Als een streepje klassieke muziek wiens intro maar blééf duren, zoals bij Rachmaninov bijvoorbeeld. Zo was de eerste conference ‘Tirade’ van Stijn Meuris. De Limburger toonde opnieuw een begenadigd verteller te zijn in de AB, al brieste hij te weinig, en ging ie te weinig te keer  als conferencier. Hij miste scherpte door de lange aanlooptijd die hij steevast nodig had. Rode draad doorheen zijn voorstelling: dat ie op een bepaalde dag Johan Van Overtveldt, minister van Financiën, zou ontvoeren, iets wat in de jaren ’80 schering en inslag was: politici ontvoeren.

Michael Van Peel kennen we als conferencier die een meester is in het aankaarten van ernstige gebeurtenissen op een manier die bedoeld is om het publiek aan het denken te zetten, maar die iedereen toch vooral doet lachen. Hij kaart wanpraktijken aan en schopt zijn publiek een geweten, maar je gaat toch met een goed gevoel naar huis. Op het einde van een show kon zelfs al eens een polonaise ingezet worden.

Een nostalgische wind waait er dezer dagen door Vlaanderen. Veel heeft te maken met de onzekere tijden waar we in leven, welke richting ons land uit zal gaan op politiek, maatschappelijk en economisch vlak. En hoe de wereld(economie, -politiek,…) zich ook verder zal ontwikkelen. Het stijgend aantal buitenlandse formats op de buis, versterkt die hunkering naar iets oer-Vlaams, om iets van toen terug te zien. Teruggrijpen naar wat ‘zekerheden’ quoi. Deze zomer was het al van dat met een remake van ‘Zeg ‘ns euh’ op Vier. Straks volgt VRT met ‘De Drie Wijzen’ in een nieuw jasje onder leiding van presentator Kobe Ilsen. Wat de theatertour met de originele vier – panelleden Jacques Vermeire, Gerty Christoffels, Walter Grootaers en presentator Kurt Van Eeghem – vooral aantoont, is dat dergelijke formats zo gebonden zijn aan hun tijd, dat anno 2016 de sfeer van weleer benaderen erg moeilijk lijkt. Omdat spontaniteit en een script nu eenmaal niet samengaan.

‘Bedankt voor alles’ heet de recente voorstelling van Philippe Geubels die exact een uur en een kwartier duurt. Ondertussen is de stand up comedian vader geworden. En dat is heus geen lachertje. Het optreden voelt aan als een oproep om de dagelijkse sleur te omarmen die in een relatie van 14 jaar kruipt. Maar het is even zeer ook een mooie ode aan zijn grootmoeder die vroeger goochelde en waardoor hij zelf op het podium is gekropen, tien jaar geleden ondertussen op een free podium in Oelegem. Een van de mooiste uitspraken is ongetwijfeld: ‘Mijn bomma zei altijd: ontgoochelen is ook goochelen.’ Op dat vlak ontgoochelt ‘Bedankt voor alles’ niet.

Alex Agnew is terug als comedian met zijn recente zaalshow ‘Unfinished business’ die al vroeg in de speelreeks werd opgenomen voor dvd in de Stadsschouwburg van Antwerpen. Agnew zette zijn carrière als comedian even on hold om zich te kunnen concentreren op de carrière van de metalband Diablo Blvd. Met een internationaal platencontract bij het label Nuclear Blast onder de arm, voelt hij zich zelfs fierder dan toen hij voor het eerst vader werd: “voor zo’n contract moet je werken, voor een kind niet. En daarbij: ik had liever een zoon gehad dan een dochter.” geeft ie mee aan het publiek. De reden waarom ie opnieuw tourt als comedian: het geld was op, vandaar het woord ‘business’ in de titel en met vier vrouwen in huis: zijn vrouw, achtjarige dochter en twee katten, heeft hij niets meer te zeggen thuis. Agnew doet dus net als zijn publiek aan escapisme om een duur woord te gebruiken. Net als zijn publiek overigens dat ie letterlijk en figuurlijk een spiegel voorhoudt.