Onlangs zei een persverantwoordelijke me dat ik het allemaal te ver ging zoeken in mijn analyses. Wel kijk, dat kan misschien soms het geval zijn. Maar bij Dimitri Leue kan ik me niet van de indruk ontdoen – ik volg die man al zo’n 20 jaar – dat ik misschien maar een fractie zie van de boodschappen die hij allemaal in zijn werk steekt. Want dat die meerdere lagen bevatten zoals ook een boomstam verschillende jaarringen heeft, staat buiten kijf. Sterker nog: de theatermaker doet er ons al meteen aan herinneren wanneer we het podiumbeeld zien – nu ja, in dit geval is het een stukje speelplaats van het Atheneum in Deurne – en daar 7 verschillende cirkels in wit op de tegels getekend zien. Cirkels met centraal een bol in een driehoek.

Kak! Met die uitdrukking verlaten we deStudio nadat we er FroeFroe’s jongste productie AiAiAi zagen. Een voorstelling voor drieplussers is het die ons en heel wat peuters helaas niet weet te overtuigen. Hoewel het geheel een klein uurtje duurt, kijken we toch al na veertig minuten naar onze klok. Punt is dat de spanningsboog niet lekker zit, het geheel rommelig en chaotisch oogt, en de visuele humor (we zien o.a. een vliegenzwam vliegen) voor de kinderen en de taalhumor (ik kook/ik ook, de kip staat in pan/panne) voor de papa’s en de mama’s niet werkt (ook omdat die te vluchtig wordt gebracht zodat die subtiele grappen het publiek ontgaan). AiAiAi is dan ook tamelijk plat, met als dieptepunt het kaklied op ukelele. Als zelfs de allerjongsten met de pipi en kaka-humor niet meteen neergaan van het lachen, of de herhaling als humoristisch stijlfiguur wanneer een figuurtje (een kabouter, een wolf en een vlieg) platgeslagen of -getrapt worden niet het verhoopte aantal lachjes oplevert in de zaal, weet je het: dit is – helaas - niet FroeFroe op z’n best.

Sit-Down Comedy #1 is de eerste uit een drieluik waarbij Comp. Marius en ’t Barre Land zich baseren op het werk van Thomas Bernhard. In dit geval ‘Oude Meesters’ uit 1985. Bij uitbreiding alles en iedereen moet eraan geloven in deze heerlijke monoloog gespeeld door twee acteurs. Enige hyperbool en contradictie is deze voorstelling dan ook niet vreemd. Zoals het geveinsd geïnteresseerd zijn in wat het publiek er achteraf van vond. Of het achteraf kunnen lezen wat ondergetekende zat te schrijven tijdens de voorstelling die op sarcastische toon het cultuurpessimisme predikt.

Een tot in de puntjes verzorgde voorstelling. Dat is Balsam, de allereerste samenwerking tussen Laika en het muziekensemble Zefiro Torna geworden in de voormalige supermarkt Peeters-Govers in Deurne. Een mooiere opener kon de coronaproof editie van Zomer van Antwerpen 2020 zich niet wensen.

Als een Hollandse revue uit de ‘80s, zo voelt 2020 Lubricant for Life aan van het kakelnieuwe Woodman, het theatergezelschap rond Evelien Bosmans, Joke Emmers, Thomas Janssens en Matthias Meersman die bij hun eerste boreling al meteen Evelien, die ouderlijke verplichtingen blijkt te hebben, laten vervangen door Tanya Zabarylo, die met stip boven de rest uitsteekt qua spel(plezier). Een voorstelling die opgebouwd wordt in functie van het lot. Zo kiest het publiek in welke volgorde de scènes verlopen en zijn er een paar gele enveloppen met doe-opdrachten die de (vele) inkakmomenten moeten doen vergeten. Woodman gaat in haar voorstelling op zoek naar het antwoord hoe je gelukkig kan zijn anno 2020. Dat doet het door die zoektocht vooral in het belachelijke te trekken. Moeten eraan geloven: stockfoto’s, lezingen (de Gouden zeven waarvan we de eerste: ‘Today is a gift that’s why we call it the present’ het leukst vinden), powerpoints (die steevast in elk scenario uitkomen op de vraag: ‘Why worry?’), yoga, ex-vriendjes (je zal maar als Bram C. door het leven moeten gaan …), songs als ‘A brand new day’, ‘Paradise’ (Coldplay), ‘September’ (Earth, Wind and Fire), ‘Leef’ (André Hazes) enz. Gelukkig wordt er bij momenten ook dramaturgische verdieping (van wat we gezien hebben tot dusver) geserveerd zoals in een heerlijk ‘Hero’ van Mariah Carey dat Tanya in een gouden jurkje, ondersteund door wat rook op de scène en een belichte glitterbol live zingt of wanneer de klimaatcrisis aan bod komt en het noorderlicht gesimuleerd wordt via een plastic zeil dat over de hoofden van de toeschouwers getrokken wordt terwijl een groene en blauwe lamp in tegenlicht schijnt. Eén van de absolute hoogtepunten is het moment wanneer Tanya samen met Joke met een microfoon omgaat alsof het een penis is. Tanya trekt daarvoor een handschoen aan om hem af te trekken, niet veel later steken ze hun tong uit hun mond en bewegen ze snel op en neer met het puntje van hun tong, dan weer strelen ze de microfoonkop alsof het een eikel is. Het is een van de weinige scènes in de ganse productie die gerust wat langer mocht duren, zowel qua opbouw, midden en slot. De climax kwam dus iets te vroeg naar ons gevoel. En meteen daarna volgde de ultieme afknapper toen bleek dat de staatsschuld per inwoner in ons land ondertussen 43.888 euro bedraagt.