Guillaume Martinet, Joseph Viatte en André Hidalgo spelen in de breedte van een circustent Dystonie. Het publiek zit aan beide kanten over elkaar. Joseph Viatte staat al aan de tribune wanneer we binnenkomen. In een rok is hij gehuld, en het mag duidelijk zijn dat vooral de finesse, de vrouwelijke kant van hem zal komen in deze voorstelling die ook een erotische, seksuele laag heeft.

Het moet wellicht een van de publieksfavorieten van Wintervuur zijn: Strach a fear song van Théâtre d’un jour dat een volledige staande ovatie ontvangt achteraf. De toeschouwers worden door de drie acrobaten Airelle Caen, Denis Dulon en Guillaume Sendron dan ook betrokken bij de voorstelling. Vooral de eerste rijen dan zodat voor die toeschouwers het alvast een immersive operacircus-ervaring wordt. Waarom wij dan toch eerder zuinig zijn in onze quotering? Het narratief is wat aan de magere kant en in een niet al te hoge tent hand op hand-acrobatie, menselijke torens en vertrouwensspelletjes met drie spelen ((achter)overhellen zodat de ander je opvangt, waarin ze ook als vierde, de pianist Jean-Louis Cortès betrekken) zijn snel uitgewerkt zodat publieksparticipatie niet anders dan een logisch gevolg bleek om tot een voorstelling van een uurtje te komen. Hoewel veel mensen wellicht net dat aspect zullen onthouden (zoals een vrouw die bijvoorbeeld willekeurig uit het publiek wordt geplukt die letterlijk en figuurlijk haar eerste passen zal zetten als acrobate, ondersteund door de drie professionals), onthouden wij vooral de erg sterke eclectische soundtrack van Jean-Louis Cortès die speels en gepunte ritmes afwisselt met tragere (met naast eigen composities zoals ‘La berceuse des loups’ waarin je Brahms’ Lullaby in kan horen, ook arrangementen van Purcells ‘Cold song’, ‘Ah! Spietato’ van Haendel, ‘Nana’ van Manuel de Falla en ‘Shure on this shining light’ van Samuel Barber) die op piano de operazangeres, sopraan Julie Callbete begeleidt. Wat haar prestatie zo uitzonderlijk maakt is dat ze zelf ook aan wat acrobatie doet. Zo laat ze zich opvangen door het publiek wanneer de eerste rijen hun handen mogen uitsteken terwijl ze ‘Dance me tot he end of love’ van Leonard Cohen zingt, een scène die eindigt met de acrobaten die enkele toeschouwers uit het publiek plukken om ermee te slowen, maar ze zal ook Airelle Caen (of Alice Noël) ondersteboven vasthouden en ronddraaien terwijl ze een moeilijke partij te zingen heeft. Faut-le faire.

Een truweel van een voorstelling dat is de jongste van Jean-Paul Lefeuvre en Didier André: Parbleu! Wintervuur kreeg de eer om de Belgische première op zijn naam te mogen schrijven. Gevolg: vier keer mocht het bordje ‘Uitverkocht’ bovengehaald worden. Het mag duidelijk zijn: cultuurminnend Vlaanderen houdt van dit soort minimal circus, net als wij. Less is more, of hoe het niet altijd een duur massaspektakel hoeft te zijn, niet waar beste Antwerps stadsbestuur?

Met No Surprises van Radiohead eindigt Burning. Het vat nog het best van al deze voorstelling van Julien Fournier samen. Geen verrassingen zien en krijgen we te horen tijdens deze voorstelling die over burn-out gaat. Een erg actueel thema en het moet gezegd dat Théâtre National dus opnieuw de vinger aan de pols weet te houden met deze maatschappelijk geëngageerde voorstelling. Die kleurt echter mooi binnen de lijntjes dat het een geroutineerd theaterbezoeker weinig nieuwe elementen bezorgt. De opbouw is klassiek, we zien een man dozen verplaatsen, en anders opstellen tot ie er letterlijk bij neervalt en een toren dozen meesleurt. Verder (snel)wandelt hij op een loopband en kan hij na verloop van tijd dat tempo niet meer aan waarop ie op zijn achterwerk van de band schuift en lichtjes gekatapulteerd wordt. De man worstelt met zijn work-lifebalance tot de zaak onhoudbaar wordt. Hier te zien in een podiumelement dat overhelt (wat ons helaas een déjà-vu gevoel bezorgt: ook in het straattheater ‘As the world tipped’ van het Britse Wired Aerial Theatre vorig jaar op Sziget Festival zagen we een gelijkaardige scenografie) waardoor de dozen naar beneden vallen.

Nog tot 1 september 2019 staat The Illusionists Direct from Broadway, wellicht het populairste spektakel wereldwijd dat rond magie draait 12 keer per week in het Shaftesbury Theatre in Londen. Deze productie brengt maar liefst 7 magiërs op het podium, elk met hun specifieke specialiteit. Adam Trent is The Futurist en gaat in dialoog met de visuals die geprojecteerd worden op een ledscherm. Hij mag ook spelen met een gloeilamp. Die plots laten verdwijnen in zijn papieren zak, daarna de zak rond de gloeilamp die brandt vanop afstand krijgen en tenslotte het papieren zakje in de lamp krijgen via zijn teleportatie-machine die hij als kind al maakte.