Headbangen op Anna Calvi. Jawel het werd gedaan tijdens ‘Ghost Rider’, een cover van Suicide, de laatste op de set van deze intrigerende feministe. Bijna 5 jaar geleden spraken we Calvi op Main Square Festival. Een eerder timide, weinig bespraakte indruk gaf ze toen. Alsof ze vooral het mysterie rond zichzelf intact wou houden en elk woord zorgvuldig wikte en woog voor ze het wou uitspreken. Zoveel jaar later, is dat mysterie er overigens nog steeds met haar derde plaat ‘Hunter’ terwijl haar muziek recent in de voorstelling ‘Der Sandmann’ in juni in deSingel te horen was. Ook in Trix ontbrak het niet aan wat theatraliteit zo nu en dan. Calvi plukte aan de snaren van haar gitaar als een vurige vrouw, haar rechterschouder naar boven trekkend, dan weer vooroverbuigend tijdens ‘Indies or Paradise’ bijvoorbeeld, gefocust kijkend naar de eerste rijen in het publiek. Of ze ging op haar knieën en boog achterover. De intensiteit van haar songs ook omzettend in haar performance.  Bezwerend zoals het jongste optreden van Nick Cave was haar live versie van ‘Wish’ dat ze inzette met drie tonen op de elektrische gitaar die ze herhaalde. Een gitaar die ze lekker liet resoneren met haar slide, een metalen hulpstukje rond haar vinger, terwijl de song ook een magistraal instrumentaal moment kende waarbij ze samen met haar drummer en toetsenist voluit ging. Niet veel later klonk het zacht fluisterend repetitief ‘No don’t you stop me’. Gold dat ook maar voor dit prachtoptreden!

Onontgonnen kleine pareltjes, geen hits, bracht Mich Walschaerts zingt in het CC van Merksem. Een intelligent publiek als het onze zag hij uit de coulissen zitten, vandaar de keuze. Punt is dat er behoorlijk wat kenners in de zaal zaten die perfect wisten te vertellen van welke artiest het origineel was. Naar aanleiding van 25 jaar Nekka Nacht was ie gaan grasduinen in het Nederlandstalige repertoire. Mich toonde niet alleen een zeer goed zanger te zijn, samen met zijn muzikanten te tekenen voor piekfijne (o.a. jazzy) arrangementen maar bovenal een begenadigd vertolker te zijn waarmee we willen onderstrepen dat ie de songs met het juiste inlevingsvermogen en gevoel bracht waardoor er toch ook zo nu en dan een streepje toneel/cabaret in het concert sloop.

Zwartkapje die verloren liep in het donkere bos dat vol testosteron en geldwolven zat, dat bleek Hooverphonic dat vanavond voor het eerst in de Lotto Arena speelde. We zijn ondertussen de tel kwijtgeraakt aan de hoeveelste frontvrouw en formule Alex Callier (46) en Raymond Geerts (59) ondertussen toe zijn. Feit is dat ze een zangeres die nog maar net meerderjarig is, gevonden hebben in Luka (18). Zijn wij nu echt de enige die dat pervers vinden, dat een bassist die haar vader zou kunnen zijn, en een gitarist die haar bompa had kunnen zijn zich tegenwoordig zo aan het grote publiek presenteren als Hooverphonic? Wij zagen een muurbloempje aan het werk in de Lotto Arena dat weliswaar goed kan zingen maar qua podiumuitstraling niet veel verder kwam dan doen wat je op een schooloptreden doet, met dat verschil dat ze wel de muzikanten van Hooverphonic achter haar had staan.    

Helmut Lotti is terug, zijn jongste plaat Soul Classics in Symphony haalde goud, en staat op zes in de top 10 van meest verkochte albums in Vlaanderen van het afgelopen jaar. Zijn concertreeks was zo’n succes in ons land dat promoter Gracia Live een extra concert in de Koningin Elisabethzaal moest bijboeken. In Brussel liep het voorlopig nog niet zo’n vaart in Bozar, maar Lotti zou best wel eens een manier gevonden kunnen hebben om ook onze Franstalige landgenoten volledig voor zich te winnen. De Belg had namelijk een kleine verrassing op groot formaat (een groot blad als spiekbrief) bij zodat ie live ‘Que je t’aime’ van Johnny Hallyday kon brengen met zijn Golden Symphonic Orchestra. Qua dynamiek was dit met stip een van de strafste songs die we te horen kregen waarbij het orkest voluit mocht gaan en een erg volle klank produceerde wat fel afstak met de passages waar het lied veel kleiner gehouden werd, enkel begeleid door akoestische gitaar. Als Lotti slim is covert ie straks de Franse sterren die er niet meer zijn. De Aznavours, de Hallyday’s van deze wereld, en steekt hij hun nummers in een Lotti-Jasje.

Twee staande ovaties ontving Jasper Steverlinck maar liefst in een volle Koningin Elisabethzaal. Niet meer dan terecht overigens. Zes jaar was het stil rond de zanger, zijn vorige soloplaat ‘Songs of Innocence’ dateerde immers van 14 jaar geleden. Zijn jongste album ‘Night Prayer’ kwam ie deze keer live met strijkers en band voorstellen in Antwerpen. Het leverde prachtige, zeer integere en bezielde bluesy momenten op tijdens zijn allerlaatste optreden dit jaar in ons land. Zijn ganse plaat had ie ingeblikt met Jake Gosling, die het eerste schijfje van Ed Sheeran onder andere produceerde. Maar Jasper vond het eindresultaat te afgelikt, de ziel ontbrak. Met nog maar een klein budget over stapte ie naar Jean Blaute die hem vertelde hoe men vroeger een plaat opnam. Zonder computers, gewoon de zaak van begin tot einde inspelen, de track beluisteren, goedkeuren of opnieuw inspelen. Het is die analoge manier van te werk gaan, die de songs extra kracht en authenticiteit meegaven wat het diverse publiek (jong en oud was aanwezig in de Koningin Elisabethzaal) erg kon smaken.