Met Der Schauspieldirektor op een libretto van Johann Gottlieb Stephanie der Jüngere en muziek van Wolfgang Amadeus Mozart brengt de Munt een heerlijke onderhoudende en vermakelijke streaming die het operawereldje helemaal uitkleedt. In deze versie die een bewerking is van Michael De Cock en Fabrice Murgia wordt zowat alles door de mangel gehaald: prima donna’s die zich beter dan de ander wanen, te veel overheden die beslissingen moeten nemen of een productie mag doorgaan en het eeuwige discours of kunst nu verheffend dient te zijn, mensen een geweten moet schoppen en moet getuigen van goede smaak terwijl dergelijke producties ‘de klassiekers’ het theater in deze voorstelling op droog zaad zetten waardoor het publiek bieden wat het wil, zich amuseren, zich begint op te dringen om plat commerciële redenen. In deze Der Schauspieldirektor speelt Mieke De Groote op grootse wijze Frank, de intendant van de opera die achter haar operaprijs en alcoholgel verslagen op haar bureau ligt. Voor muziek moet ze uit verveling zelf zorgen, door met de toetsen van haar telefoontoestel de melodie van ‘Eine Kleine Nachtmusik’ te creëren. Tot Frank plots te horen krijgt: ‘we mogen spelen’.

De eerste en enige volledige scenische operavoorstelling die vorig jaar te zien was in onze hoofdstad na de eerste lockdown was Die tote Stadt van Erich Wolfgang Korngold. De Munt mocht de voorstelling welgeteld twee keer brengen voor de cultuurhuizen in ons land opnieuw de deuren moesten sluiten om de verdere verspreiding van het coronavirus tegen te gaan. In Die tote Stadt is Paul (Roberto Sacca) recent weduwnaar geworden. Tijdens zijn rouwproces – de state of mind-opera duurt ongeveer twee uur – raakt ie verstrikt in z’n eigen hallucinaties en obsessie. Boris Kudlicka versterkt het isolement, het vervreemd zijn van de buitenwereld, door Paul in een plexiglazen kot te zetten dat aan de randen fel wit belicht is wat een klinisch sfeertje oproept en ook, zeker in het begin van de voorstelling in combinatie met de opstelling van het orkest achteraan het podium, een wat bevreemdend, ja zelfs semiscenisch gevoel bezorgt aan de toeschouwer. Verder baadt Paul in het verdriet en melancholie.

Een verrukkelijke stemmenregie, regie (Ivo Van Hove), choreografie (Wim Vandekeybus), decor en licht (Jan Versweyveld), video (Tal Yarden), kostuums (An D‘Huys) en piekfijne lezing van Richard Strauss’ 115 jaar oude partituur door het Koninklijk Concertgebouworkest onder de muzikale leiding van Daniele Gatti leverde het productieteam met Salome twee jaar geleden af in de Nationale Opera. Operaliefhebbers konden in ons land terecht in een UGC bioscoop in Antwerpen, Brussel, Turnhout en Mechelen om deze bejubelde productie te zien op het grote scherm. Van Hove ontdoet de opera, die zich baseerde op het gelijknamige toneelstuk van Oscar Wilde, van alle overdaad. Geen orgieën bij hem die expliciet te zien zijn. Wel focust hij in de voorstelling op de driehoek: Herodes (Lance Ryan), Salomé (Malin Byström) en Jochanaan/Johannes de Doper (Evgeny Nikitin) en de kern van het werk dat hij uitpuurt.

De Trilogia Mozart Da Ponte die de Munt voorstelt, is wellicht een van de meest ambitieuze producties die het Brusselse operahuis de voorbije jaren voor haar rekening nam. Na een fel gesmaakt Mitridate in het Muntpaleis waarbij regisseurs Jean-Philippe Clarac en Olivier Deloeuil van Le Lab die Mozartopera naar het heden vertaalden en lieten plaatsvinden op een Europese top, doen ze nu met de drie erg vaak opgevoerde – wat ons betreft soms te vaak opgevoerde – trilogie Don Giovanni, Cosi fan tutte en Le nozze di Figaro dat nog eens dunnetjes over. We zijn opnieuw in Brussel aanbeland, in 2020 deze keer en de trilogie brengen ze als een Netflixserie waarbij ze kozen om de drie opera’s samen te laten vallen in hetzelfde tijdsbestek van 24 uur en die te laten afspelen in een en hetzelfde appartementsgebouw met verschillende gemeenschappelijke en privéruimtes. Daarnaast verbinden ze de personages met elkaar via bestaande en verzonnen verwantschappen. Cherubino wordt zo de zoon van Don Giovanni en Donna Elvira. Don Giovanni is de broer van de hertog Almaviva, de hertogin dan weer de zus van Don Ottavio en Don Alfonso is de broer van de Commendatore.

7 jaar na de première van Calixto Bieito’s versie van Carmen voor de English National Opera, lokt de operavoorstelling tijdens een herneming nog steeds een vol London Coliseum. Het zegt veel over de kwaliteit van deze productie, hoe meeslepend en tijdloos het verhaal van een zigeunerin is die er korte relaties op nahoudt maar door haar aantrekkingskracht ook verschillende mannen tegelijkertijd op haar ziet verliefd worden, wat uiteindelijk, gedreven door jaloezie haar dood zal betekenen. Last but not least is er uiteraard die wereldberoemde muziek van Georges Bizet die drie maanden na de première stierf in 1875, met zijn verleidelijke serenades afgewisseld met pittige passages via castagnetten en tamboerijn en met het kaartlied, de Habanera en uiteraard Toreador wereldberoemde nummers bevat die levendig Spaans kleuren. Het London Coliseum is het grootste theater op de West End, goed voor 2.359 stoeltjes. Op 21 november 2012 vond er de eerste voorstelling van deze productie plaats.