De psychologische neo noir thriller Nightmare Alley is een intrigerende prent. De film van Guillermo del Toro naar het boek van William Lindsay Gresham is weliswaar een lange (2 uur en half) en trage film. Maar hij verveelt nooit. Dat komt omdat del Toro meesterlijk is in het creëren van een duistere, mystieke sfeer en hij Bradley Cooper, die easy on the eye is, zijn complexe personage Stan alle tijd geeft om zich te ontwikkelen. Er wordt dan ook bijzonder goed geacteerd in deze film met als onbetwiste uitschieters Willem Dafoe als Clem, Rooney Mara als Molly en Cate Blanchett als Lilith.

25 jaar na de allereerste Scream, is er nu een vijfde die in de bioscoop te zien is onder de originele titel Scream. Het is dan ook een requel waarin leden van de originele cast opduiken. Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett zaten in de regiestoel en dragen de film op aan Wes Craven die de eerste vier voor zijn rekening nam tot ie in 2015 stierf. De franchise wordt dus nieuw leven ingeblazen.

The 355 verwijst naar de eerste vrouwelijke spion tijdens de Amerikaanse Revolutie. Maar daar houdt dan ook meteen het meest interessante op van deze bijzonder voorspelbare flauwe prent van Simon Kinberg. Het probleem is dat de spionagefilm twee keer stilvalt, na een uur en nog eens na anderhalf uur wanneer de kijker tot twee keer toe dus op het verkeerde been gezet wordt dat de zaak opgelost is. Net als The Net, de actiethriller uit 1995 met de immer amazing Sandra Bullock gaat ook The 355 over cybersecurity. Met dat verschil dat The Net stukken spannender is en je veel meer meeleeft met het hoofdpersonage dan met CIA agente Mace (Jessica Chastain), voormalig MI6 agente Khadijah (Lupita Nyong‘o) die alles weet over cyberveiligheid en een computerspecialiste is, Marie (Diane Kruger) die een Duitse BDN agente is, de Colombiaanse Graciela (Penélope Cruz) die vooral de ganse tijd bij man en kinderen wil zijn en een psychologe is en die samen met Luis (Édgar Ramírez) op missie is en de Chinese MSS agente Lin Mi Sheng (Fan Bingbing).

Een ganse film dachten we ‘wat is dit?’ toen we Licorice Pizza, de jongste coming of age dramedy van Paul Thomas Anderson zagen. Een prent overigens waar we de humor niet echt van inzien. We zijn in 1973 wanneer de vijftienjarige Gary Valentine (Cooper Hoffman), die bekendheid geniet als kindacteur, verliefd wordt op de tien jaar oudere Joodse Alana Kane (Alana Haim) die hij op school ontmoet wanneer hij foto’s moet laten maken. Zij is fotografie-assistente en hij is de enige die haar spiegeltje en kam aanneemt om zijn haar nog een laatste keer te checken voor ie zich laat fotograferen. Onderweg geraken ze aan de praat en vraagt hij haar om die avond met haar op restaurant te gaan. Uiteindelijk komt ze ook opdagen.

Wat dollen met de wereldgeschiedenis. The King’s Man doet dat. Met dat verschil dat het geen echte billenkletser is geworden, eerder een prent die bijzonder vrijblijvend, en bij momenten ronduit doorzichtig (die finale is zo voorspelbaar!) overkomt. Net zoals een op maat gemaakt kostuum dat er misschien wel piekfijn kan uitzien en je een goede reputatie kan bezorgen maar je nog geen karakter geeft. The King’s Man hebben we dus uitgezeten zonder dat die noemenswaardig wat met ons deed. Met stip behoort de einddans die Rhys Ifans inzet als Rasputin tijdens een gevecht waarbij hij refereert naar zowel het klassieke Russische ballet als de Russische volksdans tot het allerbeste van deze film. In die zin dat we het jammer vonden dat het personage halfweg uit deze spionage actiekomedie geschreven wordt. Orlando Oxfords (Ralph Fiennes) ‘Are you a monk or a ballet dancer? Why don‘t you glide over there and get me a drink.’ houdt dus steek.