‘You’re so quiet!’ zegt Matt Corby, de 28-jarige Australiër die bekendheid verwierf via Australian Idol die in een uitverkochte Orangerie in de Botanique zijn tweede album ‘Rainbow valley’ kwam voorstellen. Het moet gezegd – en dat is een van de redenen dat we zeer graag naar de Kruidtuin trekken – dat het publiek in het Cultuurcentrum van de Franstalige Gemeenschap met stip een van de meest respectvolle voor bands en artiesten is die je in onze hoofdstad kan vinden. En dat terwijl zalen als de Roma in Antwerpen en de Ancienne Belgique in Brussel al jarenlang kampen met the Dutch disease, een kakpubliek dat er blijkbaar plezier in schept om de avond voor échte muziekliefhebbers naar de kloten te helpen door erop los te blijven lullen alsof ze op café zijn. Niets van dat in de Botanique. Het publiek was muisstil en luisterde aandachtig naar het prachtige poppy, bluesy en zelfs gospelachtige klankbedje dat Corby spreidde. Het leek wel alsof de Orangerie vol muzieksnobs zat, waartoe wij kennelijk ook behoren volgens de online test van Studio Brussel. Kijk, als je erin slaagt om tijdens ‘All that I see’ het buurmeisje naast ons haar truitje uit te laten doen zodat ze in haar t shirtje op een winteravond met haar heupen de rest van de avond vrij als een vogel kan wiegen, dan weet je dat de zanger deed wat ie moest doen op Valentijnavond: het publiek – dat vooral uit jongeren bestond – het perfecte voorspel bieden voor wat wel eens naar Belgische winternormen een zwoele en sensuele nacht kon worden.

Een verschroeiend optreden zette het Amerikaanse Nathaniel Rateliff and the Night Sweats neer in een al lang uitverkocht Koninklijk Circus. Naar maandagavondnormen, waarbij het publiek altijd er net iets langer over doet om in the mood te geraken, kreeg de band eerder moeiteloos het publiek op zijn hand. De veertigjarige zanger hield er samen met zijn zevenkoppige band (2 saxen, 1 trompet, 1 drums, 1 basgitaar, 1 elektrische gitaar en 1 orgel/synths) een erg snel tempo op na, toch zeker tijdens de eerste helft van de set waarbij de folk, vintage R&B en Americana-band het ene na het andere nummer aan elkaar reeg. Een minimum aan bindteksten kregen we te horen dus, de groep hield de vaart in het concert en dat zorgde er moeiteloos voor dat het publiek snel aan de uitgelaten kant was. Wie dacht dat Nathaniel Rateliff and the Night Sweats een eendagsvlieg zou zijn, nadat de band in 2016 in ons land definitief doorbrak met ‘SOB’ en ‘I need never get old’, heeft het goed mis. Konden we immers ook tot de hoogtepunten van het optreden rekenen: ‘Howling at nothing’, ‘A little honey’, ‘Coolin’ out’, een aan een verschroeiend tempo gespeeld ‘Intro’ uit de jongste plaat ‘Tearing at the seams’ dat stevig meegeklapt werd en ‘I’ll be damned’.

Mister Cover is een fenomeen in Franstalig België. Wat Vlaamse coverbands zoals The Magical Flying Thunderbirds en Les Truttes tot op heden nog niet aandurfden, een arena vullen, doet hun Franstalige evenknie alsof het een fluitje van een cent is. Zo’n zeventien jaar draait de band ondertussen mee, het optreden in Vorst was het laatste van toetsenist Xavier Bouillon en de geluidsman van de groep. Zij hebben allebei andere projecten, zowel privé als professioneel. Een extra reden dus om nog eens alles uit de kast te halen tijdens een drie uur durend non stop optreden in the round. ‘We zijn dan wel geen wereldkampioen voetbal geworden, sinds 1830 zijn we kampioen in feesten’, onder dat motto ging de kuip volledig loos.

Jef Neve en Natalia in de AB kan nu al met stip in de short list van verrassendste samenwerkingen van 2019 geplaatst worden. Beide Kempenaars traden uit hun comfortzone. Daar is durf voor nodig van beide artiesten. Op papier leek het een clash van jewelste: highbrow cultuur meets populaire. En de risico’s die beide artiesten namen, waren niet gering. Het was als de baan opgaan op de allereerste sneeuwdag van het jaar. Uiteindelijk bleek het optreden muzikaal dik in orde te zijn en naarmate de concertreeks die nu al bijna uitverkocht is vordert, zullen beiden ongetwijfeld nog beter op elkaar ingespeeld zijn (tijdens de première in de AB voelde je dat het duo soms nog wat onwennig was) zodat de laatste details gefinetuned kunnen.

Headbangen op Anna Calvi. Jawel het werd gedaan tijdens ‘Ghost Rider’, een cover van Suicide, de laatste op de set van deze intrigerende feministe. Bijna 5 jaar geleden spraken we Calvi op Main Square Festival. Een eerder timide, weinig bespraakte indruk gaf ze toen. Alsof ze vooral het mysterie rond zichzelf intact wou houden en elk woord zorgvuldig wikte en woog voor ze het wou uitspreken. Zoveel jaar later, is dat mysterie er overigens nog steeds met haar derde plaat ‘Hunter’ terwijl haar muziek recent in de voorstelling ‘Der Sandmann’ in juni in deSingel te horen was. Ook in Trix ontbrak het niet aan wat theatraliteit zo nu en dan. Calvi plukte aan de snaren van haar gitaar als een vurige vrouw, haar rechterschouder naar boven trekkend, dan weer vooroverbuigend tijdens ‘Indies or Paradise’ bijvoorbeeld, gefocust kijkend naar de eerste rijen in het publiek. Of ze ging op haar knieën en boog achterover. De intensiteit van haar songs ook omzettend in haar performance.  Bezwerend zoals het jongste optreden van Nick Cave was haar live versie van ‘Wish’ dat ze inzette met drie tonen op de elektrische gitaar die ze herhaalde. Een gitaar die ze lekker liet resoneren met haar slide, een metalen hulpstukje rond haar vinger, terwijl de song ook een magistraal instrumentaal moment kende waarbij ze samen met haar drummer en toetsenist voluit ging. Niet veel later klonk het zacht fluisterend repetitief ‘No don’t you stop me’. Gold dat ook maar voor dit prachtoptreden!