemers bedankend voor dit mooie gebaar. Die hadden nog meer in petto later op de avond want op het einde van ‘Stand up’ werd aan iedereen gevraagd om met een gekleurde pompon te zwaaien wanneer de zanger aftelde en eigenlijk verwachtte van zijn fans dat ze elkaar zouden kussen. Om kort te gaan: het werd een on-ver-ge-te-lijke avond voor fans en artiest in Brussel.  Wat. Een. Concert. Wat. Een. Feest.

Kermis in een uitverkocht Koninklijk Circus dat bracht Alvaro Soler die in Vlaanderen goed is voor drie top 10 hits met Sofia, La cintura en El mismo sol. Toegegeven, productioneel pakte de 28-jarige Spaans-Duitse zanger deze keer een stuk groter uit dan tijdens zijn vorige passage in Brussel, in La Madeleine twee jaar geleden. Aan de backdrop hingen enkele cirkels, op het podium stonden enkele parallellogrammen en links en rechts zagen we pijlen zoals die exemplaren die een scherpe bocht aankondigen bij een afrit van de autostrade. Voor de gelegenheid zaten in die figuren blauwe lichtjes die zo uit een kermisattractie leken te komen. Voor het uit voornamelijk Vlaams publiek mag Soler dan wel prediken dat we te snel gaan, en iedereen adviseren om het wat rustiger aan te doen, zoals een vinylplaat opzetten of zo, in aanloop van een stevig meegezwaaid ‘Te quiero lento’ dat ie schreef voor iemand in Madrid, toch viel vooral het hyperkinetische tempo van de show op, vooral in het begin. Een show die halfweg tijdens een akoestisch gedeelte wat stilviel waarbij Soler als special guest Milow uit zijn hoed toverde en samen ‘Lay your worry down’ brachten om naar het einde toe weer voluit de hysterische opgefokte kaart te trekken. Om kort te gaan: de ganse show las als een rit op de Turbo Polyp. Swingend startend, halfweg wat ter plaatse schommelend om op het einde nog eens volle gas te geven. Verrassend is dat voor geen meter, en de song met Milow voelde vooral als een mega stijlbreuk met de rest van de set aan, maar dat Soler ondertussen uitgegroeid is tot een meesterlijk live entertainer die alle truken van de foor onder de knie heeft, staat buiten kijf.