Een gedeeltelijke staande ovatie én stevig gejoel en applaus dat ontvingen European Philharmonia onder leiding van Walter Proost, Cinematic Art Choir, Gene Thomas, Patsy Verfaillie en Eric Melaerts in het Koninklijk Circus na de première van Tribute to Hans Zimmer. Heel wat orkestleden tourden met Hans Zimmer in Europa. De concertreeks Hans Zimmer live on tour hield drie jaar geleden onder andere in ons land halt in Paleis 12 en een jaar later in het Sportpaleis. Eerlijk? Wat we te horen kregen in het Koninklijk Circus was stukken beter. Dat komt omdat men zich slechts gedeeltelijk baseerde op de setlist van toen, die destijds vooral meer van hetzelfde bracht: alles uit de kast halen, bombast, en een orkest dat luid, luider, luidst klonk. Dat het ook anders kon, toonde deze Belgische productie die veel meer de eclectische kaart trok en de veelzijdigheid van de componist onderstreepte. Dat leverde ook arrangementen op waar elke orkestgroep aan haar trekken kon komen en haar kunnen mocht laten horen. Links en rechts, strijkers, kopers, houtblazers, electric orchestra en percussie gingen niet zelden in dialoog met elkaar in zowel zachte als luidere passages wat een dynamische mix opleverde en een rijke klankkleur van het geheel.

Uitzinnig reageerde een uitverkochte AB op de doortocht van Khruangbin in ons land. Niet meer dan terecht want het trio uit Houston, Texas zette een feilloze première van hun Europese tour neer in onze hoofdstad. Een quasi volledig instrumentaal optreden waarbij de elektrische gitaar centraal stond en hoe die wel erg eclectisch kon gaan, kregen we voorgeschoteld. Wat weemoed, heupwiegende tot zwoele ritmes, funk (‘Evan Finds The Third Room’), disco, 60’s pop, … noem maar op, het was allemaal te horen. Zelfs de 80’s passeerden even, in de riffs van ‘True’ van Spandau Ballet en ‘Wicked game’ van Chris Isaak. Ook het onvermijdelijke ‘Apache’ van The Shadows dat twintig jaar ouder is, mocht dan niet ontbreken.

Een concert waar meer te zien viel naast het podium dan op het podium maakten we mee met 4U A symphonic celebration of Prince in het Koninklijk Circus van Brussel. Een dat gemengde reacties uitlokte bij fans met de twee uitersten (van zeer teleurgesteld tot zeer positief) als gevolg. Zo zagen we na laatste toegift ‘Baby I’m a star’ een duo de zaal verlaten terwijl die ‘boe’ riepen. Ondertussen hadden we wel twee staande ovaties achter de kiezen, na Purple Rain, hier door eerste violiste Ginny Luke op elektrische viool met de gekende ‘oe oe oe’-melodie gebracht en nog eens nadat de allerlaatste noot te horen was in de cirkelvormige zaal. Zelden hebben we mannen zien wenen tijdens een optreden. Maar liefst twee mannelijke fans, die je dergelijke emotionaliteit op het eerste zicht niet zou aangeven, de heren zagen er allebei redelijk stoer uit waarbij eentje een kaalgeschoren hoofd had, zagen we de tranen niet bedwingen. De ene in het eerste deel tijdens een mooi ‘The beautiful ones’ pizzicato gespeeld door de strijkers terwijl de dwarsfluit verder opviel. De andere man was dan weer zichtbaar geëmotioneerd tijdens een lang uitgesponnen ‘Purple rain’ waarbij we Prince op de videobeelden zelf mee met het live orkest in het Koninklijk Circus zagen en hoorden gitaar spelen en zingen. Het was het enige nummer van de avond overigens waarbij we de stem van Prince mochten horen. Deze voorstelling werkte dan ook veel te opvallend naar deze climax toe.

Jef Neve gaf samen met trompettist en bugelspeler Teus Nobel een erg straf optreden voor kinderen en hun ouders in hetPaleis. Het duo opende daarmee het tweede seizoen van Sonic Kids, een reeks van vier zondagmatinee-optredens waarbij iedereen gewoon mee op het podium mag kruipen, dicht bij de muzikanten, de ogen uitkijken wat ze allemaal uit hun instrumenten toveren, of afgeleid zijn door de belichting die om de zo veel tijd van kleur verandert. Neve en Nobel brachten eigenlijk een concert voor volwassenen, maar wisten door hun eclectische aanpak en aangepaste bindteksten ook de allerjongsten in het publiek (vanaf 6 jaar) te boeien.

Pixarfans bliezen verzamelen in de prachtige Koningin Elisabethzaal om daar fragmenten uit de instrumentale scores te horen van hun favoriete animatiefilms. Het Antwerp Symphony Orchestra mocht zich van zijn meest veelzijdige kant tonen want de nummers ademden vooral een hoog eclectisch gehalte uit, van romantische nostalgische momenten (zoals de accordeon, piano en akoestische gitaar die in geen tijd de gezelligheid van Parijs opriepen in ‘Ratatouille’) over snel aangestreken jazzy momenten bij de contrabassen, celli en kopers in The Incredibles (waar een vleugje Bond nooit ver weg is), tot actiescènes waarin kopers en percussie de bovenhand halen in Cars en Toy Story en de tuba en de cimbalen worden bovengehaald bij de raketlancering bijvoorbeeld. De avond stond onder muzikale leiding van dirigente Sarah Hicks die ondertussen 9 jaar hoofddirigente is van Orchestra Live van het Minnesota Orchestra. Hoogtepunt van de avond was onmiskenbaar Up (muziek: Michael Giacchino), dat via de gekozen fragmenten een kortverhaal op zich was terwijl de andere filmpjes toch vooral eerder op een mikmak leken, een potpourri als je wil of een collage waar de ene emotie snel opgevolgd werd door een andere. Kinderen – waarvoor dit concert ook bedoeld was, alleen al de timing: een keer 50 minuten en na de pauze zo’n 40 minuten live optreden was perfect op maat gemaakt voor de jongsten - kunnen wellicht makkelijk en snel schakelen van het ene naar het andere. Wij, en wellicht waren we niet de enigen, vonden het concert soms wat van de hak op de tak springen.