9 jaar na Star Wars in Concert in het Antwerps Sportpaleis, betrad de Belgische topdirigent Dirk Brossé opnieuw een Belgisch podium om de magistrale muziek van John Williams uit deze science- fictionsaga te laten weerklinken met symfonisch orkest. In Paleis 12 zat het Nationaal Orkest van België voor hem. Brossé, steeds in zwart gekleed, kwam het podium op vergezeld van Darth Vader en twee Storm Troopers. Qua opener kon dat alvast tellen. In tegenstelling tot wat ie in het Sportpaleis destijds deed, voorzag ie nu de allereerste Star Warsfilm ooit: Episode IV A New Hope van live muziek. Enige uitzondering was de scène in Mos Eisley waarin Luke en Obi-Wan Kenobi Chewbacca en Han Solo in een bar ontmoeten en er op de achtergrond een bandje speelt. Het nummer heet ‘Cantina Bar’ en belandde dankzij het London Symphony Orchestra op de soundtrack. Het is die versie van dat nummer die we ook te horen kregen op band in Paleis 12. De scène refereert naar de Western met een premiejager die neergeknald wordt en een raar beestje die op de achtergrond daarna even aan zijn hoofd krabt. Kijk, er zit links en rechts wel wat humor in de film. Ook wat geflirt overigens. In de eindscène ontvangen de helden een medaille uit handen van prinses Leia. Han Solo knipoogt dan naar haar.

Wallace and Gromit hebben dit jaar iets te vieren. Hun dertigste verjaardag namelijk. Dat bracht hen zelfs in het gerenommeerde Barbican Centre in Londen met Wallace & Gromit’s Musical Marvels. Een programma waarbij de allerjongsten (vaak voor het eerst) een orkest live aan het werk zagen en hoorden. In het eerste deel trok de productie de humoristische én ondeugende kaart. Na de pauze werd het met een Oscar bekroonde The Wrong Trousers van live muziek begeleid, een film die refereert naar horror, de thriller en sci-fiction film uit de jaren ’50. Op muzikaal vlak kregen de allerjongsten dus een zeer eclectische voorstelling voorgeschoteld.

Een gedeeltelijke staande ovatie én stevig gejoel en applaus dat ontvingen European Philharmonia onder leiding van Walter Proost, Cinematic Art Choir, Gene Thomas, Patsy Verfaillie en Eric Melaerts in het Koninklijk Circus na de première van Tribute to Hans Zimmer. Heel wat orkestleden tourden met Hans Zimmer in Europa. De concertreeks Hans Zimmer live on tour hield drie jaar geleden onder andere in ons land halt in Paleis 12 en een jaar later in het Sportpaleis. Eerlijk? Wat we te horen kregen in het Koninklijk Circus was stukken beter. Dat komt omdat men zich slechts gedeeltelijk baseerde op de setlist van toen, die destijds vooral meer van hetzelfde bracht: alles uit de kast halen, bombast, en een orkest dat luid, luider, luidst klonk. Dat het ook anders kon, toonde deze Belgische productie die veel meer de eclectische kaart trok en de veelzijdigheid van de componist onderstreepte. Dat leverde ook arrangementen op waar elke orkestgroep aan haar trekken kon komen en haar kunnen mocht laten horen. Links en rechts, strijkers, kopers, houtblazers, electric orchestra en percussie gingen niet zelden in dialoog met elkaar in zowel zachte als luidere passages wat een dynamische mix opleverde en een rijke klankkleur van het geheel.

Uitzinnig reageerde een uitverkochte AB op de doortocht van Khruangbin in ons land. Niet meer dan terecht want het trio uit Houston, Texas zette een feilloze première van hun Europese tour neer in onze hoofdstad. Een quasi volledig instrumentaal optreden waarbij de elektrische gitaar centraal stond en hoe die wel erg eclectisch kon gaan, kregen we voorgeschoteld. Wat weemoed, heupwiegende tot zwoele ritmes, funk (‘Evan Finds The Third Room’), disco, 60’s pop, … noem maar op, het was allemaal te horen. Zelfs de 80’s passeerden even, in de riffs van ‘True’ van Spandau Ballet en ‘Wicked game’ van Chris Isaak. Ook het onvermijdelijke ‘Apache’ van The Shadows dat twintig jaar ouder is, mocht dan niet ontbreken.

Een concert waar meer te zien viel naast het podium dan op het podium maakten we mee met 4U A symphonic celebration of Prince in het Koninklijk Circus van Brussel. Een dat gemengde reacties uitlokte bij fans met de twee uitersten (van zeer teleurgesteld tot zeer positief) als gevolg. Zo zagen we na laatste toegift ‘Baby I’m a star’ een duo de zaal verlaten terwijl die ‘boe’ riepen. Ondertussen hadden we wel twee staande ovaties achter de kiezen, na Purple Rain, hier door eerste violiste Ginny Luke op elektrische viool met de gekende ‘oe oe oe’-melodie gebracht en nog eens nadat de allerlaatste noot te horen was in de cirkelvormige zaal. Zelden hebben we mannen zien wenen tijdens een optreden. Maar liefst twee mannelijke fans, die je dergelijke emotionaliteit op het eerste zicht niet zou aangeven, de heren zagen er allebei redelijk stoer uit waarbij eentje een kaalgeschoren hoofd had, zagen we de tranen niet bedwingen. De ene in het eerste deel tijdens een mooi ‘The beautiful ones’ pizzicato gespeeld door de strijkers terwijl de dwarsfluit verder opviel. De andere man was dan weer zichtbaar geëmotioneerd tijdens een lang uitgesponnen ‘Purple rain’ waarbij we Prince op de videobeelden zelf mee met het live orkest in het Koninklijk Circus zagen en hoorden gitaar spelen en zingen. Het was het enige nummer van de avond overigens waarbij we de stem van Prince mochten horen. Deze voorstelling werkte dan ook veel te opvallend naar deze climax toe.