For What It’s Worth, het nummer van Buffalo Springfield dat Stephen Stills schreef integreert Hannah De Meyer in haar jongste voorstelling hi baubo,. Baubos zijn figuren die vrouwen voorstellen waarbij de vulva’s duidelijk naar voor komen en de vier elementen (water, vuur, lucht, aarde) rond zich hebben of andere dieren- en platenmotieven. Verder komt de naam ook voor in de Griekse mythologie als een oude vrouw die met grappige sensuele teksten Persephone probeerde op te vrolijken wanneer die rouwde om haar dochter.

Een dijk van een voorstelling is Shel(l)ter van Nathalie Teirlinck. Na Starend Meisje en Slumberland, brengt ze in deze nieuwe productie de poëzie van de plage in een tijdloos filosofisch sociaal geëngageerd filmconcert dat live begeleid wordt door Liesa Van der Aa, Bert Bernaerts, Jon Birdsong en Tobe Wouters. Liesa Van der Aa en Jon Birdsong stonden in voor de compositie en gingen aan de slag met viool (Van der Aa speelt niet zelden pizzicato op de snaren), tuba’s, trompet en opmerkelijk: schelpen die het geluid van boten nabootsen. Alleen al de manier waarop het geluid van de film, met de klank van de zeemeeuwen en de golven van de zee die het strand oprollen en terugkeren samenvloeit met de zee van natuurlijke klanken van blazen op de koperblaasinstrumenten en golvend aanstrijken van de viool of handharp, is wonderlijk. Vanuit die natuurlijke klanken zullen uiteindelijk melodie en verschillende korte nummers ontstaan.

‘Het verschil tussen nooit en een keer is alles.’ Het is het standpunt van Katrien die net vernomen heeft van haar man Ivan Locke dat hij haar bedrogen heeft. Door een emotionele rollercoaster horen we haar gaan terwijl Locke onderweg is naar de materniteit in Rotterdam waar zijn one night stand, de emotionele - ‘Als ze met u wil poepen, wil ze met iedereen poepen’ - Gerdy die hij niet zo goed kent, twee maanden te vroeg zal bevallen. De avond voor de ochtend de grootste betonstorting in heel Europa zal plaatsvinden op militaire en nucleaire projecten na, is het. Het kleinste foutje kan voor miljoenen euro schade betekenen waarbij niet zeker is of en in welke mate de verzekering dan zal tussenkomen. Locke moet constant schakelen tussen zijn gezin, zijn werk als ploegbaas bij een bouwonderneming, het stadsbestuur en de vrouw van wie hij zegt dat ie er niet van houdt omdat hij haar nauwelijks kent maar haar lot zich wel aantrekt en onderweg naar is. Locke gaat in se over de evenwichtsoefening, de work-life balance waar steeds meer mensen moeite mee hebben en niet zelden leidt tot burn out, ontslag, relatiecrisissen en echtscheidingen.

In Body a.k.a. keert Jan Decorte terug naar Shakespeares Macbeth waaruit ie in 1994 ‘Bloetwollefduivel’ destilleerde. Decorte leerden we kennen toen we 9 waren. Als een wat excentrieke man herinneren we hem ons nog toen Donaat Deriemaeker hem mocht interviewen tijdens het programma Sterrenwacht, wat hem uiteindelijk ook de winst zou opleveren. Deriemaeker presenteerde daarna onder andere Baraka, Tartufo en Zeg ‘ns euh op de openbare omroep. In 1994 waren we 14, nog lang niet met theater of zo bezig, dus het zou totaal ongeloofwaardig zijn mochten we vergelijkingen gaan maken tussen deze body a.k.a. en het materiaal waarop het gebaseerd is. Wij zijn overigens van het idee dat de voorstelling losjes gebaseerd is op Shakespeare, uiteindelijk zijn er maar drie personages te zien, twee vrouwelijke, en Decorte in de rol van Macbeth.

‘Al het goede’ is een uiterst moeilijk beeld.’ De voorstelling van Jan Lauwers is dat weliswaar niet omwille van zijn complexiteit, wel om zijn veelheid waardoor die onmogelijk na een eerste keer die bekeken te hebben, volledig leesbaar is. Voor zover de maker overigens de bedoeling had een volledig leesbaar werk af te leveren. Al het goede mengt niet alleen dans (ballet en hedendaags), theater, performance, installatie, schilderkunst, en video in één, het bevat ook wel wat tegenstellingen die tot nadenken stellen. En kritiek bevat het werk dat over de rol gaat van cultuur in onze samenleving ook, niet alleen op de politiek (zoals in de proloog), ook op de kunst zelf, maar even goed op de media.