Met No Surprises van Radiohead eindigt Burning. Het vat nog het best van al deze voorstelling van Julien Fournier samen. Geen verrassingen zien en krijgen we te horen tijdens deze voorstelling die over burn-out gaat. Een erg actueel thema en het moet gezegd dat Théâtre National dus opnieuw de vinger aan de pols weet te houden met deze maatschappelijk geëngageerde voorstelling. Die kleurt echter mooi binnen de lijntjes dat het een geroutineerd theaterbezoeker weinig nieuwe elementen bezorgt. De opbouw is klassiek, we zien een man dozen verplaatsen, en anders opstellen tot ie er letterlijk bij neervalt en een toren dozen meesleurt. Verder (snel)wandelt hij op een loopband en kan hij na verloop van tijd dat tempo niet meer aan waarop ie op zijn achterwerk van de band schuift en lichtjes gekatapulteerd wordt. De man worstelt met zijn work-lifebalance tot de zaak onhoudbaar wordt. Hier te zien in een podiumelement dat overhelt (wat ons helaas een déjà-vu gevoel bezorgt: ook in het straattheater ‘As the world tipped’ van het Britse Wired Aerial Theatre vorig jaar op Sziget Festival zagen we een gelijkaardige scenografie) waardoor de dozen naar beneden vallen.

Nog tot 1 september 2019 staat The Illusionists Direct from Broadway, wellicht het populairste spektakel wereldwijd dat rond magie draait 12 keer per week in het Shaftesbury Theatre in Londen. Deze productie brengt maar liefst 7 magiërs op het podium, elk met hun specifieke specialiteit. Adam Trent is The Futurist en gaat in dialoog met de visuals die geprojecteerd worden op een ledscherm. Hij mag ook spelen met een gloeilamp. Die plots laten verdwijnen in zijn papieren zak, daarna de zak rond de gloeilamp die brandt vanop afstand krijgen en tenslotte het papieren zakje in de lamp krijgen via zijn teleportatie-machine die hij als kind al maakte.

Danny Ronaldo’s zoon Nanosh keert met Swing naar het begin van de twintigste eeuw. Een retroshow mét showtrap én Decaporgel dat voor de muzikale omlijsting zorgt, krijgen we te zien die in geen tijd de nostalgie van weleer weet op te roepen ook met de tafeltjes met lampje voor de tribunes waar enkele toeschouwers aan mogen plaatsnemen. Dat er elektriciteit in de lucht hangt, wordt al meteen duidelijk wanneer Nanosh met zijn hand over zo’n lampje gaat en meteen de lichtjes wat feller schijnen. Dat blijkt ook te lukken wanneer ie zijn handen op het hoofd van een toeschouwer legt, maar kennelijk lukt dat niet bij iedereen. Swing haalt op humoristisch vlak het recept van de anti-held, de klungel, de underdog uit de kast. Een beproefd recept waar Luc Verschueren en Jacques Vermeire in de jaren ’90 op de BRT en in hun zaalshows stevig mee scoorden. Verschueren was ook aanwezig tijdens de voorstelling van Circus Ronaldo bij Zomer van Antwerpen die wij zagen en werd op het einde zelfs even ten dans gevraagd waar ie graag op inging.

Op de warmste dag van het jaar wanneer er recordtemperaturen boven 40 graden Celsius opgemeten worden in ons land in een circustent kruipen: niet iedereen zag dat kennelijk zitten. Want hoewel de premièrevoorstelling Lexicon van het Britse NoFit State Circus al wekenlang uitverkocht was, bleken er nog wel wat zitjes vrij op de tribunes, een verademing voor de toeschouwers die er wel bij waren. Lag het aan de hitte – het circus had weliswaar blazers geïnstalleerd zodat de tent voldoende verlucht kon – feit is dat het publiek erg aarzelend een heel miniem applausje gaf na enkele acts in het eerste deel. Uiteindelijk kreeg het gezelschap van een tiental mensen een staande ovatie op het einde. Dat moet dan vooral te danken zijn aan het tweede deel na de pauze dat iets sterker is dan het eerste.

Met Circus I love you opent de 25ste editie van Zomer van Antwerpen, dat daarmee terug naar de basis lijkt te gaan. Eerder kiezen voor jong en bij ons minder gekend talent in plaats van een best of, vol crowdpleasers, hoewel het Finse hedendaagse circusgezelschap Sirkus Aikamoinen al tien jaar op de teller heeft, is een visie die we enkel maar een warm hart kunnen toedragen. Circus I love you gaat dan ook naar de kern van het genre, kiest voor eenvoud, in een bijna volledig doorgecomponeerde voorstelling die klezmer (accordeon, troms, drums, klarinet, sax, contrabas, trompet al dan niet met demper), progressieve rock, jazz, nostalgische tapdans en een snuifje elektronica (keytar), Oosters en Westers met elkaar combineert in een eclectische mix. Het resultaat is een degelijke voorstelling die perfect getimed is (een uurtje) en erin slaagt de aandacht van jong en oud te behouden. Ook, en niet zelden, tijdens de changementen waarbij we Saana Leppänen halsbrekende toeren zien uithalen wanneer ze (niet gezekerd!) de nok in klimt via de gele doeken, kijken we onze ogen uit. Circus I love you is om kort te gaan een erg sympathieke voorstelling geworden die tijdens haar première op Zomer van Antwerpen een terechte gedeeltelijke staande ovatie kreeg.