Een roze loper die uitgerold is in de Kon. Elisabethzaal. Het moet de première zijn van de K3 musical Alice in Wonderland: het paradepaardje van Studio 100. Buiten het 3D-gegeven waarin het creatieve team blijkbaar pioniert voor theater, is er verder bitter weinig om mee uit te blinken. De songs zijn op 4 nummers na te middelmatig, de spanningsboog volledig zoek, de dramaturgie laat te wensen over, de acteerprestaties ondermaats, de zang van Koen Crucke in “De allermooiste vlinder” toont aan dat ie veruit de beste zanger op de bühne is, en gek genoeg komt het geheel veel te statisch over. Maar wat wil je als je nauwelijks diepte hebt op het podium om je ensemble volop te kunnen laten bewegen. Conclusie: hoewel Studio 100 graag de term gebruikt, is dit eenvoudigweg geen musical, wel een gepimpte K3-show.

Weet u wat zo heerlijk is om een familievoorstelling zoals “Sprookjesboom de musical” te recenseren? De blikken van de mama’s, papa’s en ook wel de kindjes. “Wat een vreemde meneer die hier helemaal alleen naast ons gaat zitten” zie je hen denken. Heerlijk is dat. Twee jaar geleden was het echt hilariteit alom toen ik een plaatsje kreeg tussen twee vriendinnen die hun dochter op de schoot hadden bij de Plopshow. Het leverde stiekem gefluister in het oor van de mama’s op met vragen in de trend van “Waarom heeft die meneer papier en balpen vast?”

Pampers die ververst worden boven de lavabo’s in het mannentoilet. Kleutermeisjes die zich al op jonge leeftijd emanciperen (met dank aan de mama of papa die hen daartoe aanzet) en hun boodschap achterlaten in deze “men’s only zone” van de Elisabethzaal. Een leger kinderwagens die netjes op een rij geparkeerd staan aan de drank- en merchandisingstand. Het kan niet anders dan dat Studio 100 de Elisabethzaal ingepalmd heeft voor de nieuwste Plopshow: Plop gaat trouwen.

Al lang aangekondigd en in de media al uitvoerig besproken, zijn koning Arthur en zijn ridders van de ronde tafel eindelijk in de stadsshouwburcht van Antwerpen aangekomen. De verwachtingen waren dan ook erg hoog gespannen voor deze productie van Spamalot. Stany Crets tekende voor de vertaling en de regie. De cast bestond voor het grootste deel uit komische acteurs in plaats van musicalzangers. Het zou hilarisch en absurd worden in de ware traditie van Monty Python. En toch konden we ons tijdens de pauze niet van de indruk ontdoen dat we tijdens het eerste deel  op onze honger bleven zitten en dat de show vooral gedragen werd door de diva van dienst: Ann Van den Broeck. Gelukkig kon het tweede deel wel alle  verwachtingen inlossen en mag Spamalot oprecht een geslaagde, Vlaamse uitvoering genoemd worden van “Monty Python and the Holy Grail”.

Christophe Deborsu mengt zich al langer met een cameraploeg op Vlaams grondgebied op zoek naar typisch Vlaamse verhalen. Vrijdag zagen we hem nog in actie terwijl hij interviews deed met Bekende Vlamingen op de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren. Tijd om hetzelfde te doen en eens naar een Franstalig fenomeen te gaan: Mozart l’opéra rock bijvoorbeeld. 4 Nagenoeg uitverkochte shows gingen in Vorst Nationaal door terwijl het spektakel al in het voorjaar van vorig jaar 30000 toeschouwers naar deze zaal wist te lokken.  3 NRJ Music Awards ontving de productie vorig jaar: die van beste groep/Franse cast van het jaar, ontdekking van het jaar voor Florent Mothe als Salieri en die voor song van het jaar voor “L’assasymphonie” een samentrekking tussen assassin en symphonie.