Apenverdriet, de jongste voorstelling die Arne Sierens schreef en regisseerde is een pareltje geworden. Werkelijk alles zit van begin tot einde als gegoten. Actrices Tania Van der Sanden (Juliette) en Lien Thys (Mara) vullen elkaar perfect aan, de tekst gaat over in beweging en dans ruim voor je daar naar dat soort afwisseling hunkert, het fysieke aspect komt na verloop van tijd uitdrukkelijker naar de voorgrond en de personages geven zich steeds meer bloot wat de actrices ook gedeeltelijk letterlijk doen. De spanningsboog van deze gebalde voorstelling die exact een uurtje duurt, blijft zo lekker strak waardoor je de ganse tijd geboeid blijft kijken.

Het is bijna 10 jaar geleden toen we Lynn Van Royen in Vrijdag op het podium van Schouwburg Noord iets onmetelijks boeiends zagen doen met haar grote teen. Namelijk vervelen uitbeelden. Wie had dat ooit durven denken dat we nog een minstens even bijzondere live ervaring met twee grote tenen zouden meemaken op datzelfde podium? Deze keer waren het de exemplaren van Ellis Meeusen (1993) die ons danig met verstomming deden slaan. Met haar linker grote teen bediende ze de elektronica op een tablet die op het podium lag, met haar rechter zorgde ze ervoor dat tijdig de drumcomputer beats te horen waren terwijl zij op dwarsfluit en Pleun van Engelen (1992) op cello het klankbedje vervulden via een loop station.

Aristoteles draait zich om in zijn graf mocht ie (.....) Een voorstelling die schijt heeft aan zijn eigen vage titel van Theater Artemis gezien hebben. Want deze productie trekt zich geen reet aan van zijn wetmatigheden. Eenheid van plaats, tijd en handeling? We dachten het niet, dachten de Nederlanders. En gelijk hebben ze om zo tot een geflipte absurde voorstelling te komen.

In Een grot vol slijm met een rietje krijgen bestaande decors van de Mechelse beeldsmederij De Maan die al sinds de jaren ’70 bestaat (toen weliswaar onder de naam Mechels Stadspoppentheater), een nieuw leven en komen ze er ook in tot leven. Wie dat wil kan daar een duurzaamheidsverhaal in zien, wat absoluut een meerwaarde is en perfect aansluit bij de huidige ecologische tijdsgeest. Maar vooral levert de eerste kindervoorstelling van Benjamin Verdonck (51) samen met Lucas van Haesbroeck een prachtige, beeldige tot de verbeelding sprekende drie kwartier durende voorstelling op die de toeschouwertjes doet dromen én bovenal decor, belichting en rook de hoofdrol geeft.

De kleine gedragingen van mensen een podium geven en zo in de spotlight zetten. Dat doet Theater Artemis met hun jongste kleutervoorstelling De grote ik heb hier geen zin in show die inzoomt op de verlegen, schuchtere mens want extraverten krijgen al zo vaak een podium. Na de Man die alles weet en de Onzichtbare man is dit de derde show voor kleuters die Jetse Batelaan regisseerde. Gastheer en muzikaal leider is Keimpe de Jong die plaatsneemt achter alle instrumenten en daarbij de kartonnen bordjes van zijn eigen beeltenis een voor een vervangt door zelf achter zijn uitgespaarde hoofd te gaan zitten, net zoals je bij attractieparken ziet. De alt- en baritonsax, sax, de drums, percussie, toetsen, klokkenspel en bas neemt ie onder andere daarbij voor zijn rekening zodat stap voor stap de muziek ontstaat, refererend naar de showorkesten van weleer die deze voorstelling begeleiden terwijl de kinderen en hun ouders mogen meezingen of in de vingers knippen.