20 Jaar Samson en Gert, dat moet gevierd. En dus hoopt het duo dat hun vrienden, Alberto, de burgemeester en Van Leemhuyzen deze speciale dag niet vergeten zijn. Maar niemand lijkt een cadeau mee te hebben. De “coi euh kapper” Alberto komt met een lege taartdoos af (“de taart heb ik zelf opgegeten, dan moeten jullie dat niet meer doen”), de burgemeester met een modelbouwvliegtuigje dat al in elkaar gestoken is en een vleugel mist, en Van Leemhuyzen laat een gedicht van twee regels horen. Dat allemaal om te verdoezelen dat ze eigenlijk hun verjaardag vergeten waren. Gert weet niet wat zeggen. “Ze zijn sprakeloos” concludeert Alberto. Het “bejaarde beest” met heel veel “winden” krijgt dus een geurtje van bij het begin. Wanneer de directeur van Olé TV via een live reporter ( Jelle Cleymans) een trip voor 3 naar Spanje bezorgt, is het maar de vraag wie Samson en Gert meenemen.

Eerlijk? Wij zijn musicalsceptici. Het genre heeft ons wellicht al te vaak ontgoocheld en stuurde ons wel eens vaker met een “is dit alles?”-gevoel naar huis. Slechts zeer zelden, bij les Misérables, Belle en het Beest en Annie hadden we de zin om na het verlaten van de voorstelling een nieuw ticketje te bestellen. “Oliver!” past nu in dat rijtje thuis:  “A musical you love to see twice or even more.”

Jeff Wayne’s musical version of War of the Worlds was weer een mooi voorbeeld van een voorstelling die alles en niets tegelijkertijd is. Het is geen musical want er wordt bitter weinig in gezongen, de personages krijgen te weinig body, en er wordt te weinig geacteerd. De enigen die min of meer iets in hun personage leggen zijn Liz McClarnon die we kennen van Atomic Kitten, hier in de rol van Beth en jawel ons jeugdidool Jason Donovan in de rol van de soldaat. Qua vertelstructuur voelen we nauwelijks een spanningsboog aanwezig en de effectjes met vuur en pyro zijn al gauw uitgewerkt.

“Er zijn kosten aan, en veel” schreven we halfweg deel 2 in onze notities van Crazy Shopping the musical. Deze Nederlandse feelgoodshow gaat er totaal over. Overacting lijkt het codewoord, de Hollandse hysterie is nooit ver weg. De humor is ongezien plat en ook de muzikale arrangementen en het script zijn maar magertjes. Maar de knipooogjes naar andere musicals, de zangprestatie van Casey Francisco als Donna, onze eigen Kapelse Maja van Honsté in een komische bijrol als politieagente en het totaalconcept konden ons wél bekoren.

Hypes komen en gaan. Het is niet anders bij de kids: alleen durft het daar nog sneller te gaan. 2 Jaar na het debuutalbum “Mega Mindy” bleef de opvolger “Tijd voor Mega Mindy” steken op een 26^ste plaats als hoogste notering in de hitparade. Dat terwijl het eerste schijfje nog een tweede plek wist te verzilveren. Maar daar stonden dan ook “Ik ben Mega Mindy”, “Mega Mindy Tijd” en “Toby Toby” op. Vreemd dus dat de jongste show rond de twee superhelden “Mega Mindy en de Poppenmeester” de hits laat links liggen en op “Hiep Hiep Hoera” na voornamelijk de nieuwe liedjes brengt. Geen muzikale climax dus in Antwerpen, en opnieuw bewees theater zijn grenzen te hebben want minder geschikt voor achtervolgingscènes.