Als je als journalist wil weten wat het publiek van Eiland vond op Wintervuur, hoef je alleen maar de logboeken erop na te slaan. Ja, sorry Nederlandse collega’s, dat is dus de reden waarom het zo lang duurde eer ik klaar was om mijn sokken en schoenen aan te doen. Een bloemlezing: ‘zeer intens’, ‘stilstaan tot wat er echt toe doet’, ‘bezinken zal het’, ‘een mooie ervaring’, ‘loslaten is moeilijk’ en ‘lichtjes erotisch’ vinden wij allemaal topantwoorden.

Toen het Lobroekdok in 2017 gesaneerd werd, werden er 17 scheepswrakken ontdekt (officiële cijfers spreken over 18 boten waarvan 10 gezonken geborgen werden). De Kleine Expeditie vond het dan ook niet meer dan gepast – met de glimlach op het gezicht - om 9 verhalen te vertellen en zo een waardig en sereen afscheid te bieden via een laatste groet in Requiem voor de vissen terwijl het publiek mee op de boot even op het bewuste dok vaart. Een erg knappe voorstelling levert dat op in de stijl van een uitvaart waarbij de acteurs en actrices elkaar en hun (ons lijkt het vooral gepeelde) zenuwen onder controle moeten zien te houden. Heerlijk is de sneer naar de Vlaams-Nationalisten op het einde van de voorstelling ook.

Een staande ovatie en luid gejoel ontving de Meisje, een monoloog die Jaouad Alloul brengt in het Cultuurcentrum van Merksem dat drie avonden op rij het bordje ‘uitverkocht’ mag bovenhalen tijdens Wintervuur. Samen met Johan Petit schreef hij de tekst over jezelf aanvaarden en aanvaard worden. Knap is de boog die de voorstelling maakt van humoristisch, feestend escapisme tot muisstil ontnuchterend wanneer het over de dood gaat. De Meisje is meer dan een coming out-verhaal van een moslimjongen die homo is en ervan houdt om een vrouw te zijn als drag queen. Het is een universeel verhaal (niemand luistert er bijvoorbeeld naar de jongste, in geen enkele familie), dat herkenbaar is voor iedereen, ongeacht de culturele achtergrond die men heeft, over het gevoel hebben zich te moeten verantwoorden voor wie men is, of nog sterker zich daarvoor moeten excuseren, terwijl er helemaal niets te excuseren valt. Men is wie men is.

Geen idee wie het lumineuze idee had bij Compagnie Marius om Les enfants du paradis onversterkt te brengen. Maar denken dat je als theatercompagnie opgewassen bent tegen het omgevingsgeluid – een optreden in the Barn, het drukke verkeer op de Ring, vuurwerkpijltjes en bommetjes die vroegtijdig afgeschoten worden op oudejaar in de buurt, blijkt toch een daad van zelfoverschatting te zijn. Erg herkenbaar is dan ook de scène waarin we de graaf Monterey (Stefaan Degand) in het ‘paradis’ (de engelenbak, de hoogste plekken in het theater) voorovergebogen met zijn hand achter zijn oor moeite te zien doen om de acteurs beneden te verstaan. Kijk, dat is dan ook wat ons lot was en dat van veel andere toeschouwers bijna drie uur. Komt daar nog eens bij dat de tribune in de tent gebogen was zodat wanneer de acteurs naar het midden toe van de tribune spreken, aan de twee uitersten van de tribune ze al deels met hun rug ten opzichte van de toeschouwers die daar zitten spreken. Dan moet je al erg sterk zijn in projecteren en volume maken met je stem. Helaas blijken enkel Bert Haelvoet, Stefaan Degand en een over de ganse lijn uitmuntende Lisah Adeaga, dé revelatie van dit stuk wat ons betreft, met haar heerlijk warme, wat lagere stem als enigen daar in te slagen.

40 worden, het is me wat. In 2020 valt die eer me te beurt. Het vormt ook de aanleiding voor Compagnie Barbarie om een voorstelling rond tijd te maken. Tijd die relatief is, want als je iets saai vindt als kind, gaat die maar niet vooruit. Terwijl ‘Als het leuk is, vliegt de tijd’ een ander net een totaal ander gevoel kan bezorgen. Dat laatste was wat ons betreft het geval toen we Time Goes Bye Bye zagen in de Studio. Een heerlijke bij momenten hilarisch absurde voorstelling waarin de makers er bewust zelfs niet in willen slagen om de titel uit te leggen of te vertalen: ‘Tijd gaat voorbij bij.’, ‘Tot ziens tijd’ en ‘Eigenlijk is dat wel een moeilijke titel’ klinkt het, waar de jarige Amber (Goethals) centraal staat. Haar vriendinnen Liesje (De Backer), Lotte (Vaes) en Sarah (Vangeel) nemen al vroeg, bij de start van de voorstelling afscheid van haar. Want haar verjaardagsfeestje zit erop. Ze kan niet aanvaarden dat het al gedaan is, terwijl ze het gevoel heeft dat het allemaal nog maar net begonnen is. Toch is de rest duidelijk: ‘Dat was een prachtig feest!’ ,’ Dit is het. Hier stopt het.’ en ‘De mensen mogen van mij blijven zitten. Wij gaan nu gewoon opruimen.’ luidt het. Amber had eerder het gevoel dat ze nog niet aan feesten waren toegekomen. Ze had nog van alles voorbereid ...