In 1993, tijdens de hoogdagen van het legendarische muziekprogramma ‘Tien Om Te Zien’, kende Bart Herman zijn definitieve doorbraak met het nummer ‘Ik Ga Dood Aan Jou’. Nu dertig jaar later was het de ideale gelegenheid om de rijke carrière van Bart eens in het groot te vieren. Naast zijn vaste bandleden Mario Vermandel (contrabas), Dirk Naessens (viool en mandoline) en Raf Helsen (drums) had Bart voor dit speciale optreden in de Koningin Elisabethzaal extra ondersteuning gekregen van David Piedfort (gitaren), Yves Fernandez (trompet en bugel), Marc De Maeseneer (saxofoon) en Peter de Smet (pedal steel). Deze muzikale samenwerking resulteerde in pareltjes van uitvoeringen. De pedal steel zorgde voor een extra country-gevoel terwijl de blazers bij momenten een Mexicaanse toets meegaven. Het optreden was met andere woorden alles wat je van Bart Herman zou mogen verwachten met net dat beetje meer. En om het feest helemaal af te maken, trakteerde Stef Bos nog met een geweldig intense uitvoering van Barts ‘Ode Aan De Zon’.

50 jaar bestaat Monnikenheide-Spectrum in Zoersel dat een warme en professionele dienstverlening aanbiedt aan mensen met een verstandelijke beperking en hun gezin. Naar aanleiding van die verjaardag wist men ‘een kwaliteitsvolle zanger met prachtige stem die iedereen weet te beroeren’ te strikken voor een concert in de blauwe zaal van deSingel. En of het een onvergetelijke avond werd.

In Gainsbourg staan Rudolf Hecke, Clara Cleymans en Jo Mahieu stil bij het oeuvre van Serge Gainsbourg. Datgene wat ie voor zichzelf schreef en voor anderen. Waarom ze dat nu precies willen doen - 95 jaar nadat ie geboren werd, kan je bezwaarlijk een goeie aanleiding vinden - is ons een compleet raadsel. De urgentie ontbreekt dus. En de pompeuze vertelstijl van Hecke ergert ons al snel. Het mag duidelijk zijn, Gainsbourg wordt in deze voorstelling verheerlijkt, en dat is nog zacht uitgedrukt. En Clara en Jo worden erin herleid tot een bijrolletje. Op technisch vlak vielen de slordige lichtovergangen op en bleek soms Clara’s micro iets te luid te staan zodat haar zang flirtte met oversaturatie.

Hoe beter het festivalseizoen afsluiten dan in een stralende zon bij dertig graden bij het heerlijke Lollapalooza Berlin? Het festival was ondertussen aan zijn zevende editie toe. De allereerste keer was het dat wij ernaartoe gingen in en rond het Olympisch stadion. Editie één en twee hebben we meegemaakt in respectievelijk het voormalig vliegveld Tempelhof en de tweede vond eenmalig plaats in het Trep Tower Park. Lollapalooza Berlin kon op beide locaties niet blijven toen er op Tempelhof asielzoekers werden opgevangen. En het park? Daar kwam te veel verzet tegen vanuit de groene beweging. Het Olympisch stadion blijkt nu een plek met toekomst om er twee dagen na elkaar telkens 60.000 toeschouwers te ontvangen.

Dat Pauline met ‘Meer dan morgen’ al enkele maanden een nieuwe single uit heeft, was ons totaal ontgaan. In het Romain De Vidtspark bleken we lang niet de enigen. Hoewel Regi mee achter de productie zit van het nummer, blijkt het toch wel erg licht uit te vallen tussen songs als ‘1000 sterren’ hier in de mix met Whitney Houstons heerlijke ‘I wanna dance with somebody’ en ‘Zwaartekracht’ in de solo live on tapeset van Pauline.