Fleurtje van Theater Zuidervis is gesneden koek voor kleuters. Dat merkten we in een matineevoorstelling in de Rode Zaal van het Fakkeltheater. De kinderen laten meermaals van zich horen, geven (h)eerlijke commentaar tijdens de voorstelling op de meest onverwachte momenten. Maar vooral: het verhaal en het thema: verkeersveiligheid én de daarbij passende liedjes boeit hen ontzettend.

Voor “Gardenia” bracht de transseksuele Vanessa Van Durme regisseur Frank Van Laecke en Alain Platel bijeen. Zes mannen tussen de 55 en 65 die ze kende uit het circuit van het volkstheater of uit haar transseksuele- of travestievriendenboekje nodigde ze uit. De ene met podiumervaring, de andere zonder, en sommigen hadden al even afscheid genomen van het theater. Dat is ook de rode draad doorheen de voorstelling die geïnspireerd is op de film Yo soy así waarin een travestiecabaret in Barcelona sluit en de privéverhalen van de oude acteurs en actrices op de voorgrond treden. Een sterk uitgangspunt dus. “Gardenia” durft echter niet kiezen welke weg ze wil bewandelen: die van de dansvoorstelling, de theatervoorstelling of schouwburgvoorstelling. En daar knelt het schoentje want het niveau is soms wisselvallig.

De derde Anubistheatershow streek voor één dag neer in Vlaanderen. Slechts twee voorstellingen van “Het mysterie van het verborgen symbool” maken pijnlijk duidelijk dat heel wat Vlaamse fans van het eerste uur de overgang naar de nieuwe bewoners niet hebben verteerd. Stond er op de langspeelfilm “De wraak van Arghus”-dvd met Nienke en co. nog een 9+ symbool als kijkwijzer, dan werd dat met de televisieafleveringen van de nieuwe lichting op dvd 5+. De theatervoorstelling gaat mee in die trend om een jonger publiek te bereiken. Ideaal voor al wie onder de negen jaar is, zo lijkt ons. Want de show is helemaal niet spannend maar leest eerder als een sprookje, een wandeling door het magische woud waar een paar opdrachtjes moeten uitgevoerd worden. Voor natte onderbroekjes tijdens de show of ’s nachts moeten de ouders dus al niet vrezen. De voorstelling is gewoon erg zwak.

20 Jaar Samson en Gert, dat moet gevierd. En dus hoopt het duo dat hun vrienden, Alberto, de burgemeester en Van Leemhuyzen deze speciale dag niet vergeten zijn. Maar niemand lijkt een cadeau mee te hebben. De “coi euh kapper” Alberto komt met een lege taartdoos af (“de taart heb ik zelf opgegeten, dan moeten jullie dat niet meer doen”), de burgemeester met een modelbouwvliegtuigje dat al in elkaar gestoken is en een vleugel mist, en Van Leemhuyzen laat een gedicht van twee regels horen. Dat allemaal om te verdoezelen dat ze eigenlijk hun verjaardag vergeten waren. Gert weet niet wat zeggen. “Ze zijn sprakeloos” concludeert Alberto. Het “bejaarde beest” met heel veel “winden” krijgt dus een geurtje van bij het begin. Wanneer de directeur van Olé TV via een live reporter ( Jelle Cleymans) een trip voor 3 naar Spanje bezorgt, is het maar de vraag wie Samson en Gert meenemen.

Eerlijk? Wij zijn musicalsceptici. Het genre heeft ons wellicht al te vaak ontgoocheld en stuurde ons wel eens vaker met een “is dit alles?”-gevoel naar huis. Slechts zeer zelden, bij les Misérables, Belle en het Beest en Annie hadden we de zin om na het verlaten van de voorstelling een nieuw ticketje te bestellen. “Oliver!” past nu in dat rijtje thuis:  “A musical you love to see twice or even more.”