Na iets meer dan een uur verlaat een groepje bioscoopbezoekers zaal 12 waarin The Card Counter wordt vertoond. Er valt iets voor te zeggen want het misdaaddrama van Paul Schrader sleept behoorlijk met die vele black outs (het scherm dat even zwart kleurt) en het trage vertelritme in het begin. Maar de deur is nog maar net achter hen dichtgevallen of de prent begint – weliswaar rijkelijk laat – steeds beter te worden en zelfs te boeien. Schrader neemt dus alle tijd om zijn personages te ontwikkelen. Als kijker moet je dus vooral voldoende geduld aan de dag leggen.

Een degelijke prent over parentale burn-out en de mentale gezondheid van een moeder. Dat is The Lost Daughter van Maggie Gyllenhaal naar de roman ‘La figlia oscura’ van Elena Ferrante. Vooral het trio Olivia Colman (48-jarige Leda), Jessie Buckley (jonge Leda) en Dakota Johnson (Nina) zetten op overtuigende wijze hun personages neer in dit psychologische drama dat draait om de state of mind van Leda en Nina.

Bijna twee uur en half duurt The Matrix Resurrections, de vierde prent uit The Matrix-reeks ondertussen. Dat is véél te lang. Maar liefst drie keer keken we dan ook naar onze klok tijdens de film. De eerste keer al nadat ie iets meer dan een uur bezig was. Het grootste probleem met de film is dat ie zichzelf te vaak en te veel moet uitleggen waardoor je als het ware lijkt te kijken naar een audiovisuele handleiding voor en van het verhaal. Dat drukt de beleving, al konden we het metaverhaal wel smaken over de franchise in de franchise waarin ook de productiemaatschappij vernoemd wordt wat ook nog eens dunnetjes en zelfrelativerend overgedaan wordt na de aftiteling tijdens een brainstormsessie om de volgende The Katrix te noemen, en dus te focussen op katfilmpjes (die nog steeds erg populair zijn op social media). Ze vinden dat misschien een goed idee, maar wij vinden dat toch eerder dèjà-vu.

‘Is dees ne musical? Ik hoop zo hard van ni, gast!’ Yep, de tieners die naast me zich een cosy seat hebben toegeëigend en daar uiteraard niet voor betaald hebben – duhuh – hebben zich kennelijk goed geïnformeerd voor ze naar Bittersweet sixteen trokken, de dramedy van familiebedrijf Verheyen-Willaert. Dochter Anna schreef het scenario, papa Jan en mama Lien zaten mee op de regisseursstoel.

Een tergend trage state of mind-film die bulkt van de metaforen. Dat is Spencer, de fabel naar het leven van prinses Diana door regisseur Pablo Larraín geworden. Hoewel we de instrumentale muziek van Jonny Greenwood best konden smaken, die de mentale gezondheid (die glissandi naar beneden van de strijkers, dan weer de koperblazers die van zich laten horen) van Diana mee vorm geven, hebben we maar liefst 3 keer op onze klok gekeken tijdens deze net iets minder dan twee uur durende prent. Na 50, 80 en 100 minuten om precies te zijn. Het vertelritme van de film gaat enkel in het begin en op het einde de hoogte in wanneer Diana (en haar zonen) zich onttrekken van het protocol en proeven van de vrijheid. Het keurslijf waarin de prinses gestoken wordt past haar niet.