Blanche slaagde er in Trix in waar Angèle en Emma Bale faalden op Rock Werchter: ons een uur blijven boeien. Toegegeven, we hebben het altijd al wat gehad voor girl next door types. In onze jeugd waren de vrouwen waar we naar opkeken Alicia Silverstone, Christina Ricci, Anna Chlumsky en Sandra Bullock. In eigen land zijn dat onder andere Evi Hanssen, Lynn Van Royen, Lien Van de Kelder en Roos Van Acker. De negentienjarige Franstalige landgenote zetten we dan ook zeer graag bij in dat rijtje. Wat haar immens boeiend maakt, is dat mannelijke en tegelijkertijd ook erg vrouwelijke dat ze uitstraalt, ook in haar stem die heerlijk diep gaat maar moeiteloos ook zeer fragiel de hogere regionen weet op te zoeken. Het mysterieuze kantje van haar ook, een jongedame die niet volledig in haar kaarten laat kijken. Blanche neemt ook haar tijd voor haar muziekcarrière na haar Eurovisiesongfestivaldeelname – in 2017 werd ze in de finale knap vierde – ook dat is wat we erg weten te appreciëren: vrouwen die hun tijd nemen.

Wanneer een mens wat ouder wordt, verliest hij zijn wilde haren en gaat hij wel eens wat meer filosoferend rondom zich kijken. Jan Leyers had dit blijkbaar ook en zo ontstond een goede twee jaar geleden de cd ‘Helder’. Jan trok sindsdien de culturele centra rond om als een moderne troubadour zijn Nederlandstalige liedjes aan de man te brengen. Maar waar hij in de Soulsister-tour met zijn spitsbroeder Paul Michiels nog volle zalen trok, was de opkomst voor de solo-show in de Arenbergschouwburg eerder beperkt. Achteraf gezien konden we het ook wel wat begrijpen. We moesten immers dezelfde vaststelling doen als bij het verschijnen van de cd: het waren best wel mooie teksten, maar er zat wat weinig afwisseling in de muziek, heel veel trage nummers en het geheel ging na verloop van tijd wat zagerig klinken. Alleen ‘Je weet me te vinden’, ‘Alles komt in orde’ en ‘Lang zwart kleed’ wisten er wat meer tempo in te krijgen.

‘Je speelt maar een keer voor de eerste keer in de AB’ wist Blof en met die attitude om er iets speciaals van te maken, zette de Zeeuwse band die na zo veel jaren blijven ploeteren eindelijk de erkenning krijgt die het verdient een erg sterk optreden neer. Met ‘De aanhouder wint!’ gaf frontman Paskal Jakobsen meteen ook een tip voor alle andere bands. Blijven doorzetten, ooit komt die erkenning en het succes er wel. In Vlaanderen is die er eindelijk gekomen. 26 jaar moest Blof, dat live steevast oerdegelijk klinkt, daarop wachten. ‘Toen ik zeventien was, speelde ik in een hardrockbandje’ zei Jacobsen. Dat genre echoot overigens nog in sommige songs van Blof, zoals in ‘Aan/uit’, de eerste toegift van de avond. Wolf Clan Sister heette dat hardrockbandje. ‘Ze zijn erbij vanavond wist Jakobsen die alvast uitkeek om na het optreden bij te praten met een pintje in de hand. Dat Blof op een wolk zat, merkte je al tijdens een erg snedig ‘Ego’ waarbij de strijkers weliswaar uit een doosje kwamen. Daarmee startte de band klokslag half negen zijn ruim twee uur durend optreden. Net daarvoor hadden Jakobsen en co dubbel platina ontvangen voor de single ‘Zoutelande’ met Geike dat dé topfavoriet is voor de MIA ‘Hit van het jaar’. Slim bewaarde Blof die hitsingle overigens als allerlaatste toegift nadat de Nederlanders Gorki’s MIA hadden gecoverd. Het werd een meezing-, meezwaai- en meeklapsong. Met ‘deze is voor jullie’ had de Nederlandse band de song van en voor Luc De Vos dan ook opgedragen aan het publiek in de AB dat het met open armen ontving.

Editors had een Sinterklaascadeau van jewelste bij in een in no time uitverkocht Koninklijk Circus. Ze speelden er hun allerbeste optreden ooit in ons land, gesteund door Vic, een jongetje dat bijna het ganse concert op de schouders van zijn papa zat mee te luchtdrummen met Ed Lay. Dat werkte zo aanstekelijk dat we verschillende toeschouwers zagen meedrummen op den duur. Ook Tom Smith, die twee dagen na elkaar met de Violence-tour het Koninklijk Circus uitverkoopt, had dat in de gaten en vroeg het jongetje dan ook tijdens laatste toegift ‘Nothing’ het podium op. Overmand door emoties leek het alsof ie even zou weigeren, en Tom had daar alle begrip voor. ‘That’s cool’ klonk het. Maar uiteindelijk, met zijn pa aan zijn zijde, harkte ie alle moed bij elkaar, nam ie de drumsticks van Editors aan, zette zich op het podiumelement waar de synths van Elliott Williams stonden en drumde mee. Dat leverde even een heerlijk en aandoenlijk plaatje op toen de frontman naast hem kwam zitten om mee te luchtdrummen. Vergeet de vele hoogtepunten als ‘A ton of love’ waarbij het publiek vol verlangen ‘Desire’ uitschreeuwt, ‘Papillon’, een met rode laser in tegenlicht gehuld ‘Magazine’, ‘An end has a start’ waarvoor Editors een dubbele duim kreeg van Vic achteraf of een prachtig door Tom Smith op akoestische gitaar solo gebracht ‘No sound but the wind’ als eerste toegift: dé climax van dit perfecte live optreden was met stip ‘Nothing’ met Andy Burrows en Vic op het podium. Die laatste kreeg zelfs de eer om samen met zijn papa en de band te buigen voor het publiek.

We geven het maar eerlijk toe: wegdromen op de zeemzoete tonen van Madeleine Peyroux was voor ons al langer een guilty pleasure. We keken dan ook uit naar haar doortocht door Antwerpen en haar bezoek aan deSingel. We waren helemaal klaar voor een avondje onderuitzakken en relaxen met de trage klanken van de jazz. En Madeleine Peyroux bracht wat dat betreft wat we verwacht hadden … en zoveel meer. De nummers uit haar meest recente cd ‘Anthem’  hadden soms meer funky blues zoals bij ‘Down on me’ of een eerder upbeat ritme zoals bij ‘On A Sunday Afternoon’. ‘Honey Party’ had zelfs latin-invloeden en was meer ‘salsa meets jazz’. Kortom: Madeleine Peyroux wist ons te verrassen met heel wat variatie, leuke gitaarsolootjes van Jon Herington, een geweldig gevoel voor humor en een heerlijke cover van Leonard Cohens ‘Dance Me to the End of Love’.