Een ganse film dachten we ‘wat is dit?’ toen we Licorice Pizza, de jongste coming of age dramedy van Paul Thomas Anderson zagen. Een prent overigens waar we de humor niet echt van inzien. We zijn in 1973 wanneer de vijftienjarige Gary Valentine (Cooper Hoffman), die bekendheid geniet als kindacteur, verliefd wordt op de tien jaar oudere Joodse Alana Kane (Alana Haim) die hij op school ontmoet wanneer hij foto’s moet laten maken. Zij is fotografie-assistente en hij is de enige die haar spiegeltje en kam aanneemt om zijn haar nog een laatste keer te checken voor ie zich laat fotograferen. Onderweg geraken ze aan de praat en vraagt hij haar om die avond met haar op restaurant te gaan. Uiteindelijk komt ze ook opdagen.

Wat dollen met de wereldgeschiedenis. The King’s Man doet dat. Met dat verschil dat het geen echte billenkletser is geworden, eerder een prent die bijzonder vrijblijvend, en bij momenten ronduit doorzichtig (die finale is zo voorspelbaar!) overkomt. Net zoals een op maat gemaakt kostuum dat er misschien wel piekfijn kan uitzien en je een goede reputatie kan bezorgen maar je nog geen karakter geeft. The King’s Man hebben we dus uitgezeten zonder dat die noemenswaardig wat met ons deed. Met stip behoort de einddans die Rhys Ifans inzet als Rasputin tijdens een gevecht waarbij hij refereert naar zowel het klassieke Russische ballet als de Russische volksdans tot het allerbeste van deze film. In die zin dat we het jammer vonden dat het personage halfweg uit deze spionage actiekomedie geschreven wordt. Orlando Oxfords (Ralph Fiennes) ‘Are you a monk or a ballet dancer? Why don‘t you glide over there and get me a drink.’ houdt dus steek.

Na iets meer dan een uur verlaat een groepje bioscoopbezoekers zaal 12 waarin The Card Counter wordt vertoond. Er valt iets voor te zeggen want het misdaaddrama van Paul Schrader sleept behoorlijk met die vele black outs (het scherm dat even zwart kleurt) en het trage vertelritme in het begin. Maar de deur is nog maar net achter hen dichtgevallen of de prent begint – weliswaar rijkelijk laat – steeds beter te worden en zelfs te boeien. Schrader neemt dus alle tijd om zijn personages te ontwikkelen. Als kijker moet je dus vooral voldoende geduld aan de dag leggen.

Een degelijke prent over parentale burn-out en de mentale gezondheid van een moeder. Dat is The Lost Daughter van Maggie Gyllenhaal naar de roman ‘La figlia oscura’ van Elena Ferrante. Vooral het trio Olivia Colman (48-jarige Leda), Jessie Buckley (jonge Leda) en Dakota Johnson (Nina) zetten op overtuigende wijze hun personages neer in dit psychologische drama dat draait om de state of mind van Leda en Nina.

Bijna twee uur en half duurt The Matrix Resurrections, de vierde prent uit The Matrix-reeks ondertussen. Dat is véél te lang. Maar liefst drie keer keken we dan ook naar onze klok tijdens de film. De eerste keer al nadat ie iets meer dan een uur bezig was. Het grootste probleem met de film is dat ie zichzelf te vaak en te veel moet uitleggen waardoor je als het ware lijkt te kijken naar een audiovisuele handleiding voor en van het verhaal. Dat drukt de beleving, al konden we het metaverhaal wel smaken over de franchise in de franchise waarin ook de productiemaatschappij vernoemd wordt wat ook nog eens dunnetjes en zelfrelativerend overgedaan wordt na de aftiteling tijdens een brainstormsessie om de volgende The Katrix te noemen, en dus te focussen op katfilmpjes (die nog steeds erg populair zijn op social media). Ze vinden dat misschien een goed idee, maar wij vinden dat toch eerder dèjà-vu.