Vier jaar hebben de fans moeten wachten op ‘Remind me tomorrow’, de opvolger van ‘Are we there’, het vijfde album van de New Yorkse Sharon Van Etten dat meer de elektronische kaart trekt. Hongerig als een coyote bleek het Belgische publiek want de Orangerie kon moeiteloos het bordje ‘uitverkocht’ bovenhalen. Van Etten heeft in die tijd geacteerd (o.a. The OA en Twin Peaks), schreef filmmuziek voor ‘Strange weather’, nam de cover ‘The end of the world’ van Skeeter Davis op, heeft een zoontje gekregen en aan de jongste plaat gewerkt die ze in Brussel liet horen in combinatie met ouder materiaal. Na ‘No one’s easy to love’ slaakte een fan een dierlijk kreetje. ‘Iemand heeft de coyotes naar hier gebracht. Brussel staat gekend om zijn coyotes’ zei de Amerikaanse die naar het einde van de reguliere set de man in kwestie gewoon antwoordde door de kreet na te bootsen. Dat paste wonderwel ook bij het optreden. Van Etten combineert immers de wat grotere gebaren (kijk naar haar hand- en armexpressie) tijdens het wat ruiger deel zoals in ‘Comeback kid’, ‘Hands’ en ‘You shadow’ terwijl ze de rust opzoekt in ‘One day’ waarbij ze zelf op gitaar speelt en vooral een met – terecht – laaiend enthousiast applaus ontvangen ‘Tarifa’ onderstreept dat ze een ijzersterke performer is die haar songs het juiste gevoel meegeeft. Die interpretatie zorgt er mee voor dat haar boodschap ondersteund wordt.

Drie jaar was het geleden dat Empress Of, ofwel de in LA wonende Hondurese-Amerikaanse Lorely Rodriguez , nog in ons land stond, wist ze in de Rotonde van de Botanique. Na haar debuut ‘Me’ dat vier jaar geleden verscheen waarin ze haar R&B- en synthpopinvloeden liet horen via haar minimal aanpak en zong over thema’s als eenzaamheid en idealisme, focust ze op de opvolger ‘Us’ op liefde, contact maken met de andere, gemeenschap. Ook dat wou ze met haar Belgisch publiek, liet ze weten als reactie op een liefdesbetuiging van een fan op een kartonnen bordje. ‘Ik wil gaan voor een lange afstandsrelatie (geen seksuele zo verduidelijkte ze al snel n.v.d.r.) waarbij ik zo veel mogelijk naar hier kom om op te treden.’ Daarna zei ze meteen dat ze verder vooral zou focussen op optreden en niet op praten want anders ‘komt er iets beschamend uit’.

Door ‘C’est pour demain’ kort als toegift a capella te zingen, onderstreepte de cast van Les Misérables en concert datgene wat we tijdens de ganse voorstelling vonden: dat de stemmenregie wel erg sterk werk afgeleverd had. Alle stemmen blendden dan ook perfect samen. Een Parisienne naast ons was dan weer lovend over de vertolking van Hans Peter Janssens. Op zijn Frans viel niets af te dingen, en toen we haar vertelden dat ie zowel de rol van Javert als Valjean op de West End had neergezet tijdens zijn rijkgevulde musicalcarrière, leek ze dat de normaalste zaak van de wereld te vinden (wat niet zo is) omwille van Janssens’ kwaliteiten die onze musicaltrots ook in Vorst Nationaal etaleerde.

Motown was een van de meest memorabele platenlabels uit de V.S. met al even memorabele zangers en zangeressen onder contract. Denk bijvoorbeeld maar aan The Temptations, Smokey Robinson, Marvin Gaye, The Four Tops, Stevie Wonder,  The Supremes en The Jackson 5. Geen wonder dat heel wat muziekfans dan ook waren afgezakt naar de Stadsschouwburg in Antwerpen voor een avondje heerlijk genieten van ‘Magic of Motown’. Het beloofde een waar feest te worden met een selectie hits uit de rijke catalogus van Motown. Maar wat een feest had moeten worden, veranderde al snel in dikke teleurstelling en een grote ergernis. Nooit tevoren hebben we tijdens een pauze mensen zo horen klagen over de klank. En er waren redenen te over om te klagen: drums en bas overstemden alles, er zaten fluittonen in de luidsprekers, de micro’s klonken hol of … ze klonken gewoonweg niet. Meer dan eens werd een duet een solonummer omdat een van de micro’s dienst weigerde. De klank was bij momenten echt verschrikkelijk. En dit terwijl het concept op zich best wel een hoop potentieel had. Er waren immers geweldige hits als ‘Reach out I’ll be there’, ‘Dancing on the ceiling’, ‘Ain’t no mountain high enough’, ‘You can’t hurry love’ en vele anderen die telkens uitgevoerd werden in aangepaste pakjes én met de danspasjes die bij de nummers hoorden. Jammer dat dit potentieel in deze show niet tot uiting kwam. Aan de goesting van het publiek zal het niet gelegen hebben.

Music Hall bestaat 30 jaar en daarom werd hun jaarlijks musicalfestijn in het teken van dit jubileum gezet. Gedurende een show van bijna twee en een haf uur werd er gegrasduind in de verschillende musicalproducties die ze in de loop van deze dertig jaar op de planken hadden gebracht. Het werd genieten van een selectie tophits uit o.a.  ‘The phantom of the opera’, ‘Romeo & Julia ‘, ‘Dans der vampieren ‘, ‘Les Misérables ‘ en ‘The sound of music’. Meer dan 35 hits werden vertolkt door een keur van artiesten waaronder: Nordin De Moor, Elke Buyle, Chris Van Tongelen, Charlotte Campion, Ann Van den Broeck, Hans Peter Janssens, Sandra Kim, Sofie De Schryver, Deborah De Ridder en de geweldige kinderen van Supastar. Ze werden bijgestaan door een dertigkoppig orkest dat ons bij momenten muzikaal uit de sokken mocht blazen. Het tempo zat goed, de kwaliteit lag erg hoog , er zat veel afwisseling in het tempo en bovenal: ‘The Best of Musicals 2019’ was ook werkelijk het beste wat musical te brengen had.