Niet geschikt voor (gevoelige) kleine kinderen (er vloeit zoals de titel al zegt bloed) en kijkers die vinden dat acteren meer moet zijn dan het afdrammen van tekst. Dat is Nachtwacht De dag van de bloedmaan, de derde Nachtwachtfilm ondertussen van Studio 100 en Ketnet na De Poort der Zielen uit 2018 en Het Duistere hart uit 2019. Centraal in deze film staat het weerwolvenrijk, kortom de roots van Wilko (Giovanni Kemper). Daar is een machtspel aan de gang. Bardal (Guga Baul) vindt dat het genoeg is geweest, dat in vrede leven met andere volkeren. Hij wil terugkeren naar de tijd dat de sterkste aan de macht was, en laat Lupino (Begir Memeti), de huidige leider, neerschieten met koud vloeibaar zilver.

Een emotioneel einde dat ons een krop in de keel bezorgde, dat levert regisseur Jon Watts af met Spider-Man No way home. In de film moet Peter Parker definitief afscheid nemen van iemand die hem na aan het hart ligt. En hij krijgt zelfs een hartverscheurende keuze voorgeschoteld: zichzelf opofferen voor het grotere doel of niet.

De meest geniale film van het jaar. Dat is Don’t look up van Adam McKay (o.a. Vice, The Big Short). Een satirische sci-fiprent die zowat alles samenvat van hoe verkeerd de mensheid nu bezig is. De maatschappijkritiek die op humoristische manier aangeboden wordt, is relevant én hyper actueel. De politiek is te veel met partijpolitiek bezig, met scoren, met imago eerder dan het belang van haar bevolking dienen. Kiezers (hier zien we dat de Republikeinen aan de macht zijn met Janie Orlean die neergezet wordt door Meryl Streep) worden als ‘dom’ bestempeld en ook zo gehouden. De overheid laat het initiatief over aan big tech, aan ondernemingen die er een andere (commerciële) agenda op nahouden om problemen op te lossen. (Social) media focussen zich op oppervlakkigheden, het moet allemaal vooral luchtig, verteerbaar en leuk zijn. Het maakt dat de doorsnee mens ook alleen nog maar over bijzonder banale zaken praat. Wetenschappers worden niet geloofd door het scepticisme/cynisme dat tot in de kleinste vezel van mensen is doorgedrongen (mee aangestuurd door de politiek en de media). Het is dus al ver gekomen dat feiten geminimaliseerd of niet geloofd worden omdat de slinger helemaal doorgeslagen is naar een maatschappij die draait om imago en perceptie. De vergelijkingen met wat we nu wereldwijd meemaken tijdens de coronapandemie zijn er. In Don’t look up is het weliswaar geen virus die het leven op aarde bedreigt, wel een komeet van maar liefst zo’n 9 kilometer die op de aarde afstevent.

The Unforgivable, de jongste film met Sandra Bullock in de hoofdrol? Die zie je niet in de bioscoop maar wel meteen op Netflix. De prent die gebaseerd is op de Britse miniserie The Unforgiven werd geschreven door Peter Craig en geregisseerd door Nora Fingscheidt. Het drama focust zich op hoe moeilijk het is voor veroordeelden om na hun celstraf zich te re-integreren in de maatschappij.

60 jaar nadat West Side Story, geregisseerd door Jerome Robbins en Robert Wise, maar liefst tien Oscars won, waarvan die voor beste film, lost Steven Spielberg zijn remake in de Belgische zalen. Hij blijft ontzettend trouw aan de sfeer van het origineel, en voegt context toe (nieuwbouwprojecten in Manhattan, NY drijven de minder begoeden zoals de Puerto Ricanen (de Sharks) weg uit de buurt waar ze wonen,  ze kunnen zelfs een cheque van 500 dollar ontvangen als ze ingaan op de vraag van het stadsbestuur). Wie hoopt dat het verteltempo opgedreven zou worden, het verhaal een update zou krijgen naar een meer hedendaagse tijd (wat Baz Luhrmann 25 jaar geleden met het fenomenale Romeo + Juliet wél lukte) is eraan voor de moeite. Spielbergs West Side Story is bij momenten gewoon saai, de spanningsboog verslapt niet zelden en vooral de expositie duurt met haar veertig minuten tot plotpunt 1 véél te lang. Zo veel tijd heeft Spielberg blijkbaar nodig eer hij Tony en Maria elkaar doet ontmoeten op een schoolbal.