‘Is dees ne musical? Ik hoop zo hard van ni, gast!’ Yep, de tieners die naast me zich een cosy seat hebben toegeëigend en daar uiteraard niet voor betaald hebben – duhuh – hebben zich kennelijk goed geïnformeerd voor ze naar Bittersweet sixteen trokken, de dramedy van familiebedrijf Verheyen-Willaert. Dochter Anna schreef het scenario, papa Jan en mama Lien zaten mee op de regisseursstoel.

Een tergend trage state of mind-film die bulkt van de metaforen. Dat is Spencer, de fabel naar het leven van prinses Diana door regisseur Pablo Larraín geworden. Hoewel we de instrumentale muziek van Jonny Greenwood best konden smaken, die de mentale gezondheid (die glissandi naar beneden van de strijkers, dan weer de koperblazers die van zich laten horen) van Diana mee vorm geven, hebben we maar liefst 3 keer op onze klok gekeken tijdens deze net iets minder dan twee uur durende prent. Na 50, 80 en 100 minuten om precies te zijn. Het vertelritme van de film gaat enkel in het begin en op het einde de hoogte in wanneer Diana (en haar zonen) zich onttrekken van het protocol en proeven van de vrijheid. Het keurslijf waarin de prinses gestoken wordt past haar niet.

Niet geschikt voor (gevoelige) kleine kinderen (er vloeit zoals de titel al zegt bloed) en kijkers die vinden dat acteren meer moet zijn dan het afdrammen van tekst. Dat is Nachtwacht De dag van de bloedmaan, de derde Nachtwachtfilm ondertussen van Studio 100 en Ketnet na De Poort der Zielen uit 2018 en Het Duistere hart uit 2019. Centraal in deze film staat het weerwolvenrijk, kortom de roots van Wilko (Giovanni Kemper). Daar is een machtspel aan de gang. Bardal (Guga Baul) vindt dat het genoeg is geweest, dat in vrede leven met andere volkeren. Hij wil terugkeren naar de tijd dat de sterkste aan de macht was, en laat Lupino (Begir Memeti), de huidige leider, neerschieten met koud vloeibaar zilver.

Een emotioneel einde dat ons een krop in de keel bezorgde, dat levert regisseur Jon Watts af met Spider-Man No way home. In de film moet Peter Parker definitief afscheid nemen van iemand die hem na aan het hart ligt. En hij krijgt zelfs een hartverscheurende keuze voorgeschoteld: zichzelf opofferen voor het grotere doel of niet.

De meest geniale film van het jaar. Dat is Don’t look up van Adam McKay (o.a. Vice, The Big Short). Een satirische sci-fiprent die zowat alles samenvat van hoe verkeerd de mensheid nu bezig is. De maatschappijkritiek die op humoristische manier aangeboden wordt, is relevant én hyper actueel. De politiek is te veel met partijpolitiek bezig, met scoren, met imago eerder dan het belang van haar bevolking dienen. Kiezers (hier zien we dat de Republikeinen aan de macht zijn met Janie Orlean die neergezet wordt door Meryl Streep) worden als ‘dom’ bestempeld en ook zo gehouden. De overheid laat het initiatief over aan big tech, aan ondernemingen die er een andere (commerciële) agenda op nahouden om problemen op te lossen. (Social) media focussen zich op oppervlakkigheden, het moet allemaal vooral luchtig, verteerbaar en leuk zijn. Het maakt dat de doorsnee mens ook alleen nog maar over bijzonder banale zaken praat. Wetenschappers worden niet geloofd door het scepticisme/cynisme dat tot in de kleinste vezel van mensen is doorgedrongen (mee aangestuurd door de politiek en de media). Het is dus al ver gekomen dat feiten geminimaliseerd of niet geloofd worden omdat de slinger helemaal doorgeslagen is naar een maatschappij die draait om imago en perceptie. De vergelijkingen met wat we nu wereldwijd meemaken tijdens de coronapandemie zijn er. In Don’t look up is het weliswaar geen virus die het leven op aarde bedreigt, wel een komeet van maar liefst zo’n 9 kilometer die op de aarde afstevent.