The Unforgivable, de jongste film met Sandra Bullock in de hoofdrol? Die zie je niet in de bioscoop maar wel meteen op Netflix. De prent die gebaseerd is op de Britse miniserie The Unforgiven werd geschreven door Peter Craig en geregisseerd door Nora Fingscheidt. Het drama focust zich op hoe moeilijk het is voor veroordeelden om na hun celstraf zich te re-integreren in de maatschappij.

60 jaar nadat West Side Story, geregisseerd door Jerome Robbins en Robert Wise, maar liefst tien Oscars won, waarvan die voor beste film, lost Steven Spielberg zijn remake in de Belgische zalen. Hij blijft ontzettend trouw aan de sfeer van het origineel, en voegt context toe (nieuwbouwprojecten in Manhattan, NY drijven de minder begoeden zoals de Puerto Ricanen (de Sharks) weg uit de buurt waar ze wonen,  ze kunnen zelfs een cheque van 500 dollar ontvangen als ze ingaan op de vraag van het stadsbestuur). Wie hoopt dat het verteltempo opgedreven zou worden, het verhaal een update zou krijgen naar een meer hedendaagse tijd (wat Baz Luhrmann 25 jaar geleden met het fenomenale Romeo + Juliet wél lukte) is eraan voor de moeite. Spielbergs West Side Story is bij momenten gewoon saai, de spanningsboog verslapt niet zelden en vooral de expositie duurt met haar veertig minuten tot plotpunt 1 véél te lang. Zo veel tijd heeft Spielberg blijkbaar nodig eer hij Tony en Maria elkaar doet ontmoeten op een schoolbal.

Meer dan 50.000 fans van W817 kochten in voorverkoop een bioscoopticketje voor 8eraf! vorig jaar, en financierden zo mee de film met de personages die eind jaren ’90 op Ketnet voor het eerst te zien waren. Inspelen op de weemoed en de nostalgische gevoelens die de fans van toen, ondertussen  twintigers en dertigers die best wel koopkrachtig zijn, hebben, deden de makers dus met succ6, succ7 en succ8. Maar de vraag die wij ons vooral 8eraf durven stellen is of die investeerders die vooraf een ticket kochten voor 8eraf! zich 8eraf ook goed voelen bij wat 8eraf! uiteindelijk is geworden.

Jules Claus (Mo Bakker) wordt officieel de tweede kerstman naast Noël Claus (Jan Decleir) in het Vlaams-Nederlandse De familie Claus 2 dat Ruben Vandenborre regisseerde. Een duobaan levert niet zelden uitdagingen op. In deze film is dat niet anders en er wordt dan ook al snel ingezoomd op een meningsverschil dat al snel tussen de twee ontstaat. Jules komt namelijk te weten dat Marie voor haar kerst wil dat haar ouders Steven (Everon Jackson Hooi) en Tine (Lauren Müller) die uit elkaar zijn terug bij elkaar komen. Het is zelfs zo ver gekomen dat de twee ervoor zorgen dat ze elkaar niet hoeven te zien tijdens ‘de overdracht’ wanneer het meisje van de ene ouder naar de ander gaat. Daardoor wordt ze in de kou op straat gezet en voelt ze zich als een pakje dat wordt doorgegeven.

‘Ik vond ‘m wel goed eigenlijk. Er zaten mooie beelden in. Maar hij was ook wel wat vreemd.’ Het gezelschap achter ons bespreekt The hand of God terwijl de aftiteling nog bezig is. Wat je vooral voelt is dat de vrouwen zich proberen aan te praten dat ze een fijne avond hebben gehad en zichzelf dus iets wijs proberen te maken. Neen, The hand of God, die verwijst naar de hands-goal van Maradona tijdens het WK in 1986 (de film speelt zich af in de tijd dat de beste voetballer ter wereld bij voetbalclub Napoli tekent n.v.d.r.) is géén goede film. De autobiografische prent van Paolo Sorrentino weet ons onvoldoende te boeien in die zin dat we ons achteraf zelfs durfden afvragen of we die überhaupt zouden hebben uitgezeten mochten we die thuis op Netflix bekeken hebben. In Venetië won de film echter de Grand Jury Prize en ook de hoofdrolspeler won een award. Het moet dus zijn dat we het weer goed mis hebben met onze analyse.