De derde Anubistheatershow streek voor één dag neer in Vlaanderen. Slechts twee voorstellingen van “Het mysterie van het verborgen symbool” maken pijnlijk duidelijk dat heel wat Vlaamse fans van het eerste uur de overgang naar de nieuwe bewoners niet hebben verteerd. Stond er op de langspeelfilm “De wraak van Arghus”-dvd met Nienke en co. nog een 9+ symbool als kijkwijzer, dan werd dat met de televisieafleveringen van de nieuwe lichting op dvd 5+. De theatervoorstelling gaat mee in die trend om een jonger publiek te bereiken. Ideaal voor al wie onder de negen jaar is, zo lijkt ons. Want de show is helemaal niet spannend maar leest eerder als een sprookje, een wandeling door het magische woud waar een paar opdrachtjes moeten uitgevoerd worden. Voor natte onderbroekjes tijdens de show of ’s nachts moeten de ouders dus al niet vrezen. De voorstelling is gewoon erg zwak.

20 Jaar Samson en Gert, dat moet gevierd. En dus hoopt het duo dat hun vrienden, Alberto, de burgemeester en Van Leemhuyzen deze speciale dag niet vergeten zijn. Maar niemand lijkt een cadeau mee te hebben. De “coi euh kapper” Alberto komt met een lege taartdoos af (“de taart heb ik zelf opgegeten, dan moeten jullie dat niet meer doen”), de burgemeester met een modelbouwvliegtuigje dat al in elkaar gestoken is en een vleugel mist, en Van Leemhuyzen laat een gedicht van twee regels horen. Dat allemaal om te verdoezelen dat ze eigenlijk hun verjaardag vergeten waren. Gert weet niet wat zeggen. “Ze zijn sprakeloos” concludeert Alberto. Het “bejaarde beest” met heel veel “winden” krijgt dus een geurtje van bij het begin. Wanneer de directeur van Olé TV via een live reporter ( Jelle Cleymans) een trip voor 3 naar Spanje bezorgt, is het maar de vraag wie Samson en Gert meenemen.

Eerlijk? Wij zijn musicalsceptici. Het genre heeft ons wellicht al te vaak ontgoocheld en stuurde ons wel eens vaker met een “is dit alles?”-gevoel naar huis. Slechts zeer zelden, bij les Misérables, Belle en het Beest en Annie hadden we de zin om na het verlaten van de voorstelling een nieuw ticketje te bestellen. “Oliver!” past nu in dat rijtje thuis:  “A musical you love to see twice or even more.”

Jeff Wayne’s musical version of War of the Worlds was weer een mooi voorbeeld van een voorstelling die alles en niets tegelijkertijd is. Het is geen musical want er wordt bitter weinig in gezongen, de personages krijgen te weinig body, en er wordt te weinig geacteerd. De enigen die min of meer iets in hun personage leggen zijn Liz McClarnon die we kennen van Atomic Kitten, hier in de rol van Beth en jawel ons jeugdidool Jason Donovan in de rol van de soldaat. Qua vertelstructuur voelen we nauwelijks een spanningsboog aanwezig en de effectjes met vuur en pyro zijn al gauw uitgewerkt.

“Er zijn kosten aan, en veel” schreven we halfweg deel 2 in onze notities van Crazy Shopping the musical. Deze Nederlandse feelgoodshow gaat er totaal over. Overacting lijkt het codewoord, de Hollandse hysterie is nooit ver weg. De humor is ongezien plat en ook de muzikale arrangementen en het script zijn maar magertjes. Maar de knipooogjes naar andere musicals, de zangprestatie van Casey Francisco als Donna, onze eigen Kapelse Maja van Honsté in een komische bijrol als politieagente en het totaalconcept konden ons wél bekoren.