Geen andere aanleiding hebben om een concert in het teken van levende legende Elvis Costello te organiseren dan wel dat je een enorme goesting hebt om uit zijn meer dan 50 platen een avondvullend programma samen te stellen, heb je niet nodig om het publiek in de Kern in Wilrijk een weergaloze avond te bezorgen. De mix exquis musiceren door Room 13 Orchestra onder de muzikale leiding van Frank Vantroyen, de vertalingen van Mich Walschaerts en hoe ie de songs live interpreteerde (van parlando over zang tot zelfs fragmenten waarin ie het uitschreeuwde) leverden een intens prachtig en doorleefd concert op. De volledige staande ovatie was dan ook niet meer dan terecht. Wat een productie ook die Ineke Nijssen regisseerde: iets wat steeds zeldzamer wordt met 30 man op en naast het podium.

“Mais au fond de moi, je suis sûr au moins que j‘ai du talent.” (“Maar diep van binnen weet ik zeker dat ik tenminste talent heb.”) Het zijn de woorden die de jonge Charles Aznavour in 1961 zong. De geschiedenis heeft hem gelijk gegeven. Charles Aznavour groeide uit tot een icoon van het Franse lied met talloze bekende hits waaronder: ‘La Bohème‘ , ‘Yesterday When I Was Young’, ‘She’, ‘The Old Fashioned Way’ en ‘Que c’est triste Venise’. Naar aanleiding van wat zijn honderdste verjaardag zou zijn, stelde theatermaker Herman Van Hove het programma ‘Merci Charles’ samen waarin sopraan Lissa Meyvis en bariton Hans Peter Janssens je meenemen door het leven en de hits van Charles Aznavour. Het resultaat is een avond vol heerlijke muziek die je moeiteloos meeneemt in de tijd naar de hoogdagen van het Franse chanson.

Zelf zou Frank Vander linden een quote uit een recensie dat hij een groots muzikant en songschrijver is, relativeren. Het past namelijk niet bij het imago dat ie zichzelf als kunstenaar en De mens aanmeet. Maar de schaduwen op de muren van Schouwburg Noord liegen nooit. Zowel links als rechts zagen we een grootse Vander linden aan het werk. En in ons oor klonk het zoals steeds heel erg goed voor iemand die zich al jarenlang profileert als dé underdog van de Vlaamse muziekindustrie. Om kort te gaan: sommige bands en artiesten ontgoochelen nooit. Frank Vander linden en de Mens behoort tot die categorie.

De Nederlanders hebben oprecht reden om jaloers te zijn op de Belgen. Niet omdat wij vijf regeringen hebben en zij geen enkele, maar wel omdat Jan Smit speciaal voor de Belgische fans een reeks van vier concerten heeft opgezet onder de naam: ‘Het Beste Van Jan Smit’. En wanneer Jan het beste belooft, krijg je ook het beste: de grootste knallers, de absolute publiekslievelingen, zijn persoonlijke favorieten én Jan Smit, de backings en de band die ook nog eens het beste geven van zichzelf. Het werd een feestje zoals de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen er nog maar weinig gekend heeft. Wanneer er zelfs op het tweede balkon spontaan polonaises ontstaan, weet je gewoon dat je op een zalige party zit.

5 jaar heeft het liedje geduurd van #LikeMe maar nu is de cast uitgezongen. 64.000 toeschouwers zwaaiden in het Sportpaleis het concept dat Thomas Van Goethem bedacht (nu ja, eigenlijk is ie gewoon de mosterd gaan halen bij o.a. Grease, Glee en High School Musical) uit. In het beste geval belandt #LikeMe straks in de opbergdozen van kinderen als iets om te koesteren dat deel uitmaakt van hun jeugd. In het slechtste geval zien we straks een massa #LikeMe merchandise op het stort belanden, in de afprijsbakken (buiten aan het Sportpaleis stond er trouwens al een Outlet merchandise stand in een zwarte container) en op rommelmarkten en garageverkopen aangeboden worden.