Door ‘C’est pour demain’ kort als toegift a capella te zingen, onderstreepte de cast van Les Misérables en concert datgene wat we tijdens de ganse voorstelling vonden: dat de stemmenregie wel erg sterk werk afgeleverd had. Alle stemmen blendden dan ook perfect samen. Een Parisienne naast ons was dan weer lovend over de vertolking van Hans Peter Janssens. Op zijn Frans viel niets af te dingen, en toen we haar vertelden dat ie zowel de rol van Javert als Valjean op de West End had neergezet tijdens zijn rijkgevulde musicalcarrière, leek ze dat de normaalste zaak van de wereld te vinden (wat niet zo is) omwille van Janssens’ kwaliteiten die onze musicaltrots ook in Vorst Nationaal etaleerde.

Motown was een van de meest memorabele platenlabels uit de V.S. met al even memorabele zangers en zangeressen onder contract. Denk bijvoorbeeld maar aan The Temptations, Smokey Robinson, Marvin Gaye, The Four Tops, Stevie Wonder,  The Supremes en The Jackson 5. Geen wonder dat heel wat muziekfans dan ook waren afgezakt naar de Stadsschouwburg in Antwerpen voor een avondje heerlijk genieten van ‘Magic of Motown’. Het beloofde een waar feest te worden met een selectie hits uit de rijke catalogus van Motown. Maar wat een feest had moeten worden, veranderde al snel in dikke teleurstelling en een grote ergernis. Nooit tevoren hebben we tijdens een pauze mensen zo horen klagen over de klank. En er waren redenen te over om te klagen: drums en bas overstemden alles, er zaten fluittonen in de luidsprekers, de micro’s klonken hol of … ze klonken gewoonweg niet. Meer dan eens werd een duet een solonummer omdat een van de micro’s dienst weigerde. De klank was bij momenten echt verschrikkelijk. En dit terwijl het concept op zich best wel een hoop potentieel had. Er waren immers geweldige hits als ‘Reach out I’ll be there’, ‘Dancing on the ceiling’, ‘Ain’t no mountain high enough’, ‘You can’t hurry love’ en vele anderen die telkens uitgevoerd werden in aangepaste pakjes én met de danspasjes die bij de nummers hoorden. Jammer dat dit potentieel in deze show niet tot uiting kwam. Aan de goesting van het publiek zal het niet gelegen hebben.

Music Hall bestaat 30 jaar en daarom werd hun jaarlijks musicalfestijn in het teken van dit jubileum gezet. Gedurende een show van bijna twee en een haf uur werd er gegrasduind in de verschillende musicalproducties die ze in de loop van deze dertig jaar op de planken hadden gebracht. Het werd genieten van een selectie tophits uit o.a.  ‘The phantom of the opera’, ‘Romeo & Julia ‘, ‘Dans der vampieren ‘, ‘Les Misérables ‘ en ‘The sound of music’. Meer dan 35 hits werden vertolkt door een keur van artiesten waaronder: Nordin De Moor, Elke Buyle, Chris Van Tongelen, Charlotte Campion, Ann Van den Broeck, Hans Peter Janssens, Sandra Kim, Sofie De Schryver, Deborah De Ridder en de geweldige kinderen van Supastar. Ze werden bijgestaan door een dertigkoppig orkest dat ons bij momenten muzikaal uit de sokken mocht blazen. Het tempo zat goed, de kwaliteit lag erg hoog , er zat veel afwisseling in het tempo en bovenal: ‘The Best of Musicals 2019’ was ook werkelijk het beste wat musical te brengen had.

M13, Jazzy Bench, Zed en Sparrow van Soul‘Art kwamen naar hetPaleis en brachten er hiphop en soul voor de allerjongsten die hun mama en papa hadden meegenomen. Yep, hiphoppers, over het algemeen stoere gasten die yow yow yow-gewijs tijdens optredens moeiteloos de boel opzwepen wat vaak tot zweterige lijven leidt, zagen we nu een matineeoptreden geven waarbij het gezelschap opvallend cute voor de dag kwam. Al bij de start maakten ze contact met de allerjongsten, 6+- ers, gingen enkelen van hen tussen het publiek rappen, gaven de kinderen een high five, lieten ze de toeschouwers ‘Art!’ roepen wanneer ze ‘Soul’ uitriepen, meezwaaien wanneer daarom gevraagd werd, en noem maar op. Helaas hadden ze zowat halfweg de set alle mogelijke showtrucs uit de kast gehaald, inclusief een sit down waarbij de kinderen mooi recht veerden op het juiste moment. Een jongetje, die tevens ambassadeur is van hetPaleis kwam dan maar even de show stelen (en redden) door zijn dansmoves te tonen op het podium wat voor een welgekomen afwisseling zorgde in een optreden dat ons iets té chill werd (lees: qua spanningsboog te vlak) op den duur.

‘You’re so quiet!’ zegt Matt Corby, de 28-jarige Australiër die bekendheid verwierf via Australian Idol die in een uitverkochte Orangerie in de Botanique zijn tweede album ‘Rainbow valley’ kwam voorstellen. Het moet gezegd – en dat is een van de redenen dat we zeer graag naar de Kruidtuin trekken – dat het publiek in het Cultuurcentrum van de Franstalige Gemeenschap met stip een van de meest respectvolle voor bands en artiesten is die je in onze hoofdstad kan vinden. En dat terwijl zalen als de Roma in Antwerpen en de Ancienne Belgique in Brussel al jarenlang kampen met the Dutch disease, een kakpubliek dat er blijkbaar plezier in schept om de avond voor échte muziekliefhebbers naar de kloten te helpen door erop los te blijven lullen alsof ze op café zijn. Niets van dat in de Botanique. Het publiek was muisstil en luisterde aandachtig naar het prachtige poppy, bluesy en zelfs gospelachtige klankbedje dat Corby spreidde. Het leek wel alsof de Orangerie vol muzieksnobs zat, waartoe wij kennelijk ook behoren volgens de online test van Studio Brussel. Kijk, als je erin slaagt om tijdens ‘All that I see’ het buurmeisje naast ons haar truitje uit te laten doen zodat ze in haar t shirtje op een winteravond met haar heupen de rest van de avond vrij als een vogel kan wiegen, dan weet je dat de zanger deed wat ie moest doen op Valentijnavond: het publiek – dat vooral uit jongeren bestond – het perfecte voorspel bieden voor wat wel eens naar Belgische winternormen een zwoele en sensuele nacht kon worden.