“Goed, beter, best, beest.” Zo benoemt George in ‘Who’s Afraid of Virginia Woolf?’ de overtreffende trap van goed. En wanneer hij op zijn best is, is George inderdaad een bloeddorstig beest dat zijn tegenstanders met een weldoordachte retoriek genadeloos afmaakt. De mens overstijgt het dier doordat hij verbaal kan communiceren over ideeën en principes, maar blijft ondanks alle uiterlijke tekenen van beschaving toch vastzitten in de overlevingsstrijd van de sterkste … ook binnen het huwelijk. Edward Albee schreef deze theaterklassieker al in 1962, maar het stuk blijft brandend actueel. Mesut Arslan heeft er in deze productie van Platform 0090, KVS en Toneelhuis  voor gekozen om niet te werken met een klassiek decor waarin een woonkamer wordt weergegeven, maar de acteurs vrij te laten bewegen tussen, rond en over het publiek. Je bent niet alleen toeschouwer van een huiselijk tafereel waarbij het ene echtpaar op bezoek komt bij het ander, je bent deel van de ontmoeting en de focus komt veel meer op de geweldig scherpe en cynische teksten te liggen. Frank Dierens en Darya Gantura nemen je als gehuwd koppel George en Martha vanaf de start mee op een emotionele achtbaan van twee en een half uur zonder dat je je ooit gaat vervelen en ook zonder dat ze zich kunnen wegsteken achter decorstukken. ‘Who’s afraid of Virginia Woolf?’ laat voelen hoe wreed mensen van elkaar kunnen houden.

Met ‘Uw eigen zijn of niet uw eigen zijn dat is de vraag’ refereert Tania Van der Sanden in haar one womanshow T.A.N.I.A. niet alleen naar Shakespeare, ze doet dat ook naar Stanislavski die stelt dat ‘uw eigen spelen is uw eigen zijn’ of omgekeerd dat het personage dat ge speelt, ge moet zijn en daarbij pogen om in het moment te zijn. Tania wil het onderzoek aangaan of je jezelf wel kan zijn op het podium. Daarvoor doet ze beroep op een Chinese vrijwilliger die op haar stoel mag plaatsnemen zodat zij samen met de rest van het publiek naar hem kan kijken: ‘Wij kijken hoe het is om te kijken naar iemand die naar ons kijkt.’ Van der Sanden geeft al vroeg toe dat ze denkt dat ze niet altijd zichzelf is in het dagelijks leven. Op een vraag als ‘hoe is’t?’ wordt nu eenmaal een ‘goe’ verwacht. De 57-jarige actrice kaart die hypocrisie van alledag aan terwijl ze diep gaat in wat wellicht een van de meest persoonlijke voorstellingen moet zijn die ze ooit op de planken bracht.

Hilarisch – ‘Nancy aan kassa 4 gevraagd!’ - creatief inspirerend minimalistisch jeugdtheater voor zes-plussers dat hun nieuwsgierigheid danig prikkelt serveert Laika in het Cultuurcentrum van Merksem met De Passant. De voorstelling van Michai Geyzen leest als een pleidooi om anderen toe te laten in je leven en hen welkom te heten. Een huis wordt dan ook pas een echte thuis als je dat doet. Daar opent de voorstelling dan ook mee, met een begroeting in verschillende talen. Drie acteurs/dansers: Máté Mészáros, Elias Vandenbroucke en Patrick Vervueren en muzikant Pieter-Jan De Wyngaert komen elkaar tegen in het onderweg zijn. Ze hebben alle vier een koffer in hout bij, de ene is al een stuk groter dan de ander en ze lijken allemaal gehaast in de hal van een luchthaven waar allerhande boodschappen in vreemde talen te horen zijn. Argwanend stellen ze zich op ten opzichte van elkaar en ze omklemmen hun koffers dan ook met hun handen alsof het kostbaarste goed ter wereld erin zit. Elias mag even komen kijken in die van Patrick maar moet daarvoor wel zijn eigen koffer verlaten waar een ander al snel interesse in toont. Met een letterlijke vingerwijzing en enkele geluidjes spoort hij hem aan om terug te gaan en op zijn eigen koffer te gaan zitten. Patrick opent zijn koffer, waar hij babytaal als ‘aboeboeboe’ en ‘awel awel’ tegen begint te spreken. Elias zal hem nabootsen, mag aaien wat erin zit (naast ons denkt ons jonge buurmeisje luidop dat het een baby is) maar zal al snel zijn hand serieus pijn doen wanneer blijkt dat er in gebeten werd.

Op papier is Move (on) dat negen dansers en acteurs met verschillende achtergronden samenbrengt best een interessante voorstelling. In de praktijk werkt het helaas niet. Zo is deze productie die rond het elf jaar oude Orphans van de Engelse auteur Dennis Kelly draait ons iets te chaotisch. Wanneer we bij het verlaten van het Kaaitheater horen dat een meisje geen idee heeft naar wat ze bijna twee uur gekeken heeft, zegt dat iets over het narratief dat vol losse ideeën zit die elkaar helaas soms ook wat in de weg zitten. Dansen, twee teksten die deels door elkaar gaan, misschien nog een stukje muziek op de achtergrond daarbij … het is veel, zo veel dat we niet alleen wat toeschouwers zien knikkebollen of vooroverbuigen in een ultieme poging om toch bij de les geraken of te blijven. Anderen haken gedurende de voorstelling die een te slappe spanningsboog kent, gewoon af. Ook wij keken op onze klok na een uur en nog eens na anderhalf uur. Kelly beschrijft dan wel de wereld als een chaotische mierenhoop, dat vertaald op podium zien, maakt het de kijker ook gewoon ontzettend moeilijk om keuzes te maken waar de aandacht aan te schenken. Centraal staat nochtans de kritiek op onze hyper-individualistische samenleving. Wie we niet kennen, daar hebben we geen begrip voor. Of zoals Helen het in Orphans zegt: ‘Yes, that’s exactly what the world comes down to these days: who we know and who we don’t know. Sorry.’

10 jaar is de muziektheatervoorstelling Zoon van Raf Walschaerts. Als de man met zijn monoloog, soms spelend op een snaarinstrument, begeleid op accordeon en bandoneon door Gwen Cresens en Ben Faes op contrabas met deze herneming iets bewijst dan is het wel dat Zoon tijdloos is. Voor zo lang er dieren en boeren bestaan uiteraard. De psychologische thematiek die hij behandelt, over onverwerkt schuldgevoel en verdriet om een overleden vader, is dan ook van alle tijden en universeel. Knap is dat Walschaerts ook filosofie integreert in de voorstelling, of er leven is na de dood, je kan communiceren met overledenen (via een droom), of de wereld plat is of een bol … Hij slaagt er in die thema’s zo toegankelijk te houden dat negenplussers een vol uur alle aandacht bij zijn verhaal weten te houden. Het toont dan ook aan hoe sterk het werk is.